Liga Światowa 2016: polski grunt naznaczony eksperymentami (komentarz)

Wiktor Gumiński 28 Czerwca 2016, 15:00

PAP / Piotr Polak

24 czerwca (piątek), godzina 17:00, Atlas Arena. Obiekt świeci pustkami. Na trybunach widać pojedynczych kibiców, porozrzucanych po różnych sektorach hali. Tymczasem na boisku pojawiają się Francja i Rosja - reprezentacje ze ścisłej światowej czołówki.

Mecz Francja- Rosja może decydować o awansie do F6. Dodatkowo rewanż za Berlin. Na trybunach 412 osób. Turniej jakby nie w PL. #wtf ??

— Oskar Kaczmarczyk (@okaczmarczyk) 24 czerwca 2016

Niską frekwencję można jednak było zrzucić na niekorzystną porę rozgrywania meczu. Z każdą kolejną minutą do wnętrza obiektu wchodziły kolejne osoby, lecz raczej pojedynczo, aniżeli w dużych grupach. O godz. 20:10, kiedy Polska rozpoczynała potyczkę z Argentyną, ponad 60 procent krzesełek w łódzkiej hali wciąż było wolnych.

Tak znikomą popularnością od dawna nie cieszył się w naszym kraju żaden pojedynek z udziałem męskiej reprezentacji. Według oficjalnych danych, oglądało go zaledwie 4000 osób (przy pojemności oscylującej w okolicach 12000 miejsc - przyp. red.). Ci, którzy zdecydowali się to zrobić, nie mogli jednak narzekać na poziom emocji zaserwowany przez obie ekipy.

Tak wyglądała część Atlas Areny podczas piątkowego meczu Polska - Argentyna

Sobotnie spotkanie Polska - Rosja przyciągnęło już na trybuny 9800 osób

Julio Velasco po raz kolejny udowodnił, jak wielkim jest trenerem. Z drużyny mającej w składzie na Ligę Światową jedynie dwie gwiazdy - rozgrywającego Luciano De Cecco i środkowego Sebastiana Sole, pozbawionej jednocześnie Facundo Conte, stworzył kolektyw zdolny od pokonania Francuzów (3:2) i Rosjan (3:0).

Jednym z motorów napędowych argentyńskiej reprezentacji był przyjmujący Cristian Poglajen, który w przeszłości nie pozostawił po sobie wielkiego wrażenia w PlusLidze (w sezonie 2013/2014 był zawodnikiem Effectora Kielce - przyp. red.). Największą jej bronią była natomiast wszechstronność, objawiająca się przede wszystkim bardzo dużym udziałem środkowych w grze ofensywnej. Duet Sole - Pablo Crer zdobył w ciągu trzech dni aż 77 punktów! W odróżnieniu do pozostałych drużyn, Argentyńczycy nie testowali jednak wielu roszad personalnych.

Dużą liczbę graczy posłał do boju także Laurent Tillie, trener reprezentacji Francji. Polskich kibiców szczególnie ciekawiła postawa Thibaulta Rossarda, który rozegrał całe spotkanie przeciwko naszej kadrze. W sezonie 2016/2017 będzie występować w barwach Asseco Resovii Rzeszów na pozycji przyjmującego. W kadrze natomiast gra jako atakujący. I pokazał, że nie ma problemów z odnalezieniem się w roli głównej armaty. W konfrontacji z Polakami uzyskał 21 punktów, przy 57-procentowej skuteczności w ataku (20/35). Parę razy solidnie postraszył też zagrywką, tym samym udowadniając, dlaczego jest uznawany za największy siatkarski talent we Francji.

W rosyjskiej kadrze pierwszą szansę na pokazanie swoich możliwości otrzymał z kolei Lukas Divis. Oczekiwał na nią dwa lata. Władimir Alekno dał mu możliwość wyjścia w "szóstce" przeciwko Francji oraz Argentynie. Ale siatkarz ani razu nie przekonał go do siebie. W obu spotkaniach szybko schodził do kwadratu. Pierwszy sprawdzian oblał. A czasu na poprawę przed ogłoszeniem kadry na igrzyska olimpijskie nie zostało wiele.

Z trzydniowej rywalizacji w Atlas Arenie nie należy jednak wyciągać daleko idących wniosków. Reprezentacje występujące w Łodzi znajdują się na innych etapach przygotowań, co skutkuje różną i nierówną postawą. Liga Światowa w roku olimpijskim stanowi bowiem dla większości czołowych drużyn wyłącznie dobrą drogę do wypracowania odpowiedniej formy na docelową imprezę sezonu.

Wiktor Gumiński