Vincent Gerard: Nie wygrywasz? Nie ma cię

Maciej Szarek 19 Lutego 2019, 11:50

Getty Images / Alex Grimm / Vincent Gerard

• Niedokładności i nieporozumienia. Montpellier skarciło VIVE

Maciej Szarek, WP SportoweFakty: Przede mną siedzi najbardziej niedoceniany bramkarz świata?

Vincent Gerard, bramkarz Montpellier HB: Dlaczego?

Na trzech kolejnych wielkich imprezach z reprezentacją albo notował pan najlepszą skuteczność obron, albo lądował w "siódemce" turnieju. Wygrał pan już w zasadzie wszystko, co się da. A w odpowiedzi na pytanie o najlepszego bramkarza świata, mało kto pokusiłby się, by wskazać pana w ścisłej czołówce.

No nie wiem. Po prostu gram dla mojego zespołu, dla kolegów, nie dla sławy, więc nie czuję się w ten sposób. Na mistrzostwach dostałem wyróżnienia, ludzie mnie znają, rozpoznają, może faktycznie nie gram w klubie z europejskiego TOP 5, ale za rok to się już zmieni. Jestem zadowolony z moich występów i przebiegu kariery, ludzie wiedzą, że nie jestem złym bramkarzem.

Ba! Czuję się doceniony. W końcu od następnego sezonu podpisałem kontrakt z PSG, więc to duża oznaka zaufania z ich strony, a dla mnie zastrzyk pewności siebie. To dla mnie krok do przodu. Wygranie Ligi Mistrzów z Montpellier było fantastyczne, ale teraz czas na nowe wyzwanie. Paryż to wspaniałe miasto, PSG to wielki klub, tylko trzeba wygrać tam kilka trofeów. Chcę im pomóc.

Podobnie jak w reprezentacji, zastąpi pan tam wielkiego Thierrego Omeyera. Nie przeszkadzała panu rola "tego drugiego"?

Nigdy nie czułem się w jego cieniu. Tak, pewnie wiele osób, gdy przepuszczam piłkę, powiedziało sobie pod nosem: "Omeyer by to obronił", ale przecież w bramce stoję ja, nie on. Gram najlepiej, jak potrafię. Kiedy byłem młodszy, to był mój idol. To duży przywilej grać z nim i uczyć się od niego. Spędziliśmy razem cztery lata w reprezentacji. "Titi" to super facet, dużo mnie nauczył, podobnie rozumiemy handball. Nawet jeśli byłem tym drugim, to nic złego. Omeyera nikt nigdy nie zapomni. To legenda. Zastępowałem go w Montpellier, gdy szedł do THW Kiel, broniłem z nim w reprezentacji, teraz, gdy kończy karierę, zastąpię go w PSG.

Tak naprawdę to nigdy nie miałem okazji. Kiedy jesteś bramkarzem, to dość skomplikowane. Jestem francuskim bramkarzem, tutejsze kluby wyrażają chęć współpracy wcześnie, więc - jak teraz - podpisuję kontrakty do przodu. Może po kontrakcie z PSG będzie jeszcze czas? Chciałbym kiedyś tego spróbować, ale muszę patrzeć też na inne rzeczy: mam dwójkę dzieci, tu chodzą do szkoły, tutaj mają przyjaciół, moja żona - pracę, możemy spędzać razem dużo czasu, do tego Francja nie jest najgorszym miejscem do życia. Ale tak, chciałbym zagrać kiedyś dla wielkiego klubu poza Francją. Chociażby jak VIVE.

Może po prostu u siebie ma pan za dobrze? Liga francuska jest dziś najmocniejsza na świecie?

Tego nie wiem, na pewno jest w czołowej dwójce, na równi z Bundesligą. Wiem za to, ze jest bardzo, bardzo wymagająca. Gramy bardzo dużo trudnych spotkań w tygodniu, do tego dochodzi Liga Mistrzów w weekendy. Natłok spotkań powoduje, że granie w tych dwóch ligach i Lidze Mistrzów jest bardzo wymagające.

Rok temu aż trzech z czterech uczestników Final Four Ligi Mistrzów to były właśnie francuskie kluby. 

To był ewenement. Chyba pierwszy raz w historii coś takiego się wydarzyło, prawda? Na pewno pierwszy raz dla nas, oby nie ostatni. Pokazaliśmy całemu światu, że francuski handball klubowy, który chyba był trochę niedoceniany, rośnie w siłę.

Wielka trójka to Montpellier, Nantes i PSG. Za nami jest wiele klubów w pościgu, które chcą nas pokonać. To sprawia, że podobnie jak w Bundeslidze, nie możesz powiedzieć sobie: "Dobra, wygraliśmy w ten weekend, za tydzień będzie łatwiej". Trzeba być ciągle maksymalnie skupionym. To trudne.

Skąd ten progres?

W Hiszpanii gdzieś na początku tej dekady wybuchł kryzys ekonomiczny, kluby upadały. A wtedy liga hiszpańska była bardzo mocna, grali tam najlepsi gracze na równi z Bundesligą. Po kryzysie duża część z nich zaczęła przenosić się do Francji. Może i pieniądze były u nas mniejsze, ale byłeś ich pewien na koniec miesiąca. Liga się wzmocniła i zaczęła się nakręcać. I tak dzieje się do dzisiaj.

Zdobycie Ligi Mistrzów przez Montpellier rok temu było sensacją. Jak to wyglądało z waszej perspektywy? 

Ciekawe, że wygraliśmy startując z grup C/D. Paradoksalnie, to było dla nas lepsze rozwiązanie. W grupie mieliśmy mniej spotkań, z troszkę łatwiejszymi rywalami, nie byliśmy tak zmęczeni, jak zawodnicy z teoretycznie mocniejszych grup. Dopiero potem wpadliśmy na wielką Barcelonę, ograliśmy ją i poczuliśmy, że możemy zajść naprawdę daleko. W fazie play-off są tylko dwa mecze, jeśli masz dzień, wszystko się może zdarzyć. My mieliśmy. Dotarliśmy do Final Four, powiedzieliśmy sobie: "Okej, wykonaliśmy naszą pracę, brawo", a wszystko, co dalej potraktowaliśmy jako wspaniały bonus.

Co takiego jest w Montpellier? Patrice Canayer trenuje ten zespół już od 25 lat!

We Francji robi to mniejsze wrażenie. Taką mamy mentalność. Proszę zobaczyć na trenera reprezentacji - Onesta był selekcjonerem 15 lat. We Francji ceni się stabilność, ciągłość pracy, nie robi się zmian po kilku miesiącach gorszej gry. To bardzo dobrze, bo masz pewność, że możesz spokojnie się odbudować, nie będzie trzęsienia ziemi w połowie sezonu. W Europie, we wszystkich sportach, faktycznie, to niezbyt popularne, więc może być ciekawe, ale, co najważniejsze, działa. Nie jesteśmy Veszpremem czy Zagrzebiem.

W tym roku dopadła was jednak klątwa obrońcy tytułu. Walczycie w ogóle o awans z grupy.

Tak, wciąż nie jesteśmy pewni tego awansu i gry w 1/8. Będzie o to bardzo trudno. Mam nadzieję, że się uda. Kiedy jesteś zwycięzcą Ligi Mistrzów, inne zespoły inaczej podchodzą do spotkania z tobą. To nie tylko nasz przypadek, weźmy chociaż VIVE. W sezonie, w którym bronili tytułu, to my pokonaliśmy ich w 1/8 finału. Z czego to wynika? Gdy w poprzednim sezonie kumulujesz w sobie taką energię, wygrywasz, to masz świadomość, że mało prawdopodobne jest, że i w tym sezonie się to powtórzy.

Sobotni mecz w Kielcach poprawił waszą sytuację. Spodziewaliście się wygranej nad PGE VIVE?

To był bardzo trudny i wyrównany mecz. Wykonaliśmy świetną robotę, by znaleźć się pięć bramek przed VIVE, a potem się - sam nie wiem - po prostu przestaliśmy grać, zatrzymaliśmy się. Na szczęście obudziliśmy się w samej końcówce, kiedy wynik był już na styku. Bardzo cieszymy się z rezultatu, zwłaszcza, że wiemy już, że Mieszkow wygrał swój mecz, więc dzięki tym punktom cięgle jesteśmy żywi w walce o awans.

Tuż przed końcem pierwszej połowy biegł pan przez całe boisko, by poinstruować o czymś kolegów, którzy rozgrywali akcję w ataku. Co pan powiedział?

Pobiegłem powiedzieć im, że zostało już tylko kilkanaście sekund; żeby grali do końca połowy i nie rzucali za szybko. Ale się mnie nie posłuchali. VIVE przejęło piłkę, szczęśliwie nie zdobyli bramki. Czasem nie da się załatwić wszystkiego, krzycząc z pola bramkowego, a bramkarz stojąc z tyłu czasem widzi więcej. Staram się podpowiadać kolegom.

W bramce w sobotę poszło mi średnio. Nie jestem w pełni zadowolony. Wykonałem dobrą robotę przy rzutach kielczan z drugiej linii, VIVE nie zdobyło wielu bramek w ten sposób, ale wiele razy szukali Julena Aguinagalde na kole albo skrzydłowych i zatrzymać ich było o wiele trudniej. Na szczęście, liczy się wynik całego zespołu.

Na kolejnej stronie Vincent Gerard opowiada o francuskiej mentalności, gdzie liczą się tylko zwycięstwa, systemie szkolenia, który od lat produkuje masę talentów, chorym terminarzu szczypiornistów oraz pomyłce ze Stevenem Gerrardem.