Warta Poznań. Jakub Kiełb spełnia marzenia. Miał patroszyć ryby w Anglii, a zadebiutuje w PKO Ekstraklasie

Szymon Mierzyński 22 Sierpnia 2020, 08:49

Bywało śmiesznie, ale to był trener, który na pewno nam pomógł. Po ciężkich treningach momentami biegaliśmy jak żółwie, lecz gdy potem przychodziło do meczu, nigdy nie było problemów z wytrzymaniem 90 minut. Później, po awansie do I ligi, nie podobała mi się jedna rzecz. Mnóstwo było głosów, że to sukces trenera Nemca, że on wycisnął z drużyny wszystko co się dało, a o nas nie mówiono nic. Czuliśmy się trochę tak, jakby nas nikt nie doceniał. Czas pokazał, że jednak coś umiemy, bo w drużynie, która kilka lat później robiła awans do ekstraklasy, było czterech chłopaków pamiętających jeszcze III ligę i czterech, którzy przyszli w II. Trener był specyficzny, ale potrafił nauczyć charakteru. Dla niego nie miało znaczenia, gdzie grałeś kiedyś, czy jesteś młody, czy stary. Jakbyś słabo trenował, to byś nie grał i tyle.

U Petra Nemca szaleństw na boisku nie było. Defensywka, jakaś kontra, a potem pilnujemy wyniku. Jak się czuliście w takiej taktyce?

Zależy o jakim etapie mówimy. Gdy przyszedł do nas w II lidze, to nie mieliśmy jeszcze takiej pewności siebie, a trzeba było przede wszystkim poprawić wyniki. Jednak potem, gdy zaczęło nam iść dużo lepiej, chcieliśmy grać odważniej, a trener cały czas nas tonował. Pamiętam wyjazdowy mecz z Chrobrym Głogów w sezonie 2018/2019. Nie wyszło mi jakieś zagranie w środku pola, więc w szatni trener mówi mniej więcej tak: "jak jest ciemno i świecą światełka, to ja już się boję, bo wy myślicie, że piłkarze jesteście".

Dwie kolejki wcześniej wygraliście w Chojnicach 2:0 po golach w pierwszym kwadransie, a trener też miał zupełnie inne spojrzenie.

Petr Nemec przyszedł na kolację dzień przed meczem i stwierdził, że z Chojniczanką pewnie przegramy, potem mamy spotkanie z Odrą Opole, to może zremisujemy i do tego uda się dorzucić jakiś punkt z wyjazdu do Głogowa. Nam się ten pesymizm nie podobał, więc zaproponowaliśmy trenerowi układ: on nie będzie na nas krzyczał w trakcie gry, żeby nie wprowadzać nerwowej atmosfery, a my obiecujemy zwycięstwo w Chojnicach. Wygraliśmy, a w tych trzech meczach zrobiliśmy w sumie siedem punktów, które dały nam utrzymanie w I lidze.

Boisz się czegoś przed debiutem w ekstraklasie?

Czego mam się bać? Śmieszy mnie to gadanie. Co roku różni ludzie nas straszą, że na pewno sobie nie poradzimy, że spadniemy. Potem jak robimy swoje, to znowu słyszymy, że tym razem to już na pewno się nie uda. To się dzieje od kilku lat. Gdy wróciliśmy do gry po pandemii i forma była trochę słabsza, jechano nas od sprzedawczyków. To mnie tak denerwowało, że momentami miałem ochotę coś odpisać w mediach społecznościowych. Nie zrobiłem tego, bo wdawanie się w takie dyskusje to kompromitacja. Zrobiliśmy awans do ekstraklasy i znów słyszymy, że jesteśmy murowanym kandydatem do spadku. Dziękuję tym wszystkim malkontentom, oni nas kapitalnie motywują i napędzają. Zobaczymy, kto za rok wyjdzie na swoje.

Bartosz Kieliba powiedział, że kiedyś uważał II ligę za swoje maksimum. A jakie były twoje myśli?

Nigdy nie sądziłem, że zagram w ekstraklasie, zwłaszcza że był okres, w którym miałem duży dołek. Z drugiej strony grywałem w kadrach młodzieżowych z innymi reprezentantami i widziałem, że nie dzieli mnie od nich jakaś przepaść. W ogóle uważam, że w polskich realiach nie warto się zniechęcać. Tu czasem detale decydują, że jesteś w stanie sobie poradzić na wyższym poziomie.

Awans do ekstraklasy robiliście już z Piotrem Tworkiem na ławce. To zupełnie inny szkoleniowiec niż Petr Nemec.

Przeżyliśmy szok, bo nagle w klubie pojawił się gość, który daje nam swobodę z przodu, mówi, żebyśmy bawili się piłką. Przyjęliśmy kompletnie inny styl, zaczęliśmy zakładać wysoki pressing. Pamiętam pierwsze sparingi, trzeba się było przestawić na grę, z którą dotąd nie mieliśmy do czynienia.

Po marnym starcie w Mielcu, przyszły cztery zwycięstwa z rzędu i zaczęło powoli pachnieć ekstraklasą. Trener Tworek mówił, że dla niego przełomem było spotkanie w Niecieczy - wprawdzie tylko zremisowane 1:1, ale ze świetną grą.

Zgadzam się z tym, zwłaszcza że byłem kiedyś w Termalice i wciąż znałem kilku zawodników. Uważałem ten zespół za bardzo mocny piłkarsko i gdy tam jechaliśmy, to myślałem sobie, że z nimi z tym odważnym, wysokim pressingiem możemy się przeliczyć. Bałem się, że nas "sklepią", a tu nagle w pierwszej połowie przycisnęliśmy ich tak, że nie mogli nam nic zrobić. Było ciągle 0:0, ale czuliśmy się lepsi. Skończyło się 1:1 i to był naprawdę pechowy wynik.

Jeszcze przed sezonem nie mogliście wierzyć w awans. O tym się w ogóle nie mówiło.

Trener był odważny, on próbował nas motywować tym, że bijemy się o 1. miejsce. Wiadomo jednak, jak się do takich słów początkowo podchodzi. Ja sobie wtedy myślałem: "dobra, tym młodym możesz tak gadać, ale my swoje wiemy". Jednak trzeba mu oddać, że zadziałało. Może to było tak jak z kłamstwem powtarzanym tyle razy, że w końcu staje się prawdą. Gdy zimą, po zwycięstwie 3:0 z Wigrami Suwałki, jedliśmy wspólnie kolację w hotelu z władzami klubu, po raz pierwszy głośno sobie powiedzieliśmy, że możemy zrobić coś wielkiego.

Wiosną, zwłaszcza po zawieszeniu rozgrywek, mieliśmy trochę problemów. Rywale już wiedzieli, że wychodzimy wysokim pressingiem, więc zaczęli grać z nami dłuższymi podaniami. W dobrej dyspozycji pewnie byśmy sobie poradzili, ale ona nie była taka jak jesienią. Trener więc zmienił taktykę i gdy jechaliśmy na mecz z Zagłębiem Sosnowiec, uznaliśmy, że lepiej tak wysoko nie wychodzić i nie robić ciągle tego samego, skoro nam nie szło. To był dobry ruch.

Trener Tworek wiedział też, jak do was dotrzeć na odprawie przed finałem z Radomiakiem Radom. Żona Bartosza Kieliby poderwała całą drużynę, mówiąc do kapitana: "kochanie, wiesz, że dla nas nie ma rzeczy niemożliwych".

Ja byłem jednym z tych, którzy się wtedy rozkleili. Jak sobie o tym myślę, do tej pory mnie ciarki przechodzą. Ta odprawa była czymś naprawdę fajnym. Może nie każdy reagował aż tak emocjonalnie, jednak na mnie zrobiło to wielkie wrażenie. Gdy wszedłem potem do szatni i spojrzałem w lustro, nadal widziałem na swojej twarzy wielkie emocje. Ręce mi się trzęsły - może dlatego, że zobaczyłem na filmie mamę i wszystkie najbliższe osoby.

Wtedy mama już chyba nie mówiła, żebyś kończył z piłką?

Absolutnie. Podkreślała, że wierzy we mnie, że na pewno damy radę. Wlało to we mnie mnóstwo energii. Na sam mecz przyjechali bracia i narzeczona, byłem więc niesamowicie nakręcony. Czułem, że może widowisko nie będzie wielkie, ale wygramy - nawet gdyby było trzeba strzelać rzuty karne.

Przed niedzielnym meczem z Lechią Gdańsk też czujesz taką adrenalinę?

Nie, to coś zupełnie innego. Wróciła codzienność. Tych dwóch sytuacji nie da się porównać. Nie mamy teraz jednego spotkania, które zdecyduje o całym sezonie.

Czytaj także:
PKO Ekstraklasa: Warta Poznań. Bartosz Kieliba na boisku spełnił marzenia, na co dzień walczy o życie córeczki

Pomóż nam ulepszać nasze serwisy - odpowiedz na kilka pytań.