Top 10 koszykarzy, którzy nigdy nie zdobyli mistrzostwa NBA

Maciej Kwiatkowski 05 Lutego 2016, 17:27

AFP / Na zdjęciu: Karl Malone i Charles Barkley

W miniony czwartek koszykarze Golden State Warriors zostali przyjęciem w Białym Domu przez prezydenta USA Baracka Obamę. Był to ostatni akord świętowania przez nich zdobytego w czerwcu mistrzostwa NBA. W nagrodę za wywalczenie tytułu otrzymali kilka milionów dolarów do podziału i wysadzany diamentami i szafirem pierścień, wykonany z 14-karatowego złota. Pierścień ten nie otwiera żadnego tajemniczego przejścia, ani nie oznacza przynależności do sekty nadludzi. Stanowi jednak cel nr 1 w karierach najlepszych koszykarzy świata.

• Analiza WP SportoweFakty: Golden State Warriors pobiją rekord Chicago Bulls!

Kim więc są ci mistrzowie bez pierścienia? Zanim pierwsza dziesiątka, oto lista dziesięciu graczy, których sklasyfikowałem na miejscach 20-11: Yao Ming (8-krotny uczestnik Meczów Gwiazd), "Pistol Pete" Maravich (król strzelców z 1977 roku), Bernard King (król strzelców z 1985 roku), Sidney Moncrief (najlepszy obrońca ligi w sezonach 1982/83 i 83/84), Russell Westbrook (król strzelców sezonu 2014/15), Carmelo Anthony (9-krotny uczestnik Meczów Gwiazd), Grant Hill (7-krotny uczestnik Meczów Gwiazd, któremu kontuzje kostek zepsuły drugą część kariery), Tracy McGrady (2-krotny król strzelców w 2003 i 2004 roku), Dominique Wilkins (9-krotny uczestnik Meczów Gwiazd) i Dwight Howard (3-krotny najlepszy obrońca ligi i 5-krotny członek najlepszej piątki sezonu).

10. Steve Nash (Suns, Mavericks, Lakers)

Właściciel Dallas Mavericks Mark Cuban do dziś nie może sobie wybaczyć, że w 2004 roku pozwolił odejść Nashowi do Phoenix Suns. W drużynie ze stanu Arizona Nash został boiskowym profesorem, prowadząc atak, który stał się prototypem dzisiejszych Warriors. Nash jest tylko jednym z dwóch graczy w grupie zawodników bez tytułu, którzy zdobyli po dwie nagrody dla najbardziej wartościowego zawodnika sezonu NBA. Jeszcze bardziej imponujące w jego dorobku wydaje się być to, że od 2002 do 2010 roku drużyny, którymi kierował, były numerami jeden w efektywności ofensywnej. W 2011 roku Nash mógł jednak tylko patrzeć z trybun, jak jego dobry kumpel Dirk Nowitzki pokonuje w Finałach NBA LeBrona Jamesa.

9. Kevin Durant (Thunder)

Tylko trzech graczy w historii NBA co najmniej 3-krotnie zdobyło tytuł króla strzelców, za to nigdy nie zdobyło mistrzostwa. Dopiero 27-letni Durant, MVP sezonu 2013/14, jest z tej trójki najniżej na liście Top 10, ale jako jedyny z nich ma szansę nie być na niej w przyszłości. Czy pomoże sobie w tym dołączając do najlepszych?

8. Patrick Ewing (Knicks, SuperSonics, Magic)

Asystent Steve'a Clifforda w Charlotte Hornets i pracownik Michaela Jordana otwiera grupę zawodników, których marzenia o mistrzostwie zniszczył właśnie najlepszy z najlepszych. Ewing aż 11 razy był wybierany do Meczów Gwiazd, 6-krotnie znalazł się w drugiej piątce sezonu, a jeden raz w najlepszej, grając w czasach, w których pod koszami dominowali on, Hakeem Olajuwon, David Robinson i młody Shaquille O'Neal. Ewing miał swoją szansę na tytuł w 1994 roku, gdy Jordan na półtora roku opuścił NBA. New York Knicks prowadzili już 3-2 w Finałach, ale w decydującym o tytule meczu nr 7, John Starks rozegrał jedno z najgorszych spotkań w historii Finałów i to Olajuwon mógł cieszyć się z pierwszego tytułu.

7. Allen Iverson (76ers, Nuggets, Pistons, Grizzlies)

MVP sezonu 2000/01 i 4-krotny król strzelców NBA. Iverson przez długie lata był liderem bardzo przeciętnej drużyny Philadelphia 76ers, której szczytowym momentem było dotarcie do Finałów w 2001 roku. "AI" stracił jednak swoją szansę na tytuł w końcówce kariery, kiedy nie potrafił pogodzić się z tym, że najlepsze lata ma już za sobą. Problemy z alkoholem, trenerami i z własną osobowością sprawiły, że w wieku 33 lat stał się w NBA persona non grata. Iverson nie zrobił tego co np. Gary Payton, który w 2006 roku zdobył swój upragniony tytuł, jako 37-letni rezerwowy w drużynie Miami Heat Dwyane'a Wade'a i starzejącego się Shaqa.

6. Chris Paul (Hornets, Clippers)

"CP3" w maju skończy 31 lat, ale wcześniej w lutym zagra już po raz 10. w Meczu Gwiazd, aż 4 razy znajdował się w najlepszej piątce sezonu (Iverson 3), 2-krotnie w drugiej i jeden raz w trzeciej. Po zakończeniu tego sezonu wyląduje najprawdopodobniej znowu w drugiej najlepszej piątce rozgrywek, ale te skończy najpewniej znów bez pierścienia. Cóż, może chociaż uda mu się wreszcie dotrzeć do finałów konferencji... Tak, Paul mógłby być o jedno-dwa miejsca niżej na tej liście, ale z drugiej strony to prawdopodobnie najbardziej kompletny rozgrywający w historii koszykówki.

5. George Gervin (Spurs, Bulls)

Zanim nadszedł Durant, jedną z największych gwiazd NBA był na przełomie lat 70-tych i 80-tych jego prototyp i jeszcze lepszy gracz. "Iceman" 4-krotnie zostawał najlepszym strzelcem ligi i 5 razy znalazł się w najlepszej piątce sezonu (1978-82). Historia koszykówki zapamięta go przede wszystkim jako mistrza tzw. "finger roll", gdy oddawał rzuty, kładąc piłkę na dłoni i podkręcał ją palcami przed wyrzuceniem w kierunku kosza. Co ciekawe, Gervin kończył karierę w 1985 roku, grając u boku Michaela Jordana. Jego ostatnim meczem w NBA było 5 minut spędzone obok Jordana, gdy ten ustanawiał w Bostonie niepobity do dziś rekord punktów w jednym meczu play-off (63).

4. John Stockton (Jazz)

Można dyskutować, czy Stockton był lepszym graczem niż Nash, Iverson i Paul, ale dwaj pierwsi w końcu może zdobyliby tytuł, gdyby byli w stanie tak długo utrzymać się w takiej formie jak mózg Utah Jazz. Stockton w ciągu 19 lat kariery opuścił tylko 23 mecze! 23! W tym 18 w jednym sezonie. Kończył karierę jako 41-latek. Żaden gracz w historii NBA nie zaliczył więcej asyst i przechwytów. I w ciągu kolejnych kilkunastu lat nikt pewnie go nie dogoni. Stockton 11-krotnie znajdował się w jednej z najlepszych piątek sezonu, tworząc z Karlem Malonem duet nie do podrobienia.

3. Charles Barkley (76ers, Suns, Rockets)

Barkley to prawdopodobnie najbardziej utalentowany gracz na tej liście. Gdyby tylko lepiej dbał o linię, to może zdobyłby w końcu swój tytuł. Był bardzo blisko w 1993 roku, razem z Jordanem zostawiając nam w spadku kultowe Finały NBA Bulls - Suns. Te finały nawet dziś doskonale zdają próbę czasu. To właśnie przed Finałami, w sezonie 1992/93, Barkley otrzymał nagrodę MVP, a jeszcze wcześniej podczas Igrzysk Olimpijskich w Barcelonie był najlepszym koszykarzem "Dream Teamu". Wówczas zupełnie na miejscu była dyskusja o tym kto jest lepszy - Jordan czy Barkley. Po 1993 roku jednak już nigdy z powrotem nie dotarł do Finałów. Po pierwszym odejściu Jordana z NBA, zaczął mieć kłopoty z plecami, a potem zerwał mięsień w nodze. Pamiętamy też wielkie "Big 3", które od sezonu 1996/97 stworzył z Olajuwonem i Clydem Drexlerem w Houston. Wtedy zaczynał już nabierać kształtów. Zanim jednak NBA trafiła do Polski, Barkley był graczem jedynym w swoim rodzaju.

2. Elgin Baylor (Lakers)

Nie ma na tej liście większego pechowca niż koszykarz, który w latach 60-tych był prototypem LeBrona Jamesa. Baylor był pierwszym obwodowym zawodnikiem NBA, który grał ponad obręczą. W epoce zdominowanej przez białych graczy, wyglądał jakby wyprzedził swoje czasy o przynajmniej dwie dekady. Mierzył 196 cm wzrostu, ale ważył 102 kg i był obok Wilta Chamberlaina najlepszym atletą tamtych czasów. Baylor jest jednym z tylko 9 koszykarzy, którzy co najmniej 10 razy wybierani byli do najlepszej piątki sezonu. Aż 8-krotnie grał w Finałach, ale nigdy nie zdobył tytułu (rekord NBA). Na drodze stawali mu wielcy Boston Celtics Billa Russella. Baylor karierę zakończył po 9 meczach sezonu 1971-72 - jego kolano nie dawało już rady. Niedługo po tym Lakers zaliczyli niepobitą do dziś serię 33 zwycięstw i zdobyli mistrzostwo NBA (dlatego nr 1 na tej liście nie jest Jerry West). Tuż po kontuzji, Baylor oficjalnie zakończył karierę i szybko objął jedno ze stanowisk menedżerskich w klubie. Po zakończeniu sezonu otrzymał od Lakers replikę pierścienia, z wygrawerowanym nazwiskiem. W jego biografii na oficjalnej stronie ligi można przeczytać "Baylor spędził w NBA 14 wybitnych lat, ale nie zdobył mistrzowskiego pierścienia". Czy na pewno?

1. Karl Malone (Jazz, Lakers)

W historii NBA tylko Kareem Abdul-Jabbar zdobył więcej punktów niż niezniszczalny "Listonosz". Malone był wzorem przygotowania fizycznego, a w latach 90-tych nikt nie miał szans w starciach z jego bicepsem. Z czasem jednak dodał do swojej gry bardzo subtelny rzut z wyskoku i połączył brutalną siłę z finezją. Malone grał w NBA przez 19 lat i przez pierwsze 18 lat kariery opuścił razem zaledwie 10 meczów. Aż 11-krotnie wybierany był do najlepszej piątki sezonu (Barkley 5 razy) i dwukrotnie był MVP rozgrywek. Ale kiedy dziś wspomina się jego karierę, szybko na myśl przychodzi jego ostatni sezon 2003/04. Spędził go nie w Utah Jazz, ale w Lakers. Grając wspólnie z Paytonem, obok skłóconych ze sobą Shaqa i Kobiego, próbował zdobyć upragniony tytuł. Lakers w Finałach zostali jednak zmieceni przez Detroit Pistons. Kto jednak wie, jak zakończyłyby się tamte finały, gdyby nie fakt, że 41-letni wówczas "Mailman" grał ze skręconym kolanem. Końskie zdrowie opuściło go w najważniejszym momencie.