Andy Schmid: Piłka ręczna to nie Hollywood

Maciej Szarek 28 Września 2018, 13:22

Getty Images / Na zdjęciu: Andy Schmid

• Liga Mistrzów: Mieszkow pożarty w jaskini lwa. Efektowny występ Rhein-Neckar

Maciej Szarek, WP SportoweFakty: Kto jest najlepszym szczypiornistą świata?

Pięciokrotny MVP Bundesligi nie może z nim konkurować?

Gdybym miał grać w takim stylu, czasie i rytmie, co on, nie dałbym rady, moje ciało by tego nie wytrzymało. Przecież zwykle nie gram w obronie, siedzę wtedy na ławce. Dlatego po części moją przewagą jest, że... jestem Szwajcarem. Nie gram z reprezentacją na dużych turniejach, nie jeżdżę na mistrzostwa świata czy Europy, igrzyska. Mogę wtedy naprawdę odpocząć, naładować baterie i wrócić do gry w lidze w najlepszej formie.

Może też stąd wynikają te nagrody. Trudno mi to wyjaśnić, choć często odpowiadam na pytania dziennikarzy skąd się one wzięły.

No skąd? 

Myślę, że kluczem jest to, że potrafię grać na tym samym poziomie przez długi czas. Nie wiem jak, ale nie przytrafiają mi się kontuzje, co też jest bardzo ważne, bo dzięki temu właściwie nie opuszczam spotkań. Nigdy w życiu nie miałem poważnej kontuzji! Dużą rolę odgrywa w tym szczęście oraz to, że gram tylko w ataku.

Do tego bardzo komfortowo w Mannheim czuję się nie tylko ja, ale cała moja rodzina: żona i dzieci. To daje mi siłę, którą przekładam na boisko. Mamy bardzo dobrych trenerów, super zespół, dobrą atmosferę. Bez pomocy kolegów nie byłbym w stanie sięgnąć po te nagrody. Jako drużyna w tym czasie dwa razy wygraliśmy mistrzostwo Niemiec, dwa razy byliśmy drudzy. Na pewno łatwiej jest wybrać zawodnika z najlepszego zespołu niż z klubu z miejsc ze środka tabeli.

Ale chyba nie zawsze było tak kolorowo?

Nie. Zaraz po przyjściu do Niemiec miałem bardzo trudny czas. Nie grałem. Zwykle byłem na ławce, czasem nawet na trybunach. Myślałem już o powrocie do Szwajcarii, ale przekonałem sam siebie, żeby spróbować jeszcze rok. Na szczęście, opłaciło się.

"Nie wiem, co jadł, co pił, jak i kiedy spał, ale odkąd odszedłem z klubu, Andy zrobił niesamowity progres" - mówił przed waszym meczem z PGE VIVE dziś zawodnik kielczan, niegdyś pana kolega z zespołu - Krzysztof Lijewski. Wyjaśni pan mu?

Jak mówiłem: miałem naprawdę trudny start. Potem zespół trochę się zmienił, przyszło wielu nowych zawodników. Choć miałem już 27 lat, może byłem wtedy zbyt młody, a na pewno zbyt niedoświadczony. Przyszedłem ze Szwajcarii, po roku w Danii, w Bjerringbro-Silkeborg. Miałem duże problemy, ale trener powiedział mi: "Wiem, ale spokojnie, liczymy na ciebie". Pomógł mi bardzo. Z czasem dostałem więcej pewności siebie, więcej grałem, zacząłem "się budować". Chodzi mi o to, że jeśli czujesz i widzisz, że dobrze grasz, o wiele łatwiej jest rozegrać kolejne udane mecze. I tak jest do dziś.

Anglicy powiedzieliby więc o panu: "late bloomer". Jak to jest zacząć prawdziwą karierę w wieku 30 lat?

Wiem, że to niespotykane, ale jest dokładnie tak, jak pan mówi. Nie znam powodu. Długo grałem w Szwajcarii. Kluczowy był ten pierwszy sezon w Lwach. Musiałem walczyć o miejsce w składzie, na parkiecie. Nikt w Bundeslidze nie czekał na jakiegoś Szwajcara. To był moment, w którym musiałem zrobić ogromny skok, poprawić i nauczyć się masę rzeczy, by dobić do poziomu ligi w Niemczech z zawodnikami najwyższego formatu.

Wielu jest zdania, że dziś pan ich przebił.

Dla mnie piłka ręczna to gra środkowych rozgrywających, podobnie jak futbol amerykański w NFL. Jako "center" kontrolujesz wszystko, zarządzasz zespołem. Ja staram się grać szeroko, wykorzystywać bocznych rozgrywających, używać ich umiejętności i zalet. Jeśli mam obok siebie strzelca, jak du Rietz czy Bielecki, gram na nich, chcę stworzyć im przestrzeń do gry 1 na 1 lub do rzutu, To mój styl gry, chcę wydobyć z nich to, co najlepsze. Jednocześnie mogę też oczywiście rzucić, bo dobry środkowy rozgrywający w moim odczuciu musi i podać, i rzucić. To kluczowe.

Niektórzy zarzucają panu jednak zbytnią samolubność, zbyt częste kończenie akcji własnym rzutem.

Myślę, że to wszystko zależy od tego w jakim zespole jesteś i czego on potrzebuje. Dla mnie Uros Zorman jest niewątpliwie najlepiej rozgrywającym zawodnikiem na świecie. Nie zdobywa bramek, ale niesamowicie buduje grę. VIVE mogło sobie na to pozwolić, bo na bokach miał Bieleckiego, Jureckiego, Dujshebaeva czy Lijewskiego. Kielce nie potrzebowały jego bramek, a rozgrywania. U nas taką rolę mogą pełnić Mensah czy Petersson. Jeśli są w jakimś meczu w super formie, ja się wycofuję, gram pod nich. Środkowy musi to czuć. Jeśli jednak chcę grać dużo z kołowymi, obrona musi czuć stałe zagrożenie ze strony mojego rzutu, żeby wyszła z szóstego metra. Bo jeśli będę tylko podawał, staną płasko i nic nie zrobię. Dlatego dla mnie jest ważne, by rzucać.

Te pana asysty - miedzy nogami, za głową, no look-passy - raz po raz obiegają internet. Planuje je pan?

Niektóre tak. Bo łatwiej jeśli powiem mojemu kołowemu, że np. będę grał między nogami obrońcy, bo wtedy on jest już nisko na nogach i na to czeka. Obrotowy musi wiedzieć, co ja robię i na odwrót. Dlatego niektóre z tych zagrań są planowane. Próbuję też ciągle nowych rzeczy, bo każdy zespół ogląda i analizuje wideo. Widzę czasem, że uważają już na poszczególne zagrania. A wymyślanie nowych zagrywek mnie kręci.

Podobnie jak udzielanie głośnych wywiadów. "Jesteśmy idiotami" - mówił pan rok temu po porażce z PGE VIVE i THW Kiel tego samego dnia, o kalendarzu Bundesligi mówił pan niedawno zaś, że to "katastrofa".

Jestem po prostu szczery. Nie będę mówić tego, co dziennikarze czy federacje chcą usłyszeć. Tak jestem wychowany i mówię to, co myślę. I to chyba duża różnica pomiędzy piłką nożną a handballem. Tu mamy ludzi, którzy potrafią powiedzieć prawdę, w futbolu musisz być bardzo polityczny. Nie możesz powiedzieć nic kontrowersyjnego, bo zaraz będziesz atakowany na czołówkach gazet. Różnica jest ogromna. W piłce ręcznej, chcę wierzyć, że jesteśmy szczerzy, uczciwi, mamy wystarczająco inteligentnych ludzi, że znają powody opinii innych osób, akceptują je. Dlatego nie myślę o tym w ten sposób. Jak ktoś pyta, odpowiadam zgodnie z sumieniem i prawdą.

To największa różnica między piłką ręczną a futbolem? 

Na pewno chodzi też o popularność i pieniądze, jakie są w grze. Dlatego piłka ręczna jest dla mnie prawdziwszym sportem. Nie ma oszukiwania, symulowania. Jeśli już - są to pojedyncze przypadki. To jest to, co lubię w piłce ręcznej: że choć jest bardzo trudna, wybitnie kontaktowa, walka toczy się bark w bark przez całe 60 minut, to potem jest uścisk dłoni i wszystko jest już okej. W piłce nożnej jest za dużo Hollywood.