Franciszek Smuda: Robert Lewandowski do mnie zadzwonił i przeprosił za swoje słowa

Paweł Kapusta 20 Stycznia 2017, 08:29

WP SportoweFakty: To irytujące, gdy wszyscy wokół wypominają panu wiek? Niedługo stuknie panu siedemdziesiątka, jest pan najstarszym szkoleniowcem w ekstraklasie.

• Ryszard Orłowski: Byłem trenerem w Nepalu i na Karaibach. Dziś prowadzę Belize

Pamięta pan w ogóle, ile lat pracuje jako trener?

- Nie.

33, kawał czasu.

- A Aleksowi Fergusonowi ktoś w Anglii wypominał wiek? Albo to, ile dokładnie lat siedział na ławce trenerskiej w Manchesterze United? No właśnie. Takie rzeczy to tylko w Polsce, tylko tutaj możesz się spotkać z taką złośliwością i zazdrością, że żyjesz.

Lubi pan wracać pamięcią do największych sukcesów w karierze? Trochę ich było.

- Jestem skonstruowany trochę inaczej. Przyjemność sprawia mi każde zwycięstwo, każdy, nawet najmniejszy, sukces. Cieszy mnie na przykład to, że zawodnik, z którym pracuję, strzelił ładnego gola albo dobrze pracował na treningu, dzięki czemu rozwija swoje umiejętności. Od zawsze tak funkcjonuję.

ZOBACZ WIDEO Pewne zwycięstwo i błysk Piotra Zielińskiego. SSC Napoli - Pescara, zobacz skrót [ZDJĘCIA ELEVEN]

Od pewnego czasu, szczególnie od Euro 2012, pojawia się na pana temat masa negatywnych tekstów i komentarzy, przedstawiających pana jako nieudolnego trenera. Przejmuje się pan tym? Ignoruje?

- Raczej to drugie. Nie zwracałem i nie zwracam na to uwagi, nie czytam takich artykułów czy komentarzy. To tak samo, jak z Kucharzem (Cezarym Kucharskim - przyp. red.), który jest menedżerem Lewego (Robert Lewandowski - przyp. red.). O nim też piszą i mówią różne złe rzeczy, a to wynika z faktu, że ludzie zazdroszczą mu współpracy z takim wspaniałym piłkarzem. A przecież gdyby Kucharz był złym menedżerem, to Lewandowski by go dawno zostawił. Jesteśmy narodem złośliwym, zazdrosnym, stąd takie artykuły.

Boruc nazwał mnie Dyzmą? Powiedział, co powiedział, zakończone. On mnie nie interesuje. Bolało mnie, jak niedawno umarła mi mama. A takie bzdety? Człowiek jest już doświadczony, przeżył wiele i wie, co powiedzieć, kiedy nic nie mówić, co myśleć, jak w pewnych sytuacjach się zachować. To życiowe doświadczenie.

- Nie, zupełne nie pasuje.

Jak to?

- Tu nie ma takich pieniędzy, są pewne trudności. Kiedyś może były w klubie większe możliwości, teraz kopalnia nie łoży na klub wielkich kwot. Oczywiście, jest pewna działka funduszy, ale nie są to ogromne pieniądze.

Ale i tak można zrobić coś z niczego.

- Lubelszczyzna potrzebuje solidnej drużyny w ekstraklasie, bo to napędza rozwój piłki w całym regionie. To wykonalne, ale tylko jeśli wszyscy będą dążyć w tym samym kierunku. O co w tym wszystkim chodzi? W tym momencie kto gra w Lidze Mistrzów? Ten, kto ma pieniądze. Ta zasada przekłada się i jest też obecna na niższych poziomach. Na przykład, dlaczego Legia zagrała w Champions League? Bo jest bogatym klubem, może sobie kupować nawet drogich zawodników. To samo jest w lidze. Jeśli chcesz zrobić dobry, ligowy zespół, musisz mieć na to parę groszy. No i dobrego nosa przy transferach, żeby się nie oszukać.

Słyszał pan głosy, że dla trenera, który niedawno zakładał dres z orzełkiem na piersi, a teraz zakłada bluzę klubu z Łęcznej, to zawodowa degradacja?

- Eee, ja takie głosy olewam! Mnie nawet nie interesuje, co ci ludzie mówią! Koło mojego domu grają chłopaki w A-klasie, ich też mógłbym potrenować.

Aż tak?

- To wynika z miłości do piłki nożnej, zaangażowania. Kocham piłkę, czuję ogromne zadowolenie, gdy uda mi się kogoś wyszkolić, gdy widzę, jak zespół dobrze funkcjonuje, jak super gra, jak uda mi się nadać sznyt drużynie. Czasem dobrze usłyszeć, że ktoś tylko popatrzył na grę zespołu i od razu powiedział: "Widać, że to drużyna Smudy, widać jego rękę, chłopaki grają ładnie dla oka". A ilu było już takich trenerów, co najpierw mieli reprezentację, a później już nic do końca życia nie dostawali? "Okej", byli też tacy, którzy wykorzystali moment, poszli za ciosem, ale do tego trzeba mieć też szczęście. Ja tego szczęścia nie miałem, a dziś już go nie szukam.

Nie denerwuje się pan, gdy wciąż dostaje pytania, co trzeba było zrobić inaczej, żeby w 2012 roku podczas Euro uniknąć takiego niepowodzenia?

- Nie robi mi to różnicy. Z tego, co było na tamten moment dostępne, zrobiliśmy tyle, ile mogliśmy. I koniec. Zabrakło nam szczęścia, żeby wygrać z Czechami.

Albo bardziej ofensywnego ustawienia, a nie trzech defensywnych pomocników w środku pola.

- Gdybyś wyszedł z dwoma, a byś przegrał, to też by było źle, też by były pretensje i zarzuty. Jakby nie było, co byś nie zrobił, zawsze znajdzie się odpowiedni powód, żeby ci doładować. Gdybyśmy w tamtym meczu wygrali, nikt by przecież nie powiedział ani słowa, że zagraliśmy trzema defensywnymi pomocnikami.

Przed objęciem stanowiska selekcjonera biła z pana energia, po kilkunastu miesiącach pracy z kadrą sprawiał pan wrażenie innego człowieka. Zżerał pana stres?

- To nie to. Zdawałem sobie sprawę, że podjąłem się najtrudniejszego wyzwania, najtrudniejszej roli. Kto dokładnie analizował wtedy sytuację, ten wie, że z reprezentacji, którą obejmowałem, nie zostało wiele: dwóch bramkarzy, może czterech zawodników z pola. I to wszystko. Reszty trzeba było szukać, budować. Teraz patrzy się na młodych, którzy dołączyli do kadry. Wtedy to oni grali w Młodej Ekstraklasie.

Po mistrzostwach i tak pojawiały się zarzuty, że mógł pan wziąć na nie tylko dwunastu zawodników, bo reszta powołanych była panu niepotrzebna.

- Ośmiu! W tej kadrze to tak naprawdę było tylko ośmiu zawodników, którzy prezentowali poziom reprezentacyjny. Ale przecież każdy o tym wiedział.

Chyba nie do końca, nikt nie spodziewał się, że nie wyjdziemy z grupy. Oczekiwania wobec kadry były ogromne.

- Były ogromne, bo mistrzostwa odbywały się u nas. Gdyby mistrzostwa odbywały się poza Polską, oddźwięk byłby inny.