Raport SportoweFakty.pl: Nie tylko Probierz - najgłośniejsze trenerskie powroty ostatnich lat

Michał Probierz pracował w Jagiellonii już w latach 2008-2011. W Białymstoku odniósł jedyny jak na razie w trwającej blisko dekadę karierze szkoleniowej sukces - w 2010 roku poprowadził Jagę do triumfu w Pucharze Polski i poprawił to zdobyciem Superpucharu Polski w tym samym roku.

W sezonach 2007/2008, 2008/2009 i 2009/2010 pod wodzą Probierza Jagiellonia zajmowała kolejno 8., 11 i 4. miejsce w ekstraklasie. Warto jednak pamiętać, że w sezonie 2008/2009 białostoczanie startowali z minus 10 punktami (kara za dawne czyny korupcyjne), a mimo to spokojnie utrzymali się w lidze - gdyby nie ujemne punkty na początku rozgrywek, Jaga zajęłaby 6. pozycję na koniec sezonu.

4. miejsce w kolejnych rozgrywkach to z jednej strony sukces Jagiellonii Probierza, ale z drugiej strony zmarnowana szansa na znalezienie się na pudle. W końcu po rundzie jesiennej żółto-czerwoni byli liderem ekstraklasy, ale w 15 wiosennych meczach zdobyli tylko 18 punktów.

Probierz odszedł z Jagiellonii, gdy u progu sezonu 2011/2012 odpadł już w I rundzie eliminacji Ligi Europejskiej z Irtyszem Pawłodar. Mimo słabego finiszu, 42-letni szkoleniowiec został wybrany trenerem 90-lecie białostockiego klubu.

W żadnym innym klubie, w którym pracował dłużej niż parę tygodni, nie osiągnął lepszych wyników. W Białymstoku punktował średnio 1,4 na mecz. Lepszy wynik miał tylko w Łódzkim Klubie Sportowym (1,86) i Arisie Saloniki (1,44), z którymi był związany przez 8 tygodni.

Co ciekawe, Piotr Stokowiec, którego zastąpił, zdobywał w tym sezonie z Jagiellonią średnio 1,31 punktu mecz. To niewielka różnica.

Statystyki trenerskiej kariery Michała Probierza:

Sukcesy: Puchar Polski 2010, Superpuchar Polski 2010.

Jak poradzi sobie Probierz w drugim podejściu do Jagiellonii Białystok? Choć jest uznany najlepszym trenerem w historii tego klubu, o pobiciu dorobku z I kadencji nie będzie mu trudno.

Inaczej wygląda na przykład sytuacja Franciszka Smudy w Wiśle Kraków. Latem 2013 roku "Franz" wrócił na Reymonta 22 po 11-letniej przerwie i choć dźwignął Białą Gwiazdę z kryzysu - w końcu krakowianie w dwóch ostatnich sezonach byli ledwie ligowymi średniakami - i znów liczy się ona w walce o awans do europejskich pucharów, to wyniki, jakie teraz z nią osiąga, są najgorszymi spośród trzech jego kadencji przy Reymonta 22!

Był selekcjoner reprezentacji Polski pracował w Wiśle już w latach 1998-1999 i 2001-2002. W sezonie 1998-1999 poprowadził krakowian do pierwszego w "erze Tele-Foniki" i pierwszego od 21 lat mistrzostwa Polski.

Przy drugim podejściu nie przepracował nawet całego sezonu. Latem 2001 roku przejął mistrzowską Wisłę po Adamie Nawałce i miał ją wprowadzić do Ligi Mistrzów, ale na drodze krakowian stanęła Barcelona. W pierwszym meczu w Polsce Wisła przegrała 3:4, ale to spotkanie pamięta każdy fan Białej Gwiazdy. W rewanżu na Camp Nou Duma Katalonii wygrała 1:0.

[wrzuta=aKzLAnIMMip,mmkk07]

Dwie pierwsze kadencje "Franza" przy Reymonta 22 zakończyły się w ten sam sposób - po prestiżowych porażkach z drużynami ze stolicy: jesienią 1999 roku u siebie z Polonią Warszawa 2:3, a w marcu 2002 roku na wyjeździe z Legią Warszawa 0:1.

Franciszek Smuda w Wiśle Kraków:

W przypadku Jana Urbana mamy do czynienia z pierwszą dobrą kadencją i drugą bardzo dobrą. W 2007 roku były reprezentant Polski miał zostać trenerem Wisły Kraków, gdzie ostatecznie wylądował Maciej Skorża, a Urban przejął Legię Warszawa. Bilans jego niespełna trzyletniej pracy przy Łazienkowskiej 3 to dwa wicemistrzostwa Polski i Puchar oraz Superpuchar Polski.

Pech Urbana polegał na tym, że trafił na rywalizację z arcymocną Wisłą Skorży i w sam środek konfliktu na linii kibice Legii - ITI. Przecież przygoda Wojskowych w europejskich pucharach w pierwszym sezonie Urbana zakończyła się po zadymie, jakie urządzili fani Legii w Wilnie.

W 83 ligowych meczach za I kadencji Urbana Legia zdobyła 206 punktów i ustępowała tylko Wiśle, która w tym samym okresie zgromadziła 221 "oczek". Byłej gwieździe Osasuny Pampeluna podziękowano po słabym starcie rundy wiosennej sezonu 2009/2010. Pracę w Wiśle chwilę po nim stracił Skorża, który latem 2010 roku zastąpił go na Łazienkowskiej.

Jemu też nie udało się poprowadzić Legii do mistrzostwa kraju, więc po dwóch lata na ławkę Wojskowych wrócił Urban i w sezonie 2012/2013 poprowadził stołeczny klub do pierwszego od 16 lat dubletu.

Szturm na bramy upragnionej Ligi Mistrzów jednak się nie udał, a występ w Lidze Europejskiej był kompromitacją i choć Legia na półmetku sezonu 2013/2014 była liderem T-Mobile Ekstraklasy, Urbana zastąpił Henning Berg.

Jan Urban w Legii Warszawa:

Gdy w marcu 2010 roku wspomniany Skorża stracił pracę w Wiśle, wydawało się, że jego następcą będzie Niemiec Winfried Schaefer. Tymczasem na ostatniej prostej zapadła decyzja o tym, by zespół przejął Henryk Kasperczak - najlepszy trener Białej Gwiazdy w "erze Bogusława Cupiała", którego jednak I kadencja przy Reymonta 22 dobiegła końca w mało sympatycznych okolicznościach i skończyła w sądzie.

Na powitalnej konferencji prasowej "Henry", który pół roku wcześniej spadł z ekstraklasy z Górnikiem Zabrze, kilkukrotnie przeprosił właściciela Wisły i wyraził swą wdzięczność za danie mu kolejnej szansy w swoim klubie.

Biała Gwiazda pod wodzą Kasperczaka wiosną 2010 roku była na dobrej drodze do tego, by zdobyć trzeci z rzędu mistrzowski tytuł, ale wszystko wzięło w łeb w doliczonym czasie derbów Krakowa, gdy piłkę głową do swojej siatki skierował Mariusz Jop.

[wrzuta=90eig4EnTc9,mmkk07]

Utrata mistrzostwa Polski na ostatniej prostej na rzecz Lecha Poznań nie była jednak powodem zwolnienia Kasperczaka, który dwa miesiące później sam podał się do dymisji po blamażu w eliminacjach Ligi Europejskiej, gdy Biała Gwiazda nie sprostała azerskiemu Karabachowi Agdam.

Kto wie, jak potoczyłaby się historia Wisły i Kasperczaka, gdyby nie feralna "główka" Jopa? Niemniej jednak srebrny medalista MŚ 1974 jest najlepszym trenerem, jaki pracował przy Reymonta 22 w "erze Cupiała". W I kadencji dał bowiem Wiśle dwa mistrzostwa Polski i dwa Puchary Polski oraz zapisał piękną kartę w Pucharze UEFA, eliminując w świetnym stylu Parmę i Schalke 04 Gelsenkirchen.

Henryk Kasperczak w Wiśle Kraków:

Gdy w sezonie 2011/2012 Cracovia z hukiem spadła z ekstraklasy, wydawało się, że w I lidze utkwi na dłużej. Wtedy jednak krakowski klub sięgnął po sprawdzoną metodę na awans do ekstraklasy - zatrudnił Wojciecha Stawowego, który w latach 2002-2004 wprowadził Pasy z III ligi do najwyższej klasy rozgrywkowej.

Powrót Stawowego na Kałuży 1 mógł być jednak zaskoczeniem, jeśli ktoś pamiętał okoliczności, w jakich "Wąs" w 2006 roku - w ledwie miesiąc po podpisaniu 10-letniego kontraktu - odchodził z klubu. Szkoleniowiec podał się wówczas do dymisji ze względu na to, że władze klubu nie chciały cofnąć kar finansowych nałożonych na jego graczy za wypowiedzi do prasy.

Na szczęście dla Cracovii czas leczy rany i latem 2012 roku Pasy przejął Stawowy, a nie ja na przykład Krzysztof Łętocha, który był już jedną nogą w klubie... Krakowianie po awansie do ekstraklasy rozgrywają w niej najlepszy sezon od 6 lat, nie musząc drżeć o utrzymanie do ostatniej kolejki.

Wojciech Stawowy w Cracovii:

Orest Lenczyk nie jest mocno związany z Zagłębiem Lubin, ale w ostatnich latach kibicom Miedziowych kojarzy się z drugim największym sukcesem klubu w XXI wieku, czyli awansem do ekstraklasy w 2009 roku.

W kwietniu 2009 roku Lenczyk zastąpił w roli trenera Zagłębia Roberta Jończyka, gdy lubinianie zajmowali 4. miejsce w tabeli I ligi ze stratą jednego "oczka" do lokaty gwarantującej awans. Pod jego wodzą wygrali 9 z 10 ostatnich spotkań sezonu i w cuglach wrócili do ekstraklasy.

Doświadczony szkoleniowiec zwykł mawiać, że "wzywają go do gaszenia tam, gdzie pali się już nie tylko stodoła, ale cała chałupa". Dokładnie tak było z jego powrotem do Lubina. Władze Zagłębia sięgnęły po niego we wrześniu minionego roku, gdy zespół nie mógł wyjść z kryzysu po fatalnym początku sezonu. "Miedziowi" wciąż są uwikłani w walkę o utrzymanie, ale Lenczyk ugasił pożar i zaczął nawet remont - w końcu Zagłębie jest już jedną nogą w finale Pucharu Polski.

Orest Lenczyk w Zagłębiu Lubin:

Ryszard Tarasiewicz był piłkarską legendą Śląska Wrocław i został też legendą szkoleniową. W końcu to dzięki jego pracy WKS awansował najpierw w 2005 roku do ekstraklasy, a następnie w 2008 roku wrócił do ekstraklasy.

"Taraś" pracował w Śląsku najpierw w latach 2004-2006 i był o krok od wprowadzenia swojego klubu do ekstraklasy już w 2006 roku, ale wypuścił awans z rąk w przedostatniej kolejce sezonu 2005/2006, przegrywając w małych derbach Dolnego Śląskach z Górnikiem Polkowice 0:1.

Po sezonie odszedł z klubu, ale wrócił na Oporowską już rok później, kończąc dzieło wprowadzenia Śląska na salony. W sezonie 2008/2009 jako beniaminek ekstraklasy Śląsk pod jego skrzydłami zdobył natomiast Puchar Ekstraklasy. Po słabym starcie edycji 2009/2010 "Taraś" został zwolniony, a w jego miejsce zatrudniono Lenczyka, dla którego również był to powrót na ławkę trenerską Śląska.

Ryszard Tarasiewicz w Śląsku Wrocław:

O ile Tarasiewicz czekał na powrót do Śląska tylko 12 miesięcy, to Lenczyk wrócił na Oporowską po 30 latach! W latach 1979-1980 prowadził Śląsk bez większych sukcesów, ale drugą kadencją zapisał w historii wrocławskiego klubu złotą czcionką.

Po Tarasiewiczu przejął zespół znajdujący się w strefie spadkowej, a na koniec sezonu 2010/2011 zdobył z nim wicemistrzostwo Polski, by rok później poprowadzić WKS do drugiego w historii mistrzostwa kraju!

Nawet biorąc pod uwagę słaby start sezonu 2012/2013, po którym został zwolniony, Śląsk przez niespełna dwa lata pod jego wodzą był zdecydowanie najlepszym zespołem w Polsce.

Orest Lenczyk w Śląsku Wrocław:

* - przy założeniu 3 punktów za zwycięstwo i 1 za remis

Franciszek Smuda trafia do zestawienia drugi raz ze względu na swoje związki z Widzewem Łódź. Klub z al. Piłsudskiego jest tym, z którym "Franz" święcił pierwsze i największe sukcesy w karierze szkoleniowej. Jest ostatnim trenerem, który wprowadził polski zespół do fazy grupowej Ligi Mistrzów - od czasu pamiętnego spotkania z Broendby Kopenhaga minęło już prawie 18 lat!

[wrzuta=aj0cjYoRNxX,mmkk07]

3,5 roku pierwszej kadencji Smudy w Widzewie to dwa mistrzostwa Polski i Superpuchar Polski. Łodzianie byli wówczas na równi z Legią Warszawa potentatem na krajowym podwórku. Gdy "Franz" później wracał na al. Piłsudskiego, zastawał całkiem inne realia finansowo-organizacyjne i kadrowe.

Za pierwszym razem w sezonie 2002/2003 udało mu się poprowadzić Widzew do spokojnego utrzymania w ekstraklasie, ale już wiosną 2004 roku, gdy występował w łódzkim klubie w roli "strażaka", nie udało mu się uchronić Widzewa przed degradacją.

Franciszek Smuda w Widzewie Łódź:

Stefan Majewski jako szkoleniowiec największy sukces odniósł w Amice Wronki, zdobywając z tym klubem Puchar Polski w latach 1999 i 2000.

Choć to pierwsza jego kadencja we Wronkach przyniosła sukcesy, lepiej pod względem wyników w lidze wypadła jego druga przygoda z Amiką, którą zakończył jednak konflikt trenera o trudnym charakterze z Grzegorzem Szamotulskim, a następnie z całym zespołem.

W jego przypadku głośniejsze od powrotu było odejście, gdy po jednym z treningów po prostu wsiadł w auto i odjechał w siną dal, nie wracając już do zespołu.

Stefan Majewski w Amice Wronki: