#DziałoSięWSporcie. Te łzy widział cały świat. Koszmar Ronaldo

Tomasz Skrzypczyński 12 Kwietnia 2020, 07:00

Getty Images / Na zdjęciu: Ronaldo

• Serie A. Media: Wojciech Szczęsny najlepszy w Europie

12 kwietnia 2000 roku Luiz Nazario de Lima, czyli Ronaldo miał wreszcie wrócić na boisko po półrocznej przerwie spowodowanej kontuzją kolana. 21 listopada 1999 roku, w trakcie spotkania z Lecce, Brazylijczyk doznał urazu ścięgna i musiał przejść operację. Jego brak był aż nadto odczuwalny, nawet jeśli w kadrze Interu byli tacy napastnicy jak Christian Vieri, Ivan Zamorano czy Roberto Baggio.

Moment na wielki powrót wydawał się idealny. Pierwszy finałowy mecz Pucharu Włoch z Lazio Rzym. Dla Nerazzurrich szansa na uratowanie przeciętnego sezonu - szanse na tytuł już w kwietniu nie były duże, Lazio i Juventus odjechały rywalom zdecydowanie.

KOSZMAR

- To była najgorsza kontuzja, jaką widziałem w swoim życiu - powie potem Nilton Petrone, jego ówczesny fizjoterapeuta.

Po kilkunastu minutach od wejścia na boisko Ronaldo atakuje. Rusza z piłką w swoim stylu, jest blisko pola karnego. Gdy wszyscy czekają na strzał, Brazylijczyk nagle, nie zahaczony przez nikogo, pada na boisko. Obrońca gospodarzy Fernando Couto jest najbliżej. Gdy widzi sytuację, sam macha rękami w kierunku lekarzy, po chwili robią to też inni zawodnicy Lazio i Interu, Cristian Panucci chowa twarz w dłoniach.

Ronaldo płacze z bólu, jego twarz wyraża tylko jedną emocję. Cierpienie.

- Był genetycznie obdarzony włóknami mięśniowymi, które powodowały u niego ogromną moc i przyspieszenie. Miał nie tylko prędkość, ale też koordynację. Według testów był w stanie przebiec 100 metrów w 10,2 sekundy. To było niewiarygodne. On był fenomenem - opowiadał Petrone.

Przy tym jednak cierpiał na dysplazję kręgosłupa. Relacja między rzepką a kością udową była niestabilna. Nie można było tego poprawić operacyjnie, jedyną receptą było nie przeciążanie organizmu. Gdy jesteś najlepszy na świecie, grasz mecze co trzy dni i w każdym wykonujesz po kilkanaście sprintów, brzmi to jednak nierealnie.

W końcu organizm zaczął się buntować, efekty nadeszły właśnie w sezonie 1999/2000. Dla wielu wydawało się, że to już koniec jego kariery. Sami lekarze nie byli pewni, czy Ronaldo będzie w stanie wrócić jeszcze na boisko. Dalsza kariera 23-letniego (!) dopiero napastnika zawisła na czymś znacznie cieńszym niż jego ścięgna.

- Lekarze nie byli pewni, czy się uda. Z naukowego punktu widzenia było to mało prawdopodobne, by jego kolano zregenerowało się na tyle, by wrócić do zawodowego sportu. On sam dzwonił do mnie w nocy i łkając pytał, czy to koniec. "Nie okłamuj mnie" - mówił. To, że wrócił, to chyba zasługa Boga - oceniał Petrone.

Bo wrócił. Po dwóch operacjach i kilkunastu miesiącach rehabilitacji. - Pracował po 10 godzin każdego dnia, bez żadnej przerwy. To była gigantyczna praca, nigdy nie widziałem jeszcze, by ktoś dawał z siebie tak dużo - czytamy.

Wielki powrót

Tym razem postanowiono bardzo powoli wprowadzać go do gry - w sezonie 2001/2002 grał niewiele, lekarze i trenerzy bali się kolejnej kontuzji. I w lutym ta się pojawiła. - Wtedy on sam zwątpił, czy da radę przygotować się do mistrzostw świata w Korei i Japonii. Postanowiliśmy, by nie siedział w Mediolanie. Pozwoliliśmy polecieć mu do Brazylii, do rodziny. Myślę, że był to świetny pomysł - przyznał jego były fizjoterapeuta.

Ronaldo nie tylko pojechał na MŚ. Impreza okazała się jego popisem. Został mistrzem świata i królem strzelców. Mógł spojrzeć na wszystkich z góry, tak wysoko jak jeszcze nigdy wcześniej. Wdrapał się na szczyt po dramatycznych przejściach, gdy miliony ludzi w niego zwątpiło.

- Dla mnie był jak feniks. Miał niezwykłą umiejętność do podnoszenia się, gdy wszyscy stawiali na nim krzyżyk. Zawsze był niezwykle silny mentalnie, skupiał się na swoim celu i poświęcał zadaniom na 100 procent - podsumował Petrone.

Oglądaj rozgrywki włoskiej Serie A na Eleven Sports w Pilocie WP (link sponsorowany)