ATP Winston-Salem: Ostatnia próba Jerzego Janowicza przed Nowym Jorkiem

Rafał Smoliński 18 Sierpnia 2014, 13:02

Tegoroczne US Open Series ukazało dwa oblicza Jerzego Janowicza. W Toronto najlepszy polski tenisista nie był w stanie zaprezentować nawet ułamka swoich umiejętności i po bardzo słabym spotkaniu przegrał w I rundzie z Peterem Polanskym. O wiele lepiej było w Cincinnati, gdzie na nieco szybszej nawierzchni łodzianin ograł Tejmuraza Gabaszwilego oraz notowanego na ósmym miejscu w świecie Grigora Dimitrowa. Jego przygodę zakończył w 1/8 finału Julien Benneteau, ale ogólnie był wyraźnie lepszy występ niż w tydzień wcześniej w Kanadzie.

Berlocq nie był utalentowanym juniorem, ale wszystko starał się nadrobić ciężką pracą. Jego kariera rozwija się dosyć harmonijnie i można ją podzielić na kilka okresów. W latach 2001-2004 Charly święcił sukcesy w imprezach rangi ITF Futures, których wygrał 10 w singlu i 12 w deblu. W kolejnych sezonach z powodzeniem startował w turniejach ATP Challengerach Tour, a do 2011 roku triumfował w nich łącznie 21 razy (za każdym razem na ukochanej mączce). Zwycięstwa osiągane w imprezach niższej rangi były dla niego bardzo ważne, gdyż pozwalały mu utrzymać się przez dłuższy okres w czołowej setce rankingu ATP.

Zapowiedzią przełomowego momentu w karierze Berlocqa był rok 2011, kiedy to wygrał pięć imprez rangi ATP Challenger Tour (Turyn, Todi, Palermo, Buenos Aires, Montevideo). Zwycięstwa te ugruntowały jego pozycję w Top 100 i pozwoliły skupić się na występach w głównym cyklu. Na efekty nie trzeba było długo czekać, gdyż już w lutym 2012 roku dotarł on w Vina del Mar do premierowego w karierze finału ATP World Tour, w którym po zaciętym trzysetowym boju nie sprostał swojemu rodakowi, Juanowi Monaco. Po tym wyniku przyszły jeszcze ćwierćfinały w Sao Paulo, Buenos Aires, Acapulco, Houston oraz Umagu.

Charly dobrze sobie radził w ATP World Tour, ale w Wielkim Szlemie nie potrafił wygrać dwóch z rzędu pojedynków. W Australian Open, Roland Garros oraz US Open osiągał II rundę, a na Wimbledonie w ogóle nie zaznał jeszcze smaku zwycięstwa. Pechowej serii porażek nie udało mu się odwrócić także w 2013 roku, ale szybko o niej zapomniał, gdy stawił się na szwedzkiej mączce w Bastad. W znanym skandynawskim kurorcie Berlocq stracił w drodze do finału tylko seta, a w meczu o tytuł pewnie ograł Fernando Verdasco.

Rok 2014 Berlocq rozpoczął od dwóch porażek na antypodach, po których błyskawicznie przeniósł się na ulubioną mączkę. Argentyńczyk na pierwszy ćwierćfinał w głównym cyklu musiał poczekać do rozgrywanego na przełomie kwietnia i maja turnieju w Oeiras, gdzie w II rundzie pokonał Łukasza Kubota. Po tym zwycięstwie Charly odprawił jeszcze w Portugalii Milosa Raonicia i Daniela Gimeno, a w finale w wielkim stylu odwrócił losy meczu z Tomasem Berdychem, sięgając po drugie w karierze mistrzostwo. Później Berlocq osiągnął jeszcze ćwierćfinał zawodów w Nicei oraz dotarł do półfinału w Bastad, gdzie nie udało mu się obronić zdobytego sezon wcześniej tytułu.

Janowicz zmierzył się z Berlocqiem jak na razie tylko raz, w 2012 roku w Moskwie, gdzie w meczu II rundy pewnie zwyciężył 6:3, 6:4. Argentyńczyk nie dysponuje tak mocnym serwisem jak Polak, a jego najlepszymi zagraniami są dropszoty i woleje. Faworytem poniedziałkowego starcia powinien zatem być 23-letni łodzianin, tym bardziej że jego rywal powraca na korty po kontuzji prawego uda, której nabawił się w zeszłym miesiącu w Umagu. Jeśli Janowicz wykorzysta swoją szansę, to w II rundzie czekać go będzie już we wtorek pojedynek z Portugalczykiem João Sousą.

Winston-Salem Open, Winston-Salem (USA)
ATP World Tour 250, kort twardy, pula nagród 598,2 tys. dolarów
poniedziałek, 18 sierpnia

Bilans spotkań pomiędzy Jerzym Janowiczem a Carlosem Berlocqiem (główny cykl):