Znany lekkoatleta był pupilkiem Hiltera?

Krzysztof Gieszczyk 24 Października 2015, 14:10

/ Keystone Pictures USA / Newspix

Adolf Hitler, który od 1933 roku był kanclerzem Rzeszy, musiał oglądać sukcesy "podczłowieka", jednak błędem było myślenie, że mu to przeszkadzało. To właśnie Jesse Owens jest bohaterem filmu, który w lutym wejdzie do kin. Niedawno twórcy filmu "Wyścig" zaprezentowali trailer swojej produkcji. Rolę sportowca gra Stephan Jackson, znany z filmu "Selma".

Jesse Owens (w rzeczywistości J.C., Jesse nazywał go trener z Cleveland i tak już zostało na całe życie) zwrócił uwagę ekspertów, gdy na zawodach szkół wyższych wygrał zarówno bieg na 100 jardów, jak i skok w dal. Wygrane nie pozwalały mu jednak mieszkać na terenie obozu, bowiem był czarnoskóry. Z tego powodu też jadał w innych restauracjach i nie dostawał stypendium.

W 1935 roku pobił trzy rekordy świata w ciągu 45 minut: bieg na 220 jardów, taki sam dystans z płotkami i skok w dal. Wiadomo było, że na olimpiadzie w Berlinie powalczy o złote medale. Sukcesu chciało USA, sukcesu niekoniecznie chciał Hitler. Igrzyska miały być pokazem siły Aryjczyków i potęgi rodzących się narodowosocjalistycznych Niemiec.

Owens wprawił w osłupienie nie tylko wodza Niemiec, ale cały świat. Wygrał bieg na 100 m, 200 m, skok w dal i sztafetę 4x100. - Bardzo go irytowały wygrane kogoś, kto według niego nie powinien być dopuszczony do igrzysk. Uważał, że skoro przodkowie Owensa pochodzili z dżungli, to zawodnik jest zbyt silny w porównaniu do cywilizowanych ludzi, przez to osiąga nieuczciwą przewagę - tak słowa Hitlera o sportowcu wspominał niemiecki minister sił zbrojnych, Albert Speer.

Mistrz obsługiwał windę

Władza sobie, a ludzie sobie. Stadion w Berlinie wiwatował na cześć Owensa, a organizatorzy pozwolili mu nawet mieszkać w tym samym hotelu co reszta olimpijczyków. Owens wspominał później, że na stadionie w Berlinie dostał największą owację w karierze, kiedy drugiego dnia igrzysk zdobył złoto na 200 metrów.

Po igrzyskach lekkoatletyczna kadra USA miała jechać na zawody do Szwecji. Owens odmówił, bo chciał korzystać ze sławy i zarabiać na dobrze płatnych prywatnych występach. Działacze go zawiesili, a skoro nie mógł startować na amatorskich zawodach, które podnosiły jego prestiż, to oferty sponsorskie zostały anulowane.

Po zakończeniu kariery próbował sił jako właściciel drużyny baseballowej (liga WSBA została rozwiązana dwa miesiące po założeniu), komik, operator windy czy pracownik stacji benzynowej. Na ulicach traktowano go raczej jako ciekawostkę niż prawdziwego mistrza. - Miałem cztery złote medale, ale z tego powodu nie miałem więcej jedzenia - zauważył. Zbankrutował, gdy oskarżono go o unikanie płacenia podatków. Wreszcie rząd USA zatrudnił go jako Ambasadora Dobrej Woli. Zmarł w 1980 roku na raka płuc.

Drżące ręce

Przez lata obowiązywała wersja, że Hitler wybiegł ze stadionu, kiedy jego kraj został upokorzony przez czarnoskórego zawodnika. Innego zdania był niemiecki dziennikarz sportowy, Siegfried Mischner, który relacjonował igrzyska z Berlina. Twierdził, że Owens nosił pamiątkę z tego spotkania. Była to fotografia zrobiona z Hitlerem w momencie, kiedy ściskali sobie ręce. W 1960 roku opublikował swoje wspomnienia, w których opisywał zadowolenie Owensa ze spotkania z Hitlerem. - Śmialiśmy się, że był jego pupilkiem - opowiadał Mischner.

Owens próbował zmienić wersję dziennikarza. Wg Niemca sportowiec pokazał mu kiedyś zdjęcie i powiedział, że to jego najcenniejsza pamiątka, czemu potem lekkoatleta zaprzeczał. - Widziałem go, jak potrząsał ręką Hitlera. To nieprawda, że przywódca Niemiec ignorował Owensa - wspominał Mischner.