Dzięki niemu siatkarki Chemika nie martwią się o nic poza swoją grą. "Zbudowaliśmy coś wartościowego"

Michał Kaczmarczyk 21 Kwietnia 2017, 11:30

WP SportoweFakty / Justyna Serafin

Michał Kaczmarczyk, WP SportoweFakty: Czym się różni pana funkcja w Chemiku Police od roli dyrektora sportowego lub kierownika drużyny?

Radosław Anioł, dyrektor zarządzający Chemika Police: Cały czas powtarzałem i powtarzam, że ja nie jestem dyrektorem sportowym. Ostatnio modna zrobiła się dyskusja właśnie o tej funkcji w klubie i eksperci nieraz powtarzali, że musi to być osoba, która bardzo dobrze zna się na siatkówce i dobiera wraz ze sztabem szkoleniowym skład na każdy sezon. A jednocześnie taki dyrektor zatrudnia trenerów i pracowników sztabu, doradza zarządowi w kwestiach sportowych. Ja zarządzam sprawami związanymi z działalnością klubu, funkcjonowaniem drużyny w Orlen Lidze i częściowo zespołami młodzieżowymi. Dyrektor zarządzający zajmuje się wszystkim wokół samej część sportowej, żeby drużyna dobrze funkcjonowała, a klub działał sprawnie i profesjonalnie. Pomagam zespołowi i sztabowi, zarządzam niektórymi rzeczami, ale w sprawy czysto sportowe się nie wtrącam.

W takim razie kto odpowiada u was za skład osobowy drużyny?

• Chemik Police zdominował rozgrywki Orlen Ligi. Po raz czwarty na szczycie

Tak to będzie wyglądać także w tym roku, trenerzy w porozumieniu z prezesem i całym zarządem, po części też mną, będą się zajmować drużyną. Kuba Głuszak ma doświadczenie pracy z reprezentacją, podobnie jak Przemek Kawka, Jakub Krebok jest statystykiem i asystentem od dziesięciu lat. Oni znają charaktery i możliwości zawodniczek. Pamiętajmy, że wraz z jakością sportową danej zawodniczki idzie też wysokość kontraktu, a wszystko musi być dopasowane do budżetu. Powiedzmy, że obmyślamy skład, przychodzę do trenerów i mówię: ta zawodniczka pasowałaby do nas sportowo i charakterologicznie, ale poczekajcie chwilę, bo wcześniej musimy zobaczyć cały skład i jeszcze raz przemyśleć, czy dopniemy budżet. I tak mniej więcej wygląda zarządzanie w wykonaniu dyrektora zarządzającego, który ma nad sobą określony kwoty nie do przekroczenia. Nie kupimy sobie Kim Yeon-Koung, bo po prostu nie starczy nam pieniędzy na resztę zespołu!

Nie kupicie Kim, ale w ostatnich latach zgarniacie niemal wszystko, co najlepsze na polskim rynku i trudno jest wskazać ewidentną wpadkę transferową Chemika.

Były głosy, że Chemik ma otwarty budżet niczym Zenit Kazań i może sobie wykupić, co tylko chce. To oczywiście nieprawda, gdyby tak było, nasz skład byłby z pewnością inny i stać by nas było na światowe gwiazdy. Grała u nas Helena Havelkova, bardzo dobra przyjmująca, ale na poziomie nieco niższym niż światowy top na tej pozycji. My jej zaufaliśmy i nie było w tym żadnego przypadku. Podpowiadałem w ostatnich latach prezes Żurowskiej, teraz prezesowi Frankowskiemu, że trzon sztabu szkoleniowego musi być niezmienny. Kuba, Przemek i Kuba są z nami od trzech czy czterech lat, czyli właściwie samego początku budowania Chemika i my im ufamy. Właściwie już od stycznia pracujemy regularnie nad kształtem drużyny na kolejny sezon, urządzamy rozmowy z prezesem i sztabem szkoleniowym na temat dziewczyn, które mamy w klubie obecnie i tych, które chcemy mieć.

I właściwie co tydzień coś się dzieje. Ostatnio zastanawiamy się nad dwiema zawodniczkami na jednej pozycji, właściwie równorzędnymi i pytamy: ta czy ta? Czysto statystycznie wychodzi to samo. Kolejne pytanie do sztabu: jeden z was zna tę siatkarkę, drugi tę - oceńcie, czy będą pasowały do nas charakterem. Czy jest głodna gry, pracowita? Czy będzie dobrze zachowywać się w szatni, czy złapie dobry kontakt z resztą ekipy? A jeżeli trafi się jej kontuzja i spędzi trochę czasu w kwadracie, to załamie się i skończy sezon w swojej głowie czy będzie walczyła o pierwszy skład? Takie dylematy rozstrzygamy dzięki sztabowi szkoleniowemu. Kiedyś komentowano, jaki to on jest rozbudowany, ale przecież naszym śladem idą inne kluby, choćby Impel. Prezesi i trenerzy we Wrocławiu wiedzą, że to tak po prostu musi wyglądać: asystenci przekazują efekty swojej pracy głównemu trenerowi, a potem cały sztab korzysta ze swojej wiedzy w rozmowach z zarządem i ludźmi odpowiedzialnymi za organizację.

Zdarzyło się w historii Chemika, że byliście na ostatniej prostej, by sprowadzić do Polic naprawdę głośne nazwisko, lecz ostatecznie nic z tego nie wyszło?

Pewnie były takie sytuacje, ale o tym należałoby porozmawiać dłużej z trenerem Cuccarinim. Powiem tak: mieliśmy propozycje zawodniczek topowych. Ale na część z nich nie pozwalał budżet, a poza tym trener Cuccarini miał swoją wizję budowania zespołu. Nie było tak, że przychodził do nas i podawał nazwiska sześciu światowych czy europejskich gwiazd do sprowadzenia, bo wiedział dobrze, jakie mamy możliwości. Cóż, jesteśmy w Polsce, a nie w Turcji. Nie przypominam sobie, żeby nasz poprzedni trener kiedykolwiek żądał zawodniczki będącej poza naszym zasięgiem finansowym.

Zaczynał pan od piłki nożnej i podejrzewam, że marzy się panu stworzenie z Chemika Police tak sprawnie działającej maszyny marketingowo-sportowej jak najlepsze kluby piłkarskie w Polsce i na świecie.

Co do tej mojej przygody z piłką, to byłem kierownikiem sekcji piłki nożnej w Kętach. Wiadomo, że w Chemiku mamy swoje profesjonalne standardy, natomiast moją cechą jest to, że oglądam każdą złotówkę z obu stron. Niektórzy mówią, że Chemik ma to czy tamto, bo na to mu pozwalają pieniądze. Ale przecież każdy szuka oszczędności i patrzymy uważnie na to, na co wydajemy nasze środki. To, co mamy, wydajemy z głową: na sprzęty sportowe, odżywki, suplementy... Mamy to wszystko dzięki naszym partnerom technicznym i podpisanym umowom. Pamiętam czasy pracy w Kętach, tego niższego poziomu piłkarskiego, kiedy przewoziłem wodę mineralną dla zespołu własnym samochodem, wcześniej sam ją do niego pakowałem. Doświadczenie pracy na tym szczeblu gdzieś we mnie zostało: nie jest tak, że wydajemy w Chemiku horrendalne sumy na pobyt w hotelach, bo korzystam przede wszystkim ze swoich budowanych przez lata kontaktów i relacji, dzięki temu ceny dla nas pozostają mniej więcej te same.

Równamy do najlepszych klubów, zarówno w polskiej siatkówce męskiej, jak i tych piłkarskich. W końcu każdy chciałby być marketingowo i organizacyjnie Legią Warszawa i jestem przekonany, że wszyscy do tego dążą. Jeżeli chodzi o siatkówkę, to nasze kluby są liczącą się siłą na kontynencie, a nieraz wyprzedzają one rywali z zagranicy pod względem organizacji. W końcu jeździmy po Europie i widzimy tamten poziom, tak samo goście z innych krajów widzą naszą pracę. Menadżerowie zgłaszają swoje zawodniczki do gry w Chemiku, bo widzą, jak dobrze funkcjonujemy. Choćby ostatnio nasz partner Damons "ubrał" całą męską i żeńską reprezentację Azerbejdżanu, bo ludzie z Telekomu Baku zobaczyli nasze stroje i sami chcieli takie mieć. Nie ukrywam, dość budujące i miłe doświadczenie.

• Jakub Głuszak: Mistrzostwo smakuje mi jak ulubiony tort

Do tego nasze loty do Baku w tamtym czasie zbiegły się z tym, że PZPS przy okazji promocji mistrzostw Europy w Łodzi podpisał umowę z Eurolotem, świadczącym czartery między innymi do Azerbejdżanu. I jeszcze mieliśmy z tego zwroty! Poza tym z Muszyny trzeba było wszędzie dojeżdżać i gdyby podsumować koszty jazdy autobusem do Warszawy, Koszyc, czy Pragi, skąd najczęściej wylatywaliśmy w świat i wszystkich biletów na loty przesiadkowe, to czarter z lotniska w Popradzie, do którego mieliśmy godzinę jazdy, nie był wcale horrendalnie drogi.

Budowaliście markę Chemika Police właściwie od zera, zaczynając od poziomu pierwszej ligi. Jak cięzka to była praca?

Trzeba było dużo czasu, ale to nie znaczy, że już skończyliśmy swój rozwój i możemy osiąść na laurach, bo już teraz zbudowaliśmy coś wartościowego. Każdy ma jakiś pułap, do którego dąży i co prawda może osiągnęliśmy sporo, jeżeli chodzi o ligę siatkarek, ale chcemy być jak najlepsze kluby męskie, czyli Skra, ZAKSA czy Resovia. W momencie naszego przyjścia do Chemika - naszego, czyli statystyków, trenerów, ludzi od marketingu czy mediów - Chemik był na dobrą sprawę amatorski. Kluby w pierwszej lidze to zwykle stowarzyszenia, a trzeba było utworzyć spółkę akcyjną i dostosować wszystko do rozgrywek Orlen Ligi.

Do tego z naszym awansem do ekstraklasy zbiegło się otwarcie nowej hali w Policach, a już rok później zapadła decyzja o graniu w Azoty Arenie w Szczecinie i trzeba było dostosowywać kolejny obiekt do wymagań ligi. Teraz Espadon Szczecin może korzystać z naszej wiedzy i doświadczenia operatora Azoty Areny w organizacji meczu siatkarskiego, my musieliśmy to budować od podstaw. Nie mówiąc o przygotowaniu miejsca na siłownię, biura klubu, magazyny, dostosowaniu warunków do uprawiania siatkówki, zakupieniu wszystkich specjalistycznych urządzeń treningowych czy sprzętów potrzebnych do organizacji meczu.

W drugiej części rozmowy Radosław Anioł ostatecznie wyjaśnia, czy Chemik Police może nie wystąpić w Lidze Mistrzyń i jakie ma obecnie relacje z Bogdanem Serwińskim.