Miał zostać napastnikiem. Został najlepszym bramkarzem Euro 2016

Redakcja 21 Lipca 2016, 10:41

PAP/EPA / FILIP SINGER

W meczu finałowym Portugalczycy nie odnieśli zwycięstwa za sprawą fenomenalnej postawy lidera Cristiano Ronaldo, lecz w dużej mierze dlatego, że znakomicie spisał się ich bramkarz. Siedem strzałów Francuzów trafiło w światło bramki, ale Rui Patricio ani razu nie wyjmował piłki z siatki. Okazał się uosobieniem wydajności całego zespołu w najważniejszym meczu Euro 2016. Na Stade de France golkiper dwoił się i troił, piłkę łapał albo skutecznie wybijał, zaś kolega z drużyny narodowej Eder raz trafił i pierwszy raz w historii Portugalczycy wygrali wielki turniej. To co się nie udało Eusebio czy Luisowi Figo oraz ich partnerom, osiągnął dopiero CR7. Nic nie zdziałałby jednak bez kompanów, a jednym z najważniejszych był facet stojący między słupkami, którego forma z biegiem turnieju była coraz wyższa. Apogeum nastąpiło w najważniejszym meczu turnieju. Powszechne były opinie, że gdyby nie on, Puchar Henry Delaunaya pozostałby w Paryżu. A tak poleciał do Lizbony.

LEW Z LIZBONY

Znakomitym występem w finale mistrzostw Europy Patricio dogonił Manuela Neuera w klasyfikacji o Złote Rękawice Euro 2016. Tak jak Niemiec w czterech spotkaniach zachował czyste konto, ale rozegrał jeden mecz więcej. Portugalczyk zagrał na zero w grupie z Austrią, w 1/8 finału z Chorwacją, w półfinale z Walią oraz w finale z Francją. Po jednym golu puścił w pierwszym spotkaniu turnieju z Islandią (pokonał go Birkir Bjarnason), w ćwierćfinale z Polską (do kapitulacji zmusił go Robert Lewandowski) i aż trzykrotnie dał się zaskoczyć w zamykającym zmagania pierwszej fazy turnieju spotkaniu z Węgrami (dwa razy do siatki trafił Balazs Dzsudzsak oraz Zoltan Gera). Dodajmy, że w konkursie rzutów karnych obronił też strzał Jakuba Błaszczykowskiego, co zdecydowało o awansie portugalskiego zespołu do 1/2 finału.

Jak napisano niedawno w opiniotwórczej gazecie sportowej „O Jogo", na bramkarza mistrzów Europy zwrócone są teraz oczy szefów największych klubów. Jego sprzedaż mogłaby przynieść Sportingowi ogromne zyski. Rui Patricio przeżywa największe w karierze zainteresowanie mediów. Bądźmy jednak sprawiedliwi, na brak ofert nie mogą również narzekać jego klubowi i reprezentacyjni koledzy - pomocnicy Joao Mario i William Carvalho. Sporting liczy więc na finansowe żniwa. Przed turniejem we Francji portal Transfermarkt.de wyceniał Patricio na 14 milionów euro, ale klauzula odstępnego wynosiła 45 milionów. Umowa obowiązuje wprawdzie do połowy 2022 roku, ale nie ma kontraktu, którego nie można rozwiązać.

- Sporting jest moim drugim domem - powiedział niedawno bramkarz. - Jestem tutaj dłużej, niż mieszkałem z rodzicami. Mam duży sentyment do Verde-e-Blancos, bo w Lizbonie mogłem rozwinąć się jako piłkarz. Chcę podziękować wszystkim za to, że kiedyś znalazłem się w tym miejscu.

Jego kariera sportowa zaczęła jednak w dzielnicy Marrazes e Barosa w rodzinnym mieście Leiria. Początkowo chciał być napastnikiem, ale przewyższał rówieśników wzrostem i imponował refleksem, więc dostrzeżono w nim kandydata na dobrego bramkarza. Miał zaledwie trzynaście lat, gdy w 2001 roku został dostrzeżony przez skautów Sportingu, w którym już wtedy śmiało stawiano na młodzież. Patricio pomyślnie zaliczył wszystkie testy i został przyjęty do akademii Leoes, czyli Lwów z Lizbony. Terminował tam przez pięć lat i wreszcie jako osiemnastolatek został przeniesiony do pierwszego zespołu, a 1 lipca 2006 roku podpisał wymarzony profesjonalny kontrakt. W pierwszym sezonie był rezerwowym, ale i tak otrzymał szansę debiutu 19 listopada 2006, z tym że sezon zszedł mu głównie na obserwowaniu z ławki wyczynów dobrze znanego w całej Europie Ricardo Pereiry, srebrnego medalisty Euro 2004 oraz uczestnika dwóch mundiali. Po zakończeniu rozgrywek odszedł jednak do Betisu Sewilla i przed dziewiętnastoletnim Rui Patricio otworzyła się szansa rozpoczęcia kariery przez duże K.