Polki ruszyły do boju. Dreszczowiec Magdaleny Fręch z 18-letnią Kanadyjką

mecz Polska-Rumunia o awans do Grupy Światowej. Dawid Celt, zamiast poprzestać na pochwałach dla Magdy Linette i Igi Świątek za wygrane mecze, dodaje, że z Igą w składzie możemy więcej. OK, nie wątpię w klasę Igi, tym bardziej, jeśli, tak jak teraz, jest świeżutko po wygranej w Mastersie (raptem w poniedziałek), jednak w takich rozgrywkach jak Puchar Federacji czy Puchar imienia Billie Jean King, trzeba wykazywać się głębią składu, z czym Polska od lat ma problem i ratują nas "samorodki" takie jak niegdyś Agnieszka Radwańska czy obecnie Iga Świątek, a jeżeli cośkolwiek przez lata uznać za sukces TYPOWO polskiej myśli szkoleniowej w tenisie ziemnym, to tego, że Magda Linette nie boi się już rywalizować w meczach z wyżej notowanymi rywalkami. Innymi słowy, właśnie podczas tej chwili szczerości, wierzę, że nieświadomie, ale sprezentował Polkom swoistego samobója. Wracając do Magdy, szkopuł w tym, że w tegorocznym Australian Open, mimo porażki w półfinale, wypadła na tyle olśniewająco, że od tamtego czasu żadna zawodniczka nie śmie jej już tak po prostu zlekceważyć. Efekt? Niestety, powrót do przeciętności, momentami kiepsko i brutalne sprowadzenie kibiców na ziemię, że lepsza już nie będzie, niż wdrapała się tuż po Australian Open. Magdalena Fręch? Robi ten postęp, jest zauważalny, ale wciąż musi trenować regularność, bo na razie stać ją głównie na bardzo dobre występy najwyżej w turniejach ITF, a w szczycie kariery co najwyżej to samo, co Magda. Niestety natomiast, ale jeszcze pewnie przez jakiś czas będzie istniało ryzyko porażki z zawodniczkami notowanymi grubo ponad 100 pozycji od niej, a tym razem o tyle szkoda, że przydarzyło się w naprawdę kiepskim momencie, bo z racji wczorajszego zwycięstwa Kanadyjek z Hiszpankami, w tym również za sprawą grającej na wystarczającym jak na razie poziomie wyzbycia się kompleksu niższości Mariny Stakusic, są już po pokonaniu Hiszpanii bardzo blisko zapewnienia sobie awansu do półfinału, bo teraz Magda mogłaby sobie wygrać z Leyhlą Fernandez, a i tak potrzebny byłby Polkom punkt w deblu, a co gorsza, nie jestem przekonany, czy Magda zdoła wygrać, skoro efekt zaskoczenia już nie działa (zresztą pierwszy set już w plecy). Oczywiście jesteśmy profesjonalistami i raczej nie będziemy zwalać nieuchronnie już niestety zbliżającego się niepowodzenia na niefortunną końcówkę kalendarza, analogiczną jak w zeszłym roku, gdy Iga zagroziła, że jeżeli finały Mastersa i Billie Jean King Cup będą na innych kontynentach, to w takich przypadkach nie będzie grała w Billie Jean King Cup (z Mastersa żaden normalny tenisista (w tym fragmencie nie tyle wypraszam, co uczulam kibiców czekających cały sezon wyłącznie na rozgrywki reprezentacyjne, bo wiem, że są i tacy, że rozgrywki reprezentacyjne wplecione w sezon WTA i ATP, po prostu tracą na prestiżu i są traktowane przez poszczególne zawodniczki wybiórczo, czego efektem jest brak udziału zawodniczek z obecnej czołowej dziesiątki zestawienia WTA) nie rezygnuje, bo możesz w nim zagrać w zasadzie nawet najwyżej raz w karierze albo i to nie, jeżeli nie zdołasz awansować, a przecież nie po to zbierasz jak najwięcej punktów przez cały rok, by rezygnować z występu w WTA Masters tylko dlatego, by wspomóc drużynę, w której przez 8 lat drgnęło co najwyżej niewiele i mimo że doczekaliśmy się już jeszcze bardziej wybitnej indywidualności od Agnieszki Radwańskiej, a Magda Linette jest lepsza po 27. roku życia niż przed 27. rokiem życia, to jednak całościowo nadal Polki wypadają po prostu mizernie), natomiast podkreślam: wyższe cele w takich rozgrywkach nie dla nas dopóty, dopóki nie doczekamy się głębi składu na naprawdę rzadko spotykanym poziomie. Wiem, może spoglądam, zwłaszcza momentami, za bardzo przez pryzmat siatkarzy, którzy od kilku lat mogą się poszczycić takim składem, że nieważne, jaką szóstkę wystawimy na mecz, cele dla reprezentacji mężczyzn od ładnych kilku lat są już naprawdę wysokie, a i dziewczyny mierzą coraz wyżej, natomiast pokazuje to, że sir Alex Ferguson wcale nie przesadzał, gdy uważał, że jakość drużyny definiuje głębia składu, a właściwie, jak to się wyraził, ławka rezerwowych. Naprawdę mocną reprezentacja Polski stałaby się tak naprawdę dopiero, gdy przestaniemy już się zastanawiać, czy w składzie nominowane do singla są Magda Linette i Magdalena Fręch, Iga Świątek i Magda Linette, Iga Świątek i Magdalena Fręch, a nadszedłby taki czas, że DOWOLNIE rotowalibyśmy składem, a mimo to reprezentacja Polski w tenisie ziemnym kobiet traciłaby na jakości co najwyżej kosmetycznie. Pytanie natomiast, ilu pokoleń zawodniczek jeszcze potrzebowalibyśmy, by tak się stało, bo idę o zakład, że na pewno znacznie więcej niż zajęło czasu Idze nieuchronnie dobijać do Agnieszki również pod względem liczby zdobytych tytułów w turniejach zaliczanych zarówno do rankingu (no niestety, wyłączenie z rankingu Wimbledonu 2022 spowodowało u mnie taką precyzję stanu rzeczy, choć oczywiście wiem, że to nie był rok zwycięstwa na Wimbledonie Igi, a dopiero start i ćwierćfinał w 2023 dał taką nadzieję na przyszłość).