Miroslav Klose. Honorowy Niemiec z Polski

Mateusz Skwierawski 01 Marca 2018, 11:16

PAP / Krzysztof Świderski / Na zdjęciu: Miroslav Klose, honorowy obywatel Opola

Z pobytu w Polsce z okresu dzieciństwa Miroslav Klose niewiele pamięta. W urzędzie miasta w Opolu zaczepiła go pani Magda.

• Miroslav Klose honorowym obywatelem Opola

Młody Klose zachowywał się "jak każdy 7-latek". Wszędzie go było pełno, a 45 minut w szkolnej ławce męczyło jak "gra na czas" rywala. Te trzy kwadranse zaczęły smakować inaczej na powietrzu i w krótkich spodenkach. Zmieniła się perspektywa: to przerwa się dłużyła. Na boisku nikt nie kazał mu już siedzieć prosto z rękoma złożonymi przed sobą i odzywać się dopiero wtedy, gdy ktoś mu pozwoli.

Tam sam wyrywał się do odpowiedzi i przeszedł do historii niemieckiej piłki. Został najskuteczniejszym zawodnikiem grającym w tamtejszej reprezentacji (71 goli w 137 meczach), z kadrą zdobył mistrzostwo i wicemistrzostwo świata oraz wicemistrzostwo Europy.

Niania z Polski

Półtorametrowy tort w kształcie boiska z zimnymi ogniami i podobizną napastnika, niemieckie piosenki puszczane z odtwarzacza, koncert orkiestry dętej i około 450 młodych juniorów z akademii "Miro Deutsche Fussballschule". To wszystko działo się w niewielkiej sali gimnastycznej szkoły podstawowej w Chrząstowicach, kilkanaście kilometrów od centrum Opola. W małej wsi pod miastem od trzech lat prężnie rozwija się akademia, której Miro jest patronem. Tam Klose przywitał się z młodymi piłkarzami, wcześniej w Opolu odebrał tytuł honorowego obywatela. W tym mieście się urodził.

Cztery lata nie było Klosego w rodzinnych stronach. Ostatni raz przyjechał z wizytą do cioci. - Jestem w szoku, jak to miejsce się zmieniło. Pamiętam jeszcze stare bloki, obok których kopało się piłkę. To małe miasto, ale bardzo ładne. Nie będę kłamał: za wiele to mnie tu nie było. Ale rodzice często wracają do Opola w opowieściach. W okolicach mieszka rodzina. Jak będę miał czas, na pewno tu jeszcze wrócę - opowiada.

Piłkarz razem z rodzicami wyemigrował do Niemiec w wieku 9 lat. Prawie tysiąc kilometrów na Zachód, do Kusel, małego miasteczka pod Kaiserslautern. U naszych zachodnich sąsiadów szybko się odnalazł. Jako pierwszy z rodziny nauczył się tamtejszego języka, choć na początku szło mu dość opornie. Na pierwszym dyktandzie w szkole po niemiecku napisał dobrze tylko dwa wyrazy: "ja" i "danke".

Na zdjęciu: Sylwia Klose, żona Miroslava

- Gdy chłopcy się urodzili, to w naszym domu w Niemczech zatrudniliśmy specjalnie nianię z Polski. Po to, by dzieci miały kontakt z językiem. Dzięki temu rozmawiały perfekcyjnie. Trzy lata temu byliśmy w Opolu na ślubie. Mąż nie mógł przyjechać, bo grał mecz, ale ja wybrałam się z dziećmi, lubimy tu przyjeżdżać - tłumaczy nam żona piłkarza, wyraźnie przejęta wizytą w Polsce.

Dla jakiej kadry zagrają synowie?

Luan i Noah znają swoje korzenie. - Chłopcy mają stały kontakt z polskim, używamy go w domu. Moi i Mirka rodzice też. Może pisać nie potrafią, ale mówić tak. To nasz pierwszy język - opowiada Sylwia Klose.

Bliźniacy mają trzynaście lat. I też trenują piłkę nożną. - Jeden jest napastnikiem, drugi gra na "dziesiątce" - kontynuuje. Luan i Noah grają na razie w jednej z juniorskich drużyny w Grünwaldzie. To niewielkie miasteczko, trzynaście kilometrów od Monachium, tam mieszka rodzina Klose. - Do Mirka dzwonili już z Bayernu, chcą tam chłopców sprowadzić. Ale mąż mówi: za wcześnie, to nie ten moment - uśmiecha się pani Sylwia.

Gdy dopytujemy, jaką synowie podejmą decyzję, jeżeli staną przed wyborem reprezentacji, zapada cisza. Ale mina pani Sylwii, na której uśmiech miesza się z uczuciem niezręczności, jakby nie dawała złudzeń. Po chwili zastanowienia, patrząc tak, jakby nie chciała sprawić nam przykrości odpowiedzią, żona Miroslava Klosego wychodzi z opresji i dyplomatycznym stwierdzeniem, że "to będzie ich decyzja" zamyka temat.

Co trochę zaskakujące, za piłką niespecjalnie przepada. - Nie jestem kibicem. Cieszyłam się, jak mąż strzelał gole, bo lubił to robić. Ale gdybym miała powiedzieć, za kim trzymam kciuki w meczu Polski z Niemcami, to... nie wiem. Szczerze, to dla mnie bez różnicy, kto wygra - mówi.

Trzy lata spóźnienia 

Poruszenie w Opolu było ogromne. Miroslav Klose (w środku) chętnie pozował do zdjęć. 

Broni go też żona. - Jak Miro grał, to skupialiśmy się w zasadzie na odwiedzinach najbliższej rodziny, tej w Niemczech. Czas był ograniczony. Myślę, że teraz będzie go więcej. Ja się bardzo cieszę na samą myśl przyjazdu do Polski, czuję się Polką - mówi.

W Opolu negatywnymi komentarzami nikt się nie przejął. Prezydent miasta mówi o zaszczycie. - Jest pan wzorem dla wielu opolan i Ślązaków. Pana dokonania i czyny pokazują, że będąc stąd, można dokonać rzeczy wielkich - mówi Arkadiusz Wiśniewski.

Tym, którzy zastanawiają się, czym Klose zasłużył się w mieście, odpowiadamy: niczym. Ale czy to ma znaczenie? Nie. - Czemu go wyróżniliśmy? Ponieważ pochodzi z Opola. To główny argument - wprost przyznaje Marcin Gambiec, przewodniczący klubu radnych Mniejszości Niemieckiej, jeden z wnioskodawców pomysłu. - I nie przeszkadza nam, że przyjechał dopiero teraz. W pełni go rozumiemy - dodaje.

Wchodząc do urzędu miasta, Klose został powitany brawami. Sam był chyba nieco zaskoczony takim entuzjazmem. A już zwłaszcza reakcją dzieci, które ganiały go z jednego końca sali gimnastycznej na drugi, z kartką i długopisem w ręku. Ale zawodnikowi to oblężenie raczej nie przeszkadzało.

W akademii po niemiecku 

Akademia, której piłkarz jest patronem, w trzy lata (od 2015 r.) z grupy 34 juniorów rozrosła się do ponad pięciuset dzieci. Trenują tam chłopcy i dziewczynki od 6. do 13. roku życia. Trenerzy mają specjalne wytyczne, zajęcia prowadzą na wzór niemieckiego modelu gry.

Tort dla byłego piłkarza był ogromny

A Klose, chodzący po sali gimnastycznej z mikrofonem, radzi: - Zasypiajcie z piłką, budźcie się z piłką, a w szkole między lekcjami też ją kopcie. I nie opuszczajcie żadnego treningu - motywował.