Oceniamy ligę: Terapia szokowa Wisły Kraków

Maciej Kmita 06 Stycznia 2016, 13:30

Po 13 tłustych latach okraszonych ośmioma złotymi, czterema srebrnymi i jednym brązowym medalem mistrzostw Polski, począwszy od sezonu 2011/2012, Biała Gwiazda przestała rozdawać karty w polskiej lidze, a jesienią wróciła do punktu wyjścia. Na półmetku kampanii zajmuje dopiero 13. miejsce w tabeli Ekstraklasy i ma raptem dwa punkty przewagi nad strefą spadkową. To sytuacja identyczna do tej z grudnia 1997 roku. Gdy przy Reymonta 22 rozpoczynała się "era Tele-Foniki", Wisła również była 13. i miała jeden punkt przewagi nad strefą spadkową.

- Jesteśmy realnie zagrożeni spadkiem - przyznaje bez ogródek piłkarz-symbol krakowskiego klubu, Arkadiusz Głowacki. Jesień była terapią szokową nie tylko kibiców Wisły, ale też dla jej piłkarzy oraz przede wszystkim Bogusława Cupiała.

• Marco Paixao na wylocie ze Sparty Praga. Kierunek Kraków?

Szybko okazało się jednak, że zwolnienie trenera nie uzdrowiło zespołu, a wręcz przeciwnie - pogrążyło go. W powszechnej opinii drużyna Moskala osiągała wyniki słabsze niż gra, ale odzwierciedlały one jednak aktualny potencjał zespołu. Pamiętajmy, że latem doszło przy Reymonta 22 do rewolucji kadrowej, a klasa Tomasza Cywki, Rafaela Crivellaro i Denisa Popovicia nijak się ma do jakości Semira Stilicia, Łukasza Garguły czy nawet Jeana Barrientosa, którzy latem opuścili Wisłę. Poza tym Paweł Brożek i Arkadiusz Głowacki nie są z każdą rundą coraz młodsi, choć i tak pozostają pierwszoplanowymi postaciami Białej Gwiazdy.

Wisła dysponowała całkiem niezłą pierwszą "11", ale na ławkę rezerwowych żal było patrzeć. Gdy w ostatnim meczu rundy jesiennej zabrakło siedmiu podstawowych zawodników, trener Marcin Broniszewski musiał postawić na skład, jakiego w latach 2007-2009 wielka Wisła nie wystawiłaby nawet na traktowane po macoszemu spotkania Pucharu Ekstraklasy.

Inna sprawa, że piłkarze nie zamierzali już "umierać za Wisłę", co spowodowało wyraźny podział w szatni. Arkadiusz Głowacki, Paweł Brożek czy Rafał Boguski długo grali mimo urazów, ale nie wszyscy zawodnicy, którzy opuścili wspomniany mecz z Pogonią, byli tak mocno niedysponowani, by nie moc wystąpić.

• Na straganie w dzień targowy...: Zaczęło się!

Terapia szokowa zmusiła Bogusława Cupiała do działania. Jako pierwszy posadę stracił prezes Robert Gaszyński, który nie zrealizował żadnego z postawionych celów: tak sportowych, jak i finansowych. Jego następcą został Piotr Dunin-Suligostowski - od 2003 roku działacz w TS Wisła, a od 20 kwietnia minionego roku także prezes klubu, pod szyldem którego działają inne sekcje sportowe Białej Gwiazdy.

Wreszcie misję ratowania Ekstraklasy powierzono Tadeuszowi Pawłowskiemu. 62-letni szkoleniowiec, który w grudniu w niesławie odszedł ze Śląska Wrocław, nie był pierwszym wyborem Białej Gwiazdy, której odmówił choćby Maciej Skorża. Co ciekawe, Pawłowski będzie współpracował przy Reymonta 22 ze Zdzisławem Kapką, o którym, w związku ze słynnym meczem Śląsk - Wisła z sezonu 1981/1982, przed laty powiedział, że "nigdy nie poda mu ręki". To, że dziś obaj będą pracowali nad utrzymaniem krakowian w Ekstraklasie, pokazuje dokładnie, w jakiej sytuacji są dziś i Wisła, i Pawłowski.

EkstraKLASA: Radosław Cierzniak
33-letni bramkarz trafił do Wisły nieco przypadkowo, gdy na dwa tygodnie przed startem sezonu kontuzjowani byli Michał Buchalik oraz Michał Miśkiewicz i Biała Gwiazda była zmuszona do ściągnięcia doświadczonego golkipera. Wszedł do bramki z marszu i stał się czołową postacią Wisły oraz jednym z lepszych bramkarzy w Ekstraklasie. Na linii interweniował ze skutecznością 76 proc., a WP SportoweFakty wybrały go do "11" rundy jesiennej Ekstraklasy. Nie bez przyczyny jest dziś na celowniku i Lecha Poznań, i Legii Warszawa.

EkstraKLAPA: Transfery
Wisła przeprowadzała latem dwa rodzaje transferów: spontaniczne, jak sprowadzenie Krzysztofa Mączyńskiego i Radosława Cierzniaka oraz rzekomo przemyślane, jak Tomasza Cywki, Denisa Popovicia i Rafaela Crivellaro. Przy Reymonta 22 sprawdzili się tylko ściągnięci ad hoc Mączyński i Cierzniak, podczas gdy "wyskautowani" Cywka, Popović i Crivellaro okazali się potężnymi transferowymi wpadkami.

Lider: Arkadiusz Głowacki
Mimo 37 lat na karku i kilkudziesięciu urazów w medycznej kartotece trzyma w ryzach obronę Wisły, będąc czołowym stoperem Ekstraklasy. Na uwagę zasługuje fakt, że "Głowa" został jesienią najstarszym zawodnikiem, jaki kiedykolwiek wystąpił dla Białej Gwiazdy i został też rekordzistą klubu pod względem rozegranych dla niego spotkań, bijąc osiągnięcie Władysława Kawuli sprzed 45 lat. Głowacki ma na koncie już 402 występy w barwach Wisły.

Cytat: Arkadiusz Głowacki
- Trzeba realnie spojrzeć na to, że jesteśmy mocno zagrożeni spadkiem. Oczywiście sytuacja może się zmienić, ale na dzień dzisiejszy nie widać powodów do optymizmu. Przyjdzie nowy rok i wierzę w to, że trochę w klubie i w drużynie się pozmienia. Jeśli nic się nie wydarzy, to niestety będziemy mocno bili się o utrzymanie.