Stanisław Marusarz mógł być mistrzem świata. Ze złota okradli go sędziowie

Kamil Kołsut 25 Lutego 2017, 08:52

PAP / CAF

• Rio 2016 w ruinie. Igrzyska zapomniane

Skakał z ręką przywiązaną do tułowia

Marusarz jechał do Lahti jako jeden z faworytów. Na poprzednich MŚ z powodu kontuzji - podczas biegu zjazdowego zerwał przyczepy mięśni prawego barku i kilka dni później skakał z ręką przywiązaną do tułowia - na mistrzostwach świata nie odegrał większej roli. Teraz chciał się odkuć. Był w gazie, miesiąc wcześniej wygrał mocno obsadzone zawody w Garmisch-Partenkirchen. A do jego domu spływały listy i matrymonialne oferty.

Skocznia w Lahti była "zbudowana z rusztowań o płaskim progu, niesłychanie powietrzna, aczkolwiek łatwa". I Polak już w pierwszej serii pobił rekord.

- Ludzie na trybunach szaleli - wspominał Marusarz w książce "Na skoczniach Polski i świata". - Z radości rzucano w górę kapelusze. Rozentuzjazmowani widzowie wynieśli mnie na rękach z wybiegu podrzucając i oddając sobie z rąk do rąk. A potem musiałem rozdać kilkadziesiąt autografów i pozować do licznych zdjęć.

Kiedy przymierzał się do drugiej próby, próg oblepił tłum zawodników oraz fotografów. Wszyscy chcieli uchwycić moment jego odbicia. Polak poprosił sędziów o przegonienie gapiów i ruszył w dół. Do wyniku z pierwszej serii dołożył metr. Nikt wcześniej w Lahti nie poleciał dalej.

Do Marusarza podbiegli skoczkowie z Niemiec. Wzięli go w ramiona i zaczęli krzyczeć: - Zwycięzca! Mamy zwycięzcę!

Organizatorzy wyników nie ogłosili jednak od razu. Sędziowie kłócili się o odległość - według Fina Polak skoczył sześćdziesiąt siedem i pół metra, Norweg obstawiał przy wyniku metr krótszym. Wreszcie obaj spotkali się w pół drogi. Na oficjalne rezultaty trzeba było jednak jeszcze poczekać. Organizatorzy mieli je ogłosić o godzinie osiemnastej w pobliskim hotelu.

Polak oszukany

Konferencja się opóźniała, minęło kilka kwadransów. Wreszcie do naszego skoczka podbiegł rozgorączkowany arbiter z Finlandii. - Według mnie wygrałeś konkurs ty! Ale Norwegowie są innego zdania - powiedział. Miał rację.

Jedni byli zmieszani, inni zszokowani. Ruud podniósł się niepewnie z miejsca. Na przemian blady i czerwony, niewyraźnie zerkał w kierunku naszego skoczka. Wreszcie podszedł do stolika i odebrał nagrodę. Oklaski były zdawkowe, zagłuszyły je gwizdy. Protestowali także Norwegowie: skoczkowie, zawodnicy, nawet sędziowie. Kiedy wywołano nazwisko Polaka, zerwała się burza braw.

Moralny zwycięzca

- Wszyscy zgodnie utrzymywali, że jestem moralnym mistrzem świata - wspominał Marusarz. - Sala skandowała moje nazwisko. Sędziowie i organizatorzy przyjmowali tę manifestację z rzadkimi minami. Darmo rozglądałem się za Ruudem, aby mu powinszować sukcesu. Wymknął się chyłkiem z sali...

Rok później Marusarz był na mistrzostwach świata piąty. Po wojnie już w nich nie skakał. Podobno wydarzenia z Lahti bolały go do końca życia. - Człowiekowi wydaje się, że wielkie osiągnięcie znajduje się tuż tuż, na wyciągnięcie ręki. I to bliskie szczęście niweczy jakieś drobne potknięcie techniczne, pechowa kontuzja lub stronniczość sędziów - mówił w jednym z wywiadów.

Medal zginął w trakcie wojny. Dziś w muzeum Stanisława Marusarza jest jego replika.

O losach Stanisława Marusarza pisaliśmy na naszych łamach dwa miesiące temu. Na kolejnej stronie przeczytasz o jego brawurowej ucieczce z hitlerowskiej niewoli i najważniejszym skoku życia, który oddał nad więziennym murem.