Tomasz Rosiński: Kto zagrywa, ten wygrywa. Stephane Antiga nie reagował na boiskowe wydarzenia (komentarz)

Tomasz Rosiński 17 Sierpnia 2016, 21:42

Materiały prasowe / FIVB

• Stephane Antiga: Chcę dalej pracować z tą drużyną

Micah Christenson, Taylor Sander, Maxwell Holt i spółka ryzykowali, uderzali piłkę ile tylko mieli sił, co przyniosło im oczekiwane efekty. Nawet, gdy amerykańscy zawodnicy nie zdobywali punktów bezpośrednio serwisem, odrzucali rywali od siatki. To przekładało się na jakość rozegrania Biało-Czerwonych, co skrzętnie wykorzystywali podopieczni Johna Sperawa, ustawiając blok (punktowy lub pasywny), bądź też popisując się udaną obroną i kontratakiem.

W początkowych fazach poszczególnych setów Biało-Czerwoni nie robili krzywdy swoją zagrywką USA, a mankamenty w przyjęciu potrafili nadrabiać atakiem. Jednakże w decydujących momentach Amerykanie wrzucali wyższy bieg, pokazując przy tym niesamowitą odporność psychiczną, czego zabrakło Orłom.

Moim zdaniem, kluczowy dla losów tej potyczki był drugi set. Kiedy mistrzowie świata prowadzili 18:13 w drugiej odsłonie, wydawało się, że już nic złego nie może im się przytrafić w tej partii. Wtedy to na zagrywce pojawił się Christenson, który zaczął sprawiać graczom z Polski sporo kłopotów. Polacy tracili kolejne punkty i byłem zaskoczony brakiem reakcji Stephane'a Antiga na te wydarzenia. Francuski szkoleniowiec ani nie przerwał tej udanej serii Amerykanina, ani też nie wzmocnił przyjęcia polskiego zespołu (nie posłał do boju dobrze radzącego sobie w tym elemencie Rafała Buszka). Reprezentanci Polski w końcówce tej części rywalizacji ostatecznie zdobyli tylko cztery punkty i przegrali 22:25.

Polska - USA: koniec meczu i koniec polskich marzeń o medalu

• Rio 2016: Półfinał igrzysk ponownie nie dla Polaków. Amerykanie byli lepsi

Po przegranej w drugim secie z Biało-Czerwonych jakby całkowicie "zeszło powietrze". Polacy starali się walczyć, pobudzać się, ale to było za mało, żeby powstrzymać amerykański napór. Gdy tylko polscy zawodnicy w minimalnym stopniu zaczęli zagrażać Amerykanom, o przerwę prosił selekcjoner Speraw, a później wszystko wracało do "normy". To pokazuje, jak ważna jest praca szkoleniowca i jego odpowiednie reakcje na to, co dzieje się na boisku. W tym wypadku nie mam zamiaru pastwić się nad trenerem Antigą i tylko stwierdzam fakty: jego bierność - w porównaniu do vis-a-vis - uderzała po oczach.

Po bolesnej nauczce w ćwierćfinale IO w Londynie z Rosją (porażka 0:3), zdobyciu MŚ 2014 i uzyskaniu w dramatycznych okolicznościach awansu na brazylijski turniej, w końcu mieliśmy przełamać złą passę na igrzyskach olimpijskich. Mówiło się "jak nie teraz, to kiedy?". Niestety, marzenia o olimpijskim medalu siatkarzy w XXI wieku trzeba odłożyć na kolejne cztery lata.

Tomasz Rosiński 

Autor na Twitterze: Obserwuj @Rosinski_Tomasz