Legendarny trener grzmi. "Lewandowski? Żadna Barcelona!"

Piłka Nożna 13 Maja 2022, 10:19

Nie. Dziś świat tak szybko pędzi, jest tyle literatury, łatwo zdobyć wiedzę. Poza tym zasada jest prosta: wszystko albo nic. Nie można wziąć kawałka wiedzy od trenera i liczyć, że ten kawałek przeszczepiony na inny grunt zadziała tak samo. Ja miałem swoją metodologię pracy, którą stosowałem w określonej organizacji gry. Starałem się również rozwijać zawodników, bo miałem przygotowanie do zawodu. Patrzyłem na zawodników jak nauczyciel wychowania fizycznego, a dobry nauczyciel wychowania fizycznego może być ważniejszy dla wyborów człowieka niż rodzice. Rodzice to bezpieczeństwo, dach nad głową, byt. Ale otwieranie drogi na zewnątrz, wyłowienie talentu, to jest rola nauczyciela. Mnie się taka rola też marzyła. Nauczyłbym dzieciaki pływania, jeżdżenia na nartach, miłości do gór, radzenia sobie z trudnościami. Podobnie jest z piłkarzami, ja ich mogłem wszystkiego nauczyć - myślenia w grze, poprawić wyskok dosiężny, bo gdy zaczynałem pracę, niektórzy mieli mniej więcej taki, jak grubość ówczesnego sobotniego wydania "Trybuny Ludu". Cieniutki.

Dużo pan czerpał od innych?

Patrząc w przeszłość, widzę, że nie osiągnąłbym tyle bez ludzi spotkanych na drodze. Trafiłem na znakomitych nauczycieli, trenowałem pod okiem profesora Murgota, założyciela MKS Zryw Chorzów, klubu, który zdobył dwa razy mistrzostwo Polski juniorów i wychował kilku wspaniałych zawodników, choćby Zygfryda Szołtysika, Jana Banasia czy Józefa Jandudę. Najistotniejszą decyzją była jednak ta o podjęciu studiów na AWF w Warszawie, co wiązało się również z tym, że zostałem piłkarzem Legii. To był start do dorosłego życia, mam do tych lat niesłychany sentyment. Studiowałem z plejadą fantastycznych sportowców, rekordzistów świata, złotych medalistów olimpijskich, mieliśmy znakomitych wykładowców. A w Legii spotkałem Lucjana Brychczego, Bernarda Blauta, Jerzego Woźniaka, Andrzeja Zientarę - legendy polskiej piłki. Nie byłbym tym, kim zostałem, gdyby wtedy młody Antek ze Śląska wybrał inaczej.

Największy sukces w karierze trenerskiej osiągnął pan w wieku czterdziestu lat. Zakochał się pan w sobie z wzajemnością czy już był pan na tyle doświadczonym człowiekiem, by podejść do tego z dystansem?

Być może tak złośliwi mnie oceniali, ale bufonem się nie stałem. Nabrałem przekonania do własnych metod szkoleniowych i kiedy zdecydowałem się pójść na kompromis, nie wprowadziłem reprezentacji Polski do mundialu w 1998 roku. To był namacalny dowód, że popełniłem wtedy błąd.

To znaczy?

Nie znalazłem zrozumienia, a należało część zawodników wyrzucić z kadry - niech sobie dziennikarze zgrzytają zębami, a ja będę robił po swojemu. Drugą drogą było napisanie podania do prezesa PZPN o krótkiej treści: "dziękuję, dalej nie tańczę". Nie zrobiłem tego, bo miałem obawę, że zostanę odebrany właśnie jako bufon, człowiek zakochany w swoich sukcesach, obawiający się przewrócenia własnego pomnika.

Kiedy naszła pana chęć podania się do dymisji?

Druga kadencja Antoniego Piechniczka nie była udana / fot. GettyImages / Neal Simpson - EMPICS

Tamten etap pana pracy w reprezentacji to również dobrze wspominany mecz na Wembley.

Nie było wyłącznie źle. Jacek Zieliński zapytał mnie: a po co mnie pan powołał, w aktualnej formie ja do niczego się nie nadaję. Ale po kilku treningach przyznał, że odżył. Po spotkaniu w Londynie zadzwonił do mnie Aleksander Kwaśniewski - pierwszy i jedyny prezydent, który ze mną rozmawiał. Osobiście pogratulował występu w Londynie i zapewnił, że w razie jakichkolwiek problemów drzwi jego gabinetu zawsze są dla mnie otwarte. Nigdy nie skorzystałem.

Szybko zakończył pan karierę trenerską, mając mniej więcej 60 lat.

Ale też i wcześnie ją zacząłem. Odrę Opole wprowadziłem do I ligi, na Łazienkowskiej wygraliśmy 5:3 - po raz pierwszy w historii Legia przed własną publicznością w polskiej lidze straciła 5 goli w 45 minut. Można zastanawiać się, jak potoczyłaby się moja droga po mundialu w 1982 roku, gdyby Polska Ludowa oferowała takie możliwości jak Europa Zachodnia. Serwuję panu nazwiska z rękawa - gdzie doszli Alex Ferguson, Louis van Gaal, Marcello Lippi?

Z drugiej strony, na kolejnym mundialu w Meksyku w 1986 roku również wyszliśmy z grupy. Od tamtej pory reprezentacja Polski nie powtórzyła awansu na mistrzostwach świata. Przez 36 lat! Byłem w Tunezji i Zjednoczonych Emiratach Arabskich, pięć razy grałem w eliminacjach mundialu, zdobywałem tytuły. Niesamowita przygoda, która, nie ukrywam, pozwoliła mi rozwiązać wiele kwestii ekonomicznych. Rano jeździliśmy na plażę, żona zbierała muszle, spacerowaliśmy, ja co sto kroków robiłem dwadzieścia pompek albo ćwiczeń na mięśnie brzucha. Obiad, drzemka, wieczorem trening. Nic mi wtedy więcej do szczęścia nie było potrzebne. Dziś też spokojnie żyję, nie patrzę na zegarek, mam czas.

Przychodzi taki moment, gdy człowiek chce odpocząć.

Skończyłem karierę trenerską wcześniej, bo byłem spełniony. Mógłbym prowadzić kluby, tłuc się przez pół Polski, by stracić gola w końcówce meczu po błędzie sędziego, gryźć się tym. Tylko po co? W dodatku musiałbym zostawić rodzinę, moją Wisłę, góry. Życie jest za krótkie, by poświęcić je w całości na pracę.

Jest coś, czego pan nie zrealizował w życiu zawodowym?

Nie zagrałem w piłkę w Anglii, a tamtejsza liga mnie rajcowała. Byłem sprawny fizycznie, skoczny, szybki, zwrotny, nie bałem się walki. Być może zarobiłbym niezłe pieniądze i w okresie transformacji ustrojowej stałbym się właścicielem klubu. Może Ruchu Chorzów, może byłbym w stanie poprowadzić Niebieskich drogą Sparty Praga? Nie mogę takiej wizji wykluczyć. Inna sprawa, że na brak zajęcia nigdy nie narzekałem. Byłem choćby pracownikiem naukowym AWF - tytuł doktora honoris causa nie przysługuje za bycie prezesem klubu.

Albo za zasiadanie w zarządzie PZPN, bo to też się panu przydarzyło.

Nie, o obcokrajowca. Smudę mogę w tym względzie oceniać tylko za pracę w reprezentacji Polski. W kadrze nie był taki ura bura, nie biegał do linii, nie puszczał wiąch w kierunku zawodników. Bo by zaraz ktoś mu powiedział: panie, oglądaj i analizuj pan mecz! W każdym razie, jeśli któryś z prezesów przeczyta te słowa, niech zapamięta: gdy chcesz podnieść wartość klubu, musisz zatrudnić bardzo dobrego trenera. Nie musisz kupić Messiego czy Mbappe - żaden piłkarz nie jest najważniejszy w klubie, najważniejszy jest trener. Najważniejszy w Piaście Gliwice nie jest Wilczek, jest Fornalik, w Górniku Zabrze nie jest Podolski, jest Urban. A w reprezentacji Polski najważniejszy nie jest Lewandowski, najważniejszy jest Michniewicz.

Wszystkie mecze obejrzysz na TVP 1 w Pilocie WP (link sponsorowany)