Tomasz Majewski: 10 medali na igrzyskach olimpijskich to bardzo dobry wynik

Marek Wawrzynowski 23 Stycznia 2017, 20:21

PAP / Adam Warżawa

WP SportoweFakty: Zamiast pytania pokażę może klasyfikację medalowe z igrzysk olimpijskich. Wynika z nich jednoznacznie, że polski sport od 2000 roku jest w wielkim kryzysie.

• Tomasz Majewski: To były najlepsze lata mojego życia

Tomasz Majewski, mistrz olimpijski i wiceprezes Polskiego Związku Lekkiej Atletyki:

Mam rozumieć, że trzy medale polskiej lekkoatletyki to dużo?

- Tak, bardzo dużo. A niewiele brakowało, żeby było więcej. Jeden rzut, dwa centymetry i tak dalej. Pech.

I pański przyjaciel, Piotr Małachowski, zawodnik ze srebrnym medalem zostaje trzecim sportowcem roku w plebiscycie "Przeglądu Sportowego". Dziwne.

- Plebiscyt to plebiscyt. Fajna sprawa, ale najważniejsze są medale. Władek Komar też nigdy plebiscytu nie wygrał a był wielkim sportowcem. Różne mogą być powody, dla którego nie wygrywa się plebiscytu.

SMS-y.

- Dajmy spokój.

Nie ma pan jakiś nerwowych odruchów na dźwięk przychodzącego sms-a?

- Nie, nie. Dwa razy przegrałem przez sms-y (w 2008 roku z Robertem Kubicą, w 2012 z Justyną Kowalczyk). Nie byłem zachwycony, ale z czasem traktuję to jako zabawę. W tym roku Anita Włodarczyk wygrała i wiara w plebiscyt wróciła.

Z drugiej strony odnieśliśmy największy sukces polskiej piłki od 30 lat, więc wygrana Lewandowskiego byłaby usprawiedliwiona.

- Lewandowski jest wybitny, ale przebić wynik Anity, złoty medal z rekordem świata, to jest rzecz praktycznie niemożliwa. Chyba, że w dyscyplinie, gdzie można zdobyć więcej medali.

A jak już ustaliliśmy, w Polsce za dużo ich nie zdobywamy.

- Trzeba też pamiętać, że to były najlepsze igrzyska jeśli chodzi o lekką atletykę, od lat. Mimo, że bez Rosjan. A było bardzo blisko, żeby Maria Andrejczyk zdobyła medal. Do tego Paweł Fajdek.

Wszystko w jednej grupie sportów, siłowo-techniczne.

- To racja, mamy tradycje, kontynuację, dobrych trenerów. Ale też świetną koniunkturę, bo na przykład teraz poziom światowego młota męskiego jest najniższy od lat. Z wynikami, z którymi teraz wygrywasz, kiedyś nie wszedłbyś do ósemki. Wśród kobiet również jest słabo. Jest Anita, która jest niesamowita i to tyle. Za nią jest pusto.

Musimy się przyzwyczaić do tego, że będziemy z kolejnych igrzysk przywozić te 10-11 medali?

- Tak.

Smutne.

- Jesteśmy krajem określonej wielkości i określone pieniądze inwestujemy w sport. Podpieramy się przykładem Węgier, jak to oni wszystko fajnie robią. A im trafiła się Katinka Hosszu, akurat w konkurencjach gdzie te medale można tłuc. Gdyby nie to, aż tak różowo by nie wyglądali. My też mieliśmy Otylię Jędrzejczak i też byliśmy wyżej.

Kolejny temat to Wielka Brytania.

- Ok, ale oni na samo kolarstwo wydali taką sumę jaką my wydajemy na cały sport. Jak będziemy pompowali przez długi okres tak gigantyczne pieniądze, to będziemy rywalizować. To zachłystywanie się Wielką Brytania to zjawisko falowe. Dopiero wizyta w Wielkiej Brytanii sprowadza na ziemię. 400 milionów na kolarstwo, dziękuję.

Z drugiej strony są kenijscy biegacze średnio i długodystansowi, są jamajscy sprinterzy. Wygląda na to, że sukces osiągają albo bardzo bogaci albo bardzo biedni, a tacy jak my, średniacy, mamy problem.

- Coś w tym jest. Jak latam gdzieś samolotem, stadion lekkoatletyczny najłatwiej zobaczyć z góry, bo jest charakterystyczny pomarańczowy. Lecisz nad Niemcami i wszędzie to widać. Trzeba też popatrzeć, że coraz więcej sukcesów osiągają dzieci imigrantów, które mogą awansować poprzez sport - jak Mo Farah. W dobrym bogatym społeczeństwie mogą się rozwinąć, gdy dostaną dobre warunki do treningu, warunki i spokój. Gdyby został w Rwandzie, nie miałby szans. W Polsce musimy dojść do takiego momentu w rozwoju społecznym, że będziemy bawić się w sport. Jesteśmy w trudnym momencie. Kluby są często w stanie rozkładu. Kiedyś były wielosekcyjne, dziś większość sekcji zostaje "wyciętych" przez piłkę nożną. Wiele klubów za zachodzie utrzymuje się ze składek amatorów. A u nas trzeba liczyć na władze. A to, jak wiemy, nie zawsze jest łatwe.

Rozmawiamy w Warszawie, stolicy 40-milionowego kraju, który nie inwestuje w sport.

- Niestety, Warszawa nie jest sportowym miastem. Nie ma takiej identyfikacji. Nawet piłkarze Legii nie są w stanie tydzień w tydzień zgromadzić kompletu.

Dużo ludność napływowej.

- A poza Legią sport nie istnieje. Jedna drużyna siatkarska w I lidze i tyle. Ale nie chodzi tylko o brak identyfikacji z konkretnym zespołem czy miastem. Niedawno były mistrzostwa Europy w koszykówce, przyjechały drużyny naszpikowane gwiazdami NBA i hale nie były pełne. Nawet śmieszny mały Torwar. Byłem na meczu Hiszpanii ze Słowenią. Było może trochę ponad pół sali. To niepoważne. Kiedyś, w latach 60., 70., żyło się sportem.

Ale mówiliśmy o biegach. Warto inwestować w biegi, skoro wszystko zgarniają zawodnicy z Afryki?

- Trzeba, mamy świetne średnie dystanse. Trzeba szukać talentów. Nigdy nie wiesz gdzie kto się objawi. Fajnie to widać na przykładzie państw z basenu Morza Karaibskiego. Niektórzy mają sprinty, a na przykład Kuba jest jedynym krajem, który ma dobrze rozwinięte dyscypliny techniczno-siłowe. Nie jest tak, że na sąsiedniej wyspie mieszkają inni ludzie. Po prostu Kuba miała dobre szkolenie, tradycję opartą o trenerów z ZSRR.

Na drugiej stronie przeczytasz, dlaczego wg Majewskiego przypadek Caster Semenyi to zabójstwo dla biegów