Marek Wawrzynowski: Gianni Infantino utopi mundial w morzu pieniędzy? (felieton)

Marek Wawrzynowski 10 Stycznia 2017, 14:08

• Włodzimierz Lubański - elegancki zabójca

Pomysł Gianniego Infantino, polegający na zwiększeniu liczby uczestników mundialu, ma głównie podłoże finansowe. Ale też jest podyktowane zmianami na świecie.

Podstawowy argument FIFA jest taki, że mundial z 48 drużynami korzystnie wpłynie na  finanse FIFA. Według samej organizacji zwiększenie liczby uczestników do 48 da FIFA dodatkowy zysk w wysokości ok. 600 mln euro. To by znaczyło, że organizacja zarobi na turnieju ok 6 miliardów euro. To główny argument "za".

Czy jednak faktycznie można mówić o sprzedaży ideałów? Prześledźmy "matematyczną" historię turnieju.

W 1930 roku w turnieju wystartowało 13 drużyn, bez eliminacji. Cztery lata później w eliminacjach wystartowały 32 drużyny, ale wystarczy spojrzeć na mapę świata przedstawiającą uczestników, by dojść do wniosku,że jakieś 70 procent powierzchni globu, było wówczas wyłączonych z futbolu. Turnieje aż do 1978 roku liczyły maksymalnie 16 drużyn. Jeszcze w 1970 roku w kwalifikacjach występowało ledwie 75 drużyn, więc liczba 16 biorących udział w turnieju finałowym była jak najbardziej zrozumiała. Ale lata 70 to już początek wielkiej ekspansji, spowodowanej m.in. coraz większą liczbą państw afrykańskich chcących wziąć w udział w tej największej zabawie świata. Przypomnijmy, że lata od końca lat 50., przez dwie dekady, trwa okres dekolonizacji w Afryce.

Dlatego w 1982 roku FIFA decyduje się na zwiększenie liczby uczestników turnieju do 24. I jest to uzasadnione logicznie. Tak samo kolejne zwiększenie liczby uczestników do 32, w 1998 roku, gdy liczba krajów grających w eliminacjach, wynosiła 174. Dziś jest to 211 drużyn. Każda nawet najbardziej zapadła dziura ma swój związek piłkarski.

Te zmiany najlepiej widać na przykładzie Europy. W mundialu w 1982 roku w turnieju wzięło udział 14 europejskich krajów (13 + gospodarz), choć kontynent liczył ledwie 31 federacji. Od tego czasu sporo się wydarzyło. Powstało m.in. kilka nowych krajów w obrębie byłej Jugosławii oraz po rozpadzie ZSRR, Dziś liczy 55 a liczba europejskich uczestników w mundialach się nie zmienia.

Europa więc była tu najbardziej pokrzywdzona. Zwłaszcza drużyny z drugiego szeregu, jak właśnie Polska.

Sprawa jest prosta. Są drużyny, które awansują z urzędu: Niemcy, Anglia,Włochy, Hiszpania, Francja, Portugalia, zwykle Holandia, trzeba się przyzwyczaić do tego, że przez jakiś czas również Belgia.

Dla takich drużyn jak Polska, będących zwykle w drugiej dziesiątce europejskiej stawki i rywalizujących o te kilka wolnych miejsc, rozszerzenie mundialu to bardzo dobra wiadomość. Nasze szanse awansu na mundial znacznie się zwiększą. Akurat drużyny pokroju Polski, Chorwacji, Turcji czy Danii (przypuszczam, że w ciągu 4-6 lat stanie się poważnym graczem europejskim) poziomu nie zaniżą. A przecież aspiracje ma więcej krajów. Islandia, Irlandia Północna (powinna być mocna w ciągu dekady w związku ze sporymi zmianami jakie wprowadziła federacja), Walia, Austria. Poziom europejskiej piłki reprezentacyjnej nie tylko się wyrównał, ale też bardzo poszedł w górę.

Tymczasem my musimy liczyć się z tym, że Polska długo nie utrzyma obecnej jakości. Powoli do końca kariery zbliżają się Łukasz Piszczek i Kuba Błaszczykowski, w 2018 roku 30 lat będą mieli Robert Lewandowski, Kamil Glik, Michał Pazdan i Kamil Grosicki. Nie wiemy co dalej. Polski kibic, taki jego los, liczy na to, że "jakoś to będzie". Nie wiemy tak naprawdę co nas czeka. Także poczekajmy z tymi okrzykami, że ktoś gdzieś się sprzedał. Spójrzmy czasem na sprawy z polskiego punktu widzenia. Nowe europejskie kraje są coraz mocniejsze i z czasem każdy awans trzeba będzie wyszarpać.

Tak jak z Ligą Mistrzów. Pewnie, że poziom rozgrywek był bardzo wysoki przez ostatnie 20 lat, ale oglądanie po raz kolejny meczu Manchesteru City z Barceloną przestało mnie cieszyć. Wolę mecz dwóch słabszych zespołów, jeśli jednym z nich jest np. Legia Warszawa.

Co innego jeśli chodzi o pozostałe 13 miejsc w mundialu. Większość trafi do krajów Afryki i Azji. To najliczniejsze federacje, które zapewniają mogą zapewnić Infantino pozycję "małego dyktatora" na wiele kadencji, którą wcześniej zajmował Sepp Blatter. Zresztą nieprzypadkowo większość kandydatów na prezydenta FIFA w swoich programach zawierała zwiększenie liczby uczestników. To najprostszy sposób handlowania głosami.

W ostatnich 5 turniejach drużyny z Afryki dochodziły do ćwierćfinału tylko dwukrotnie, choć wcześniej przepowiadano, że ten kontynent będzie się liczył przy rozdaniach miejsc na podium. Jeśli chodzi o Azję, tylko Korea Południowa zaszła co najmniej do ćwierćfinału. Ale okoliczności są tu bardzo wstydliwe i raczej FIFA wolałaby o nich nie mówić. Może jest to jakaś forma inwestycji FIFA w piłkę nożną w słabszych rejonach świata, ale przez najbliższych kilka turniejów raczej nic dobrego dla samej imprezy z tego nie wyniknie. Po prostu będzie o 16 meczów więcej. Często nudnych.

Są też inne minusy "rewolucji piłkarskiej".

Dużym problemem będzie formułą rozgrywek. Będzie to 16 grup po 3 drużyny, a to bardzo zaburzy dotychczasowy porządek. Ostatni mecz grupowy drużyny będą grały znając dokładnie położenie trzeciej. A więc ta trzecia będzie przyglądać się i liczyć, że rywale się nie dogadają. To sprzyja układom. Dopóki w grupie były 4 zespoły, każdy miał wpływ na zdarzenia niemal do końca. Więc z czysto sportowego punktu widzenia ta zmiana jest trudna do zaakceptowania.

Zobacz inne teksty autora