Cezary Winkler: Nie odwalam pańszczyzny

Maciej Madey 05 Października 2015, 17:40

Trzy dekady trwała jego kariera... wróć - przygoda z handballem. Bo sam nie życzy sobie, by mówić o karierze, bądź nazywać go legendą śląskiego szczypiorniaka. Choć śmiało może za takową uchodzić - aż 17 lat spędził między słupkami klubu z Zabrza, przez rok pracując w nim jako trener, wprowadzając go na najwyższy, ekstraklasowy szczebel. Wcześniej występował w Zrywie Chorzów, AWF Katowice i Grunwaldzie Ruda Śląska.  W marcu wrócił do rodzinnego Chorzowa i dołączył do sztabu Ruchu. Rozmawiamy z doskonale znanym śląskim kibicom "Walterem" czyli Cezarym Winklerem.

WP SportoweFakty: Spotkaliśmy się w środku tygodnia, chwilę przed treningiem Ruchu. Spoglądałem, jak przygotowuje się pan do zajęć i zobaczyłem człowieka radosnego, pełnego energii, szczęśliwego z tego, że wykonuje swoją pracę.

Cezary Winkler: No tak, to prawda, ale nie widzę możliwości, by miało być inaczej. Trzeba być zaangażowanym w swoje obowiązki. W przeciwnym razie dziewczyny, z którymi pracuję, odbierałyby moje zachowanie jako niewłaściwe podejście do tematu, a mówiąc kolokwialnie - "odwalenie" pańszczyzny. W sporcie już tak jest, że człowiek musi być zdeterminowany i podchodzić do swoich obowiązków z pasją, zacięciem. I dopiero wtedy może liczyć, że wszystko pójdzie w odpowiednim kierunku.

W śląskich realiach to dość osobliwe, że ktoś urodzony i wychowujący się w Chorzowie spędził tyle lat w Zabrzu.

- Wytłumaczenie jest stosunkowo proste. Jestem wychowankiem Zrywu, ale w Chorzowie tak na dobrą sprawę nie było męskiej sekcji seniorów. Dlatego też po wieku juniorskim trzeba było poszukać grania w miastach ościennych. Trochę pograłem w Katowicach w zespole AWF, siedem lat w Grunwaldzie Halemba i siedemnaście lat w Pogoni Zabrze. Kto wie, co by było, gdyby w moim rodzinnym mieście była drużyna seniorów? Pewnie bym się stąd nie ruszał... Ale w tamtym czasie w Chorzowie były aż cztery sekcje żeńskie i to one zdominowały środowisko.

Podobno nie lubi pan określenia "legenda", w kontekście pańskiej kariery w zabrzańskim klubie?

Cezary Winkler jeszcze jako szkoleniowiec NMC Powen Zabrze

- No zgadza się, na boisku, czasem w czasie treningów zdarzało się, że wychodził mój charakter, dawałem upust złości. Bywało więc nerwowo, czasami bardzo, ale to wszystko miało swoje powody. A przede wszystkim, niektóre moje ostrzejsze reakcje były po to, żeby zmotywować siebie lub innych do lepszej gry. I nie widzę w tym nic dziwnego, bo czasami zespół potrzebuje takiego motywacyjnego kopniaka. Taki byłem. A czy taki jestem też teraz? Siedząc na ławce, obserwując mecz z boku, zdaję sobie sprawę, że emocji na boisku jest cała masa. Sądzę, że jeżeli jeszcze dołożyłbym do tego "swoje", to byłoby już za wiele. Staram się więc oceniać pewne rzeczy spokojnie i podejmować decyzje nie pod wpływem impulsu, tylko zdrowego rozsądku. Zwłaszcza w sytuacjach spornych, albo decydujących o losach meczu. Wtedy trzeba podpowiedzieć zawodnikom, zwrócić uwagę - słowem, gestem - i wtedy wszystko wraca do normy.

• KPR Ruch Chorzów z nowym trenerem

- Oczywiście, korzystamy z nagrań, prowadzimy obserwacje. Chcemy uwypuklić najsłabsze punkty czy przyzwyczajenia zawodniczek. Dostrzec ich charakterystyczne zachowania, sposoby obron w konkretnych sytuacjach. Przez ostatnie kilkanaście lat wiele się zmieniło w ocenie i traktowaniu pozycji bramkarza. Kiedyś to było takie "piąte koło u wozu". Mówiło się: "jesteś słaby, nie masz rzutu, to idź do bramki". Dziś bramkarz jest instytucją, to pozycja która oddziałuje na cały zespół, pomaga drużynie, czasami potrafi przesądzić o rezultacie meczu. W szkoleniu bramkarzy Zachód nas bardzo mocno wyprzedził, ale gonimy go - i to szybko. Poświęca się coraz więcej czasu na indywidualne zajęcia z bramkarzami i to naprawdę wiele wnosi.