Wyprawa w tenisowe Himalaje

Łukasz Iwanek 30 Kwietnia 2014, 08:35

Po 20 latach polska reprezentacja kobieca znów jest w raju. Radość jest w pełni uzasadniona, szczególnie że w 1994 roku elita liczyła 32 drużyny, a po reformie Grupa Światowa Pucharu Federacji liczy osiem najlepszych drużyn świata. Nasze dziewczyny są w tenisowym niebie, ale teraz trzeba bardzo uważać, by z tego nieba nie spaść szybko do piekła. Bardzo znamienny jest przykład Serbek, które w 2012 roku grały w wielkim finale, a w przyszłym sezonie będą na peryferiach kobiecego tenisa, bo dla takiej drużyny Grupa I Strefy Euroafrykańskiej to praktycznie pogrążenie się w niebycie, a misji powrotu na zaplecze elity będzie musiało się podjąć nowe pokolenie serbskich tenisistek, bo Jelena Janković już zrezygnowała z gry w narodowej drużynie, a Ana Ivanović pewnie uczyni tak samo.

Polki znają to piekło doskonale, wiedzą jak trudno się z niego wydostać. Przez wiele lat tkwiły w strefie kontynentalnej, która jest niezwykle wykańczająca, bo stanowi formę tygodniowego turnieju i dzień po dniu rozgrywa się kilka meczów (każdy składa się z trzech pojedynków, dwa single i jeden debel). Wydaje mi się, że ten system jest bardzo nieuporządkowany, reforma jest wymagana i to bardzo szybko. Śmiem twierdzić, że właśnie perspektywa wyniszczającej walki na szczeblach poniżej Grupy Światowej II wiele tenisistek zniechęca do gry w Pucharze Federacji. Posmakowała tego choćby Wiktoria Azarenka i po raz ostatni w narodowej drużynie wystąpiła w 2011 roku. Paradoksalnie akurat trzy lata temu Białorusinki awansowały do Grupy Światowej II, ale późniejsza dwukrotna mistrzyni Australian Open więcej w reprezentacji nie zagrała. Można się też przyczepić do sióstr Williams, ale Venus i Serena święciły triumf w Pucharze Federacji, fakt że lata świetlne temu (1999), ale jednak. Można szczypać Marię Szarapową, która w całej swojej karierze w narodowej drużynie Rosji rozegrała raptem cztery pojedynki.

Agnieszka Radwańska i Alicja Rosolska dały Polsce upragniony awans do Grupy Światowej Pucharu Federacji

Zakładając, że system dwudniowy nie podlega zmianie, może gra podwójna powinna rozpoczynać niedzielne zmagania? Nie jest to sprawiedliwe, że przy 2-2 debel rozstrzyga mecz, w którym są cztery pojedynki singlowe, a poza tym gra podwójna zawsze powinna być o coś. Tymczasem mecze, w których dochodzi do stanu 2-2 nie zdarzają się bardzo często (w wielkanocny weekend tylko w dwóch na 10 spotkań, jakie odbyły się w półfinale Grupy Światowej oraz w barażach). Szczerze mówiąc, dla mnie niezrozumiałe jest to, dlaczego w Pucharze Federacji nie obowiązuje podobny system, co w Pucharze Davisa. Szczególnie chodzi mi o fazę kontynentalną, która tak naprawdę stanowi jakby całkowicie odrębne rozgrywki, bo obowiązuje w nich inny system. I właśnie dlatego Puchar Federacji jest w pewnym sensie kukułczym jajem, niby jest, ale tak naprawdę jest to coś pomiędzy peryferiami, a wielkim tenisem, można to określić przedsionkiem. Nie chodzi tylko o to, że jest kobiecym, dużo młodszym, odpowiednikiem Pucharu Davisa, bo gdyby system był jednolity to i renoma byłaby większa. Ale oczywiście nie można marginalizować rangi Pucharu Federacji, bo zdobycie głównego trofeum to zawsze wielki prestiż i uznanie kibiców.