Michał Kołodziejczyk: Boniek, na szczęście (komentarz)

Michał Kołodziejczyk 28 Października 2016, 21:01

PAP / Bartłomiej Zborowski / Na zdjęciu: Zbigniew Boniek

Historia kandydata Wojciechowskiego to historia prosta. Można ją spisać, oprawić w tekturkę i sprzedawać, jako krótki poradnik pod tytułem "Jak poprowadzić kampanię, by przegrać wybory". Wojciechowski na sali w hotelu Victoria pojawił się tylko na kilka godzin i na szczęście tylko tyle trwała nasza podróż w przeszłość do czasów, kiedy polska piłka kojarzyła się z ignorantami w butach z krokodylej skóry. Pomysłem Wojciechowskiego na zdobycie władzy w polskiej piłce było niebycie Bońkiem. Tyle, że w polskiej piłce akurat być Bońkiem jest całkiem w porządku, bo skoro mowa o skojarzeniach, to on akurat kojarzy się dobrze.

• Zbigniew Boniek: Ludzie Wojciechowskiego karmią się nienawiścią

Wojciechowski nie miał programu, miał tylko pieniądze. Nie tylko nie miał pomysłu na Bońka, nie miał nawet sam na siebie. Na spotkanie ze wszystkimi mediami nie był jeszcze gotowy, to mogłoby mu tylko zaszkodzić, nazwiska współpracowników przedstawi wkrótce, ale generalnie to są fachowcy i będzie lepiej. Boniek ma rację mówiąc, że nie wygrał 3:0 walkowerem, jego rywal po prostu uciekł z ringu. Był nieprzygotowany. Strzelał kapiszonami na rezurekcji, wyciągał brudy, bukmacherów i miejsce zamieszkania, zamiast punkt po punkcie postawić na merytoryczną dyskusję o futbolu. Kiedy ktoś prowadzi federację, której reprezentacja awansowała w cztery lata z psiego końca do pierwszej dwudziestki, trzeba mieć pomysł, by przynajmniej z nim powalczyć. Wojciechowski pomysłu nie miał.

Nie wiadomo tylko, co będzie za cztery lata, kiedy Boniek nie będzie już mógł kandydować. Po kolejnych ośmiu latach kadencji Macieja Sawickiego Janusz Basałaj będzie miał 69 lat i może mu się nie chcieć kandydować. Ale ja bym głosował.

Michał Kołodziejczyk