Hermann Maier urodził się 7 grudnia 1972 roku w Altenmarkt. Od najmłodszych lat wiedział, że narciarstwo jest jego pasją. Już w wieku trzech lat rozpoczął treningi pod okiem ojca, jednak jego rozwój spowolniła choroba Osgooda-Schlattera, co stało się przyczyną wielu odrzuceń ze strony kadr juniorskich. Zamiast poddać się, Maier kontynuował pracę nad sobą, podejmując się zimowych zajęć jako instruktor narciarstwa.
Kluczowy moment nadszedł zimą 1996 roku. Mimo że Maier nie znalazł wtedy miejsca w słynnej austriackiej kadrze, jego talent w końcu został zauważony. Podczas zawodów we Flachau, nie tylko zdał test czasu, ale porównał swój wynik z najlepszymi zawodnikami świata, co otworzyło mu drzwi do kariery międzynarodowej. Już rok później zaczął zaznaczać swoją obecność na arenie międzynarodowej, zdobywając swoje pierwsze medale.
ZOBACZ WIDEO Aż szczęka opada. Tyle zarabiają najlepsi żużlowcy świata
Rok 1998 był przełomowy dla Maiera. Na igrzyskach w Nagano zdobył pierwsze złote medale, które stały się punktem wyjściowym do dalszych triumfów. Niezależnie od upadku, który mógł złamać go zarówno fizycznie, jak i psychicznie, zawsze potrafił wracać na szczyt. Jego mentalność i niezłomność stały się legendą w świecie narciarstwa. Z powodu niezwykłej odporności, siły oraz spektakularnych powrotów po kontuzjach, zyskał pseudonim "Herminator" - nawiązujący do Terminatora.
Sezony 1999-2001 były kontynuacją dominacji Austriaka w narciarstwie alpejskim. Zdobycie trzech Kryształowych Kul i ustanowienie wielu rekordów udowodniło jego wyjątkowe umiejętności. Niemniej jednak jego kariera zawisła na włosku po wypadku motocyklowym w sierpniu 2001 roku.
Hermann Maier jechał motocyklem, gdy auto nagle skręciło przed nim, co spowodowało zderzenie i wypadek. Maier doznał otwartego złamania prawej nogi oraz bardzo ciężkich urazów: kość piszczelowa była strzaskana, zerwane zostały niemal wszystkie mięśnie, a uszkodzeniu towarzyszyły rozległe rany i ryzyko infekcji. Lekarze po siedmiogodzinnej operacji musieli wstawić tytanowy pręt i przeszczep skóry, a przez pewien czas realnie rozważano amputację kończyny.
Mimo dramatycznych rokowań, Maier postanowił walczyć o powrót. Po intensywnej rehabilitacji - już w grudniu 2002 znów założył narty, a 14 stycznia 2003 ponownie stanął na starcie Pucharu Świata. Początkowo jego wyniki były skromne, ale zaledwie kilka dni później, 27 stycznia 2003, wygrał supergigant w Kitzbuhel - pierwszy triumf po wypadku. Jego powrót uznano za jeden z najbardziej spektakularnych w historii sportu - w sezonie 2003/2004 zdobył ponownie Kryształową Kulę, wrócił do elity i udowodnił, że nawet po dramatycznym wypadku światowej klasy sportowiec potrafi wrócić na szczyt.
W swojej karierze Maier wygrał 54 zawody tej rangi, co czyni go jednym z najskuteczniejszych narciarzy w historii. Znaczące sukcesy Hermanna Maierea nie ograniczają się tylko do medali i pucharów. Otrzymał nagrody takie jak Skieur d'Or i był wielokrotnie uznawany za sportowca roku w Austrii. Jego historia jest inspiracją dla wielu młodych sportowców, pokazując, że dzięki determinacji można pokonać wszelkie przeciwności.
