Mundial Niepoważny #5: Jak dobrze być Chorwatem, terakotowa armia z Argentyny

Grzegorz Wojnarowski 22 Czerwca 2018, 08:03

Getty Images / Clive Brunskill / Na zdjęciu: piłkarze reprezentacji Chorwacji

Jako że w środę cyklu nie było (tak, tak, wiemy, wszyscy na niego czekaliście, setki maili od zaniepokojonych, oburzonych wręcz czytelników zapchały nam skrzynkę), krótki brief z tego dnia: CR7 to potwór, szkoda Irańczyków, jeszcze bardziej szkoda Marokańczyków, którzy pakują manatki, ale przynajmniej pokazali fajną piłkę. Tyle.

• Mundial Niepoważny #4. Cała Polska wiedziała, tylko Nawałka nie. Piszczek zaginął, Milik stroił fochy

Gwiazda dnia: tym razem gwiazda zbiorowa - reprezentacja Chorwacji.
Mamy kolegę, który Chorwację i wszystko co chorwackie wręcz uwielbia, włącznie z piłkarską drużyną narodową. A że Chorwaci mają dość podobny genotyp do Polaków, co wskazuje na wspólnych przodków, on twierdzi, że dawno, dawno temu jego praszczur miał być w tej grupie Słowian, która postanowiła iść na południe, ale w noc przed wymarszem przesadził z wyskokowymi trunkami i zaspał. Tak oto jego potomkowie zostali Polakami.

Gdy Luka Modrić i spółka zbili Argentynę 3:0, kolega cieszył się jak dziecko, bo mimo błędu przodka moczymordy i tak czuje się trochę Chorwatem. My z kolei zazdrościliśmy, że Chorwatami nie jesteśmy. Jak tu nie zazdrościć, skoro nasi odbijają się od Senegalu, a ich drużyna momentami bawi się z Leo Messim, Gonzalo Higuainem czy Nicolasem Otamendim jak z dziećmi?

W Europie, po części też w świecie, mamy teraz taką tendencję, że jak ktoś ma czegoś za dużo, to trzeba wprowadzić takie przepisy, żeby mu zabrać. Jak ktoś ma za mało - dołożyć. A jak ten, kto ma za dużo, się nie zastosuje - sankcje i kary. No wiecie, równouprawnienie parytety, w piłce finansowe fair play, w gospodarce jakieś progi emisji CO2. Uważamy, że do futbolu należy wprowadzić tego rodzaju zasady, regulujące różnicę w poziomie gry reprezentacji na mundialu. To aż nieprzyzwoite, że na mistrzostwach świata (gdzie podobno, uwaga przełomowe odkrycie, nie ma już słabych drużyn) jeden zespół gra tak, jak Chorwacja z Argentyną, a drugi tak jak Polska z Senegalem.

Polskim kibicom po tym meczu musi być zwyczajnie przykro. I za tę przykrość, za ten całkowity brak empatii w stosunku do genetycznych kuzynów, domagamy się od Chorwatów przeprosin! A od FIFA wprowadzenia proponowanego przez nas poziomowego fair play, żeby w przyszłości taka przykrość już nas nie spotkała. W ramach tego fair play Chorwaci mogliby nam na przykład oddać do kadry Ivana Rakiticia.

(Anty)Bohater dnia: Wilfredo Caballero.
David De Gea puścił "szmatę" z Hiszpanią, Wojciech Szczęsny miał z Senegalem spektakularny pusty przelot, ale Caballero pobił ich na głowę. Zamiast wykopać piłkę hen daleko, postanowił zaprzyjaźnić się z Ante Rebiciem i na poczet przyszłych dobrych stosunków podarował mu piękny prezent. Rebić prezent przyjął i kopniętą wprost do niego piłkę czym prędzej posłał do siatki. Tak oto zaczęła się argentyńska degrengolada.

Argentyna wygląda w ogóle na taki kraj, gdzie od lat na wszystkich poziomach rozgrywek na bramkę stawia się grubego. Wszyscy chcą strzelać gole, a ten co najmniej umie, ląduje między słupkami. No bo jak inaczej wytłumaczyć fakt, że w kraju, z którego w ostatnich latach wyszło w świat od metra świetnych napastników, pomocników i obrońców, na bramce zwykle stoi jakiś "ręcznik"? Ostatnim dobrym bramkarzem był tam chyba Carlos Roa na MŚ 2002, wcześniej Sergio Goycoechea w roku 1990. Ktoś powie, że Sergio Romero, który bronił cztery lata temu, ale to gracz ledwie przyzwoity. Chociaż, przy Caballero i tak wygląda jak Wakabayashi.

Wygrani:

Luka Modrić, Ivan Rakitić - pierwszy pokazał czemu jest nazywany "chorwackim Mozartem". Rozgrywał, odbierał piłkę, regulował tempo gry, a na koniec koncertu kropnął nie do obrony i strzelił na 2:0. Ponoć muzyka Mozarta pobudza do pracy ludzki mózg, gra Modricia, oceniając po postawie jego kolegów przeciwko Argentynie, chyba też. Leo Messi wypadł przy nim w Niżnym Nowogrodzie jak uliczny muzykant grający na eterofonie.

A Rakitić? Skoro Modrić to Mozart, gracz Barcelony to taki piłkarski "król jazzu" George Gershwin. Polot, klasa i różnorodność. Przy akcji na 3:0 razem z Mateo Kovaciciem wytarł Argentyńczykami podłogę, wyżął, wytarł jeszcze raz, a po robocie wyrzucił do kosza.

VAR - znów wśród wygranych. Tym razem system wideoweryfikacji po raz pierwszy w historii mistrzostw świata sprawił, że żółtą kartkę otrzymał właściwy zawodnik. W spotkaniu Francja - Peru najpierw dostał ją Edison Flores, ale po interwencji VAR-owców sędzia Mohamed Abdulla zmienił decyzję i dał kartkę Pedro Aquino, który faktycznie zawinił.

Jednym z sędziów obsługujących w tym meczu system powtórek był Szymon Marciniak. W raporcie Polak figuruje jako Video Assistant Referee 3 i nie wiemy, czy to on wychwycił pomyłkę, czy przez całe spotkanie patrzył się w monitor nadzorujący, czy trawa jest dość zielona, ale tak czy inaczej swój udział w kolejnym sukcesie VAR-u ma.

Olivier Giroud - napastnik niedoceniany. W reprezentacji Francji przy Kylianie Mbappe czy Antoine'ie Griezmannie jawi się jako drewno, ale kłoda z niego nadzwyczaj pożyteczna. Przeciwko Peru miał udział przy bramce, do tego bardzo pomagał w obronie. Swoje pewnie też jeszcze w tym turnieju strzeli.

Przegrani:

Reprezentacja Argentyny - wielu typowało ją do półfinału, finału, nawet na mistrza świata, a tu się okazuje, że mając w składzie Messiego, Aguero, Dybalę, Di Marię, można mieć problemy ze strzeleniem gola. Trudno się jednak dziwić, skoro na boisku ma się jedenastu piłkarzy i żadnej drużyny. Chorwaci rozbroili Argentyńczyków jak żołnierz Specnazu myśliwego-amatora, na dodatek takiego, który chciał polować z zardzewiałą flintą.

Niesamowity był obrazek po golu Modricia na 2:0, bo tylko wtedy reprezentacja Argentyny zamieniła się na chwilę w cud świata - terakotową armię chińskiego cesarza Qin Shi. Jej piłkarze stali niemal bez ruchu przez kilkanaście sekund, pewnie chcieli wtedy, jak ci żołnierze z wypalonej gliny, zapaść się pod ziemię na dwa tysiące lat.

Jasne, ta słabiutka jak na razie Argentyna wciąż ma teoretyczne szanse na wyjście z grupy i zdobycie mistrzostwa świata. Tak samo jak Polska.

Lionel Messi - kiedy przegrywa Argentyna, to Messi jest największym przegranym, zwłaszcza że tym razem zapracował na to miano. W meczu z Islandią nie strzelił karnego, ale coś tam pokazywał, dryblował, oddał dużo strzałów na bramkę. Przeciwko Chorwacji strzelał raz. Przebiegł 7,6 kilometra, o 2 kilometry mniej, niż wyniosła średnia drużyny. A raczej przeszedł, bo ponad połowę tego dystansu pokonał z prędkością nie większą niż 7 kilometrów na godzinę (najczęstsze tempo jego kolegów to między 7 a 15 km/h). Wszystko wskazuje na to, że odechciało mu się mundialu. Chłop, jakim geniuszem by nie był, te mistrzostwa chyba oddał już walkowerem.

Nicolas Otamendi - swoim zachowaniem w końcówce spotkania zapracował, by ostatnią literkę na koszulce zmienić mu na inną samogłoskę. Gość zwyczajnie przegrał, i nie chodzi tu wcale o wynik. Rozumiemy, rozczarowanie, frustracja, złość, nie każdy sobie z tym radzi. Ale kopać piłką w głowę leżącego rywala (Ivana Rakiticia) to zwykłe chamstwo. Do wyższego o głowę Otamendiego od razu energicznie doskoczył wtedy Luka Modrić, i bardzo dobrze. Jan Kobuszewski już 50 lat temu uczył, że chamstwo należy zwalczać i instruował, jakich narzędzi do tego używać. W tym wypadku kultura osobista raczej by nie zadziałała.

Reprezentacja Peru - natrafiliśmy na opinię, że to, co spotyka na mundialu Peru i Kolumbię, to wracająca karma. Kara za zachowanie obu drużyn w meczu południowoamerykańskich eliminacji, gdy przy korzystnym dla obu stron remisie 1:1 w końcówce zawarto pakt o nieagresji, na czym najbardziej ucierpiało Chile. Teraz Peru w pierwszym meczu nie wykorzystało rzutu karnego i przegrało, w drugim też nie zdobyło punktów i może już wracać do domu. Kolumbijczycy na inaugurację grali w dziesiątkę od trzeciej minuty i ulegli 1:2 Japonii. Cóż, jeśli karma rzeczywiście właśnie wyrównuje rachunki, to mamy nadzieję, że jeszcze nie skończyła.