Bartłomiej Bis: Młodzi sami stoją sobie na drodze do kariery

Maciej Szarek 17 Sierpnia 2017, 09:50

Ogromnie się z tego tytułu cieszę. Sytuacja się jednak zmienia. Kiedyś była po prostu inna polityka w klubie, trener Dujszebajew odkąd tylko przyszedł do Kielc, mówił przecież o młodzieży. Nie może swoich planów zrealizować jednak w jeden dzień, ale stara się budować kadrę sukcesywnie. Jestem ja, przychodzą nowi, bardzo młodzi zawodnicy - i z Polski, i z zagranicy. Wszyscy wiedzą, że przyszłość piłki ręcznej jest w młodzieży, a w klub nie można wiecznie pompować pieniędzy, jak w balon, bo kiedyś może pęknąć.

To dlaczego u nas jest tak krucho z młodzieżą?

Jedna kwestia, że piłka ręczna nie jest tak popularnym sportem. Dyscyplina się rozwija, ale to nie jest to, co być powinno, patrząc na nasze sukcesy. Dwa, że młodzież, która przychodzi, nawet jeśli ma w sobie to coś, często nie jest w stanie w pełni poświęcić się dla sportu. Nie każdy jako nastolatek dorasta to myśli, że talent to nie wszystko. A takich możliwości rozwoju jak w Kielcach nie ma nigdzie indziej: zaczynając od zespołu, przez szkoleniowców, po zaplecze.

Wszystko zależy też od trenerów na niższych, juniorskich szczeblach, a wygląda to bardzo różnie. O ile trenerzy w Superlidze są dobrzy i widać to po poziomie ligi, to przy pracy z młodzieżą nie zawsze jest tak kolorowo. Ja akurat miałem szczęście, bo przez prawie całą karierę młodzieżową, aż do rezerw, prowadził mnie Paweł Tetelewski, a potem Rafał Bernacki.

Co dziś stoi na drodze młodym do zrobienia kariery?

Myślę, że my sami. Trzeba mieć silny charakter, być w stanie podejmować ważne i trudne decyzje, wyrzekać się pewnych rzeczy, wielu pokus. Niektórzy tego nie potrafią. Ja nigdy się wybitnie nie wyróżniałem, nie miałem wielkiego talentu. Patrząc na moje stare mecze - masakra.

Ale mimo wszystko udało się wybić. Jako jednemu z nielicznych.

Myślę, że pewną granicę pozwoliły mi przekroczyć treningi z I drużyną w dobrym momencie. Zawsze podkreślam jak dużo uczę się od Julena Aguinagalde, do tego w zeszłym sezonie dużo czasu na kontuzje stracił Patryk Walczak, więc na kole został tylko Julen i Mateusz Kus, którym trzeba przecież dawać zmiany. Trener mi zaufał. Przez ostatnie dwa lata naprawdę najeździłem się z tą drużyną. To nieocenione doświadczenie.

Inni nie mieli tyle szczęścia. Największy talent, z którym grał pan z czasów juniorskich?

Miałem wielu wyróżniających się kolegów. Jeszcze z czasów gry w zespole Pawła Tetelwskiego - Michał Banaś, Kacper Łukaszewicz czy Michał Grabowski. Ten ostatni akurat przeszedł do Legionowa. Michał już od podstawówki był od każdego większy, każdy mu z drogi schodził. Z warunkami fizycznymi to w ogóle jest trudny temat - znałem wielu bardzo dobrych, utalentowanych, dobrych technicznie chłopaków, którzy po prostu przestali rosnąć. Tego się niestety nie wytrenuje, a potrafi zahamować karierę.

Na co trenerzy zwracają panu uwagę najczęściej?

Mam dopiero 20 lat i brakuje mi przede wszystkim ogrania. Dwa sezony w Superlidze to dużo jak na początek i mało w kontekście gry na najwyższym poziomie. Technicznie wypadam jeszcze średnio, siłowo zresztą też. Przynajmniej kilogramy są. Patrząc na innych kłowych, widzę ile pracy jeszcze przede mną. Mam teraz dwuletni kontrakt w Kielcach i mam nadzieję, że spędzę tutaj oba sezony.

Ale i tak muszą w pana wierzyć. Dziś w klubie nie ma Patryka Walczaka, pan - jest.

Zaufanie to podstawa. Niezmiernie się z niego cieszę i jestem z tego dumny. W życiu bym sobie nie wyobrażał, że będziemy teraz rozmawiać, zostanę w Kielcach, będę grał w pierwszym zespole. Tak naprawdę to dopiero zaczynam przecież swoją przygodę z handballem.

Jeśli Piotr Przybecki pójdzie śladem Tałanta Dujszebajewa, niedługo może nadejść powołanie do reprezentacji Polski seniorów. Kolejny krok milowy.

Mam ambicje, marzenia, by się w tej grupie kiedyś znaleźć. Wszystko ogranicza się jednak do jednego słowa - praca. Na ten moment wiele mi brakuje, ale będę się starał. To siedzi gdzieś w głowie - zagrać z orzełkiem na piersi. Tak samo jednak będę chciał jeszcze mocniej zbudować swoją pozycję w klubie. To właściwa droga.

Na co liczy pan zatem w nadchodzącym sezonie?

Mam o tyle komfortową sytuację, że przy naszym trenerze nie boję się o minuty. Do tej pory dostawałem ich sporo i raczej nie zmieni się to na gorsze. Słowo klucz: rozwój. Bez kontuzji, koncentracja na treningach i podglądanie najlepszych.

A co potem? Przyjdzie czas rozstania z Julenem Aguinagalde i może warto zasugerować prezesowi, że następca może być już w Kielcach i nie trzeba sprowadzać żadnych Banhidich?

Na ten moment na pewno nie byłbym w stanie zastąpić Julena w żadnym calu. Brakuje mi do niego bardzo dużo na wszystkich płaszczyznach, natomiast zobaczymy jak to będzie za dwa lata. Bardzo chciałbym być jego godnym zastępcą i on stara mi się w tym pomagać.

Obserwuj autora na Twitterze!