Rio 2016: Chinki trzymają się mocno, a ich trenerka może przejść do historii
Po dwunastu latach siatkarki z Chin znów mogą zająć najwyższe miejsce na olimpijskim podium. Gdzie leży tajemnica ich tegorocznego sukcesu?
Materiały prasowe
/ FIVB
Według Chrisa McGowna, eksperta AVCA (amerykańskiego zrzeszenia trenerów) mistrzostwo olimpijskie turnieju siatkarek w Rio miał zdobyć zespół z najlepszą ławką rezerwowych. Powód był prosty: przy obecnej intensywności gry i sile charakteryzującej najlepsze drużyny świata jedna wyjściowa szóstka nie jest w stanie utrzymać wysokiego poziomu przez cały mecz, a nawet jeśli uda jej się to w jednym spotkaniu, w drugim szanse na powstrzymanie rywala maleją wraz z ubywającymi siłami. Mc Gown miał zapewne na myśli swoją rodzimą kadrę kierowaną przez Karcha Kiralya, w końcu takich rezerwowych jak Kelsey Robinson czy Karsta Lowe mógłby pozazdrościć każdy trener świata. Sęk w tym, że mistrz olimpijski z Los Angeles stracił w półfinale z Serbią swój mistrzowski instynkt i myślał trzy razy nad każdą roszadą, podczas gdy jego poddenerwowane podopieczne oddawały punkty rywalowi.
Takich problemów nie miała w ostatnich dwóch starciach Jenny Lang Ping. Jeżeli jeden element w mechanizmie chińskiej drużyny nie pracował, był szybko wymieniany na taki, który powinien "zaskoczyć". W trzecim secie półfinału z Holandią rywal zaczął niebezpiecznie powiększać prowadzenie, Lang Ping odpowiedziała wprowadzeniem na parkiet trzech siatkarek. Efekt: wygrana 29:27 i uczynienie ważnego kroku do końcowego zwycięstwa. Brazylijki w 1/4 finału wygrały pierwszą partię 25:15 i wygrywały w kolejnej 21:18, ale co z tego, skoro wystarczyły zagrywki wyrwanych z kwadratu rezerwowych Yan Li i Liu Xiaotong, by gospodynie klęły pod nosem przez zmarnowaną szansę na seta. Póki co trenerski nos Lang Ping działa bez zarzutu, czego efektem jest awans do finału IO.
Chinki cieszą się po awansie do finału igrzysk / fot. FIVB
O chińskich zawodniczkach wiemy tyle, ile pokażą na parkiecie w najważniejszych imprezach. Dziennikarze mogą dłużej porozmawiać o tamtejszej siatkówce właściwie tylko z Lang Ping, władającą włoskim i angielskim. Była selekcjonerka żeńskiej kadry USA jest szlachetnym wyjątkiem w środowisku zamkniętym na siatkarski świat Zachodu (chyba, że chodzi o hitowe transfery pokroju Katarzyny Skowrońskiej-Dolaty czy Logan Tom). Paradoksalnie to tylko pomaga mu w doskonaleniu mistrzowskich metod.
- W Japonii, Korei Południowej czy Chinach niemal w ogóle nie dochodzi do transferów wewnątrzkrajowych, tam, jeżeli jesteś wychowankiem jednego klubu, to reprezentujesz go od kadr juniorskich właściwie do końca kariery i grasz w jednym zespole z tymi samymi zawodnikami. To widać także po kolejnych rocznikach w kadrach młodzieżowych i seniorskich, one zwykle grają w tych samych grupach i dlatego ich zgranie jest na najwyższym poziomie, a gra przeciwko chińskim reprezentacjom i klub jest taka trudna. Oni po prostu znają się nawzajem na pamięć! - tłumaczył Dolata, którego żona doskonale poznała realia chińskiej ekstraklasy i opowiadała w wywiadach, że na treningach musiała atakować w pole bronione przez nawet dziesięć koleżanek z ekipy. Plus męskich członków sztabu trenerskiego, byłych libero.
Telepatyczne wręcz zgranie i opanowana do perfekcji gra obronna może okazać się języczkiem u wagi podczas finału igrzysk, w którym po przeciwnej stronie siatki staną Serbki i niesamowity duet Brankica Mihajlović - Tijana Bosković. Lang Ping po raz kolejny usiądzie do partii siatkarskich szachów i będzie starała się zamatować Zorana Terzicia, równie wytrawnego gracza. Jeśli tak się stanie, 56-letnia szkoleniowiec stanie się pierwszą kobietą, która zdobyła siatkarskie złoto igrzysk po obu stronach barykady: zawodniczej i trenerskiej. I dopełni małej zemsty na Karchu Kiralyu za finał mundialu sprzed dwóch lat.
