Grzegorz Drozd: Szejk z Londynu

Grzegorz Drozd 15 Lutego 2016, 16:49

Rzecz dzieje się w drugiej połowie lat siedemdziesiątych. Pomimo postępującego kryzysu gospodarczego w Wielkiej Brytanii, spadku wartości funta szterlinga i paraliżu strajkowego brytyjski żużel przechodził renesans. Kluby prosperowały dobrze, publiczność dopisywała, liga naszpikowana gwiazdami, a zawodnicy święcili wielkie sukcesy. Reg Fearman, dżentelmen z Londynu i rówieśnik takich legend jak Ove Fundin, Barry Briggs i Ronnie Moore, wciąż miał chrapkę na nowe dokonania. Był po czterdziestce i w zasadzie w żużlu osiągnął już wszystko. Pod względem wyników uzyskanych na torze nie dorównywał ani na jotę sławnym kolegom, ale jako menedżer i promotor był tak dobry, jak wymieniona trójka. Po czternastu latach czynnej kariery zawodniczej, w 1961 roku, zawiesił skórę na kołku i postanowił spróbować sił jako promotor. Entuzjazmu i energii miał sporo, bo liczył sobie zaledwie 28 lat. Przez wiele lat swojej działalności powołał do życia bądź rozwijał kluby w Stoke, Liverpoolu, Wolverhampton, Middlesbrough, Newcastle, Long Eaton, Leicester czy Halifax. Współpracował z najlepszymi. Przeżył wielki kryzys żużla na Wyspach w pierwszej połowie lat 60. Był głównym architektem British League w 1965 roku, prowadził narodowy zespół Wielkiej Brytanii, a także święcił największe tryumfy w lidze ze swoim Reading Reacers, gdzie zatrudniał kapryśną gwiazdę rodem ze Szwecji, czyli Andersa Michanka. Fearman był po czterdziestce i szukał nowych wyzwań. Pomimo kryzysu naftowego i wojny arabsko-izraelskiej, jego myśli podążały na Bliski Wschód.

Instrukcja - co to jest żużel (skan z prywatnego zbioru autora)

Obiekt miejscowego klubu był stadionem narodowym. - Czasu na przygotowania nie było za wiele i zabraliśmy się ostro do pracy. Zanim zawodnicy wyjechali na tor trzeba było cały bałagan nieźle nagłośnić i otworzyć z pompą, dlatego też na pierwszy ogień poszła konferencja zorganizowana w hotelu, w którym stacjonowaliśmy. Przyszło całkiem sporo dziennikarzy ciekawych nietuzinkowego wydarzenia. Żużlowe imperium brytyjskie znów dało znać o sobie - mówi Fearman. - Zabezpieczyliśmy dokładnie przestrzeń między widownią a torem, aby na pewno nic nikomu się nie stało. W przygotowaniu profilu toru pomagał mi były zawodnik i legenda klubu z Halifax, Eric Bothroyd, który w tamtym czasie zajmował się menedżerką w klubach brytyjskich. Obiekt w Kaifanie idealnie nadawał się nasze potrzeby. Wokoło była bieżnia lekkoatletyczna, a w środku boisko do piłki nożnej. Ostatecznie powstał 430 metrowy tor żużlowy. Nawierzchnia była typowo piaskowa, czym zupełnie różniła się od tych spotykanych na wyspach brytyjskich, gdzie do czynienia zazwyczaj mamy z czerwoną mączką ceglaną. Wyzwaniem była cała logistyka i transport sprzętu potrzebnego do organizacji imprezy, a także maszyn dla żużlowców - mówi Reg. - Najwięcej problemów przysparzały sprawy papierkowe. Pozwolenia, paszporty, pieczątki, wizy, czy odprawy celne - wszystko zabierało masę czasu i wysiłków. Ale nie było już wyjścia. Musieliśmy przebrnąć przez te wszystkie przeszkody - dodaje promotor.

Okładka programu z 1979 roku (skan z prywatnego zbioru autora)

(Ciąg dalszy na kolejnej stronie)