Marko Panić: Odchodzę, by grać w Lidze Mistrzów. Wcześniej znów chcę zdobyć z Azotami medal!

Maciej Szarek 06 Kwietnia 2019, 09:47

Materiały prasowe / KS AZOTY PUŁAWY / Na zdjęciu: Marko Panić w akcji

• Lepsza postawa Azotów Puławy. "Na mecze z Gwardią liczę na topową formę"

Maciej Szarek, WP SportoweFakty: PGNiG Superliga. Piąte miejsce Azotów Puławy na koniec fazy zasadniczej to...

Marko Panić, rozgrywający KS Azoty Puławy: Średnio. W zeszłym roku poszło nam znacznie lepiej, skończyliśmy wyżej. Ogólnie, chcielibyśmy powtórzyć to, co udało nam się osiągnąć w poprzednim sezonie, czyli znów wywalczyć medal w lidze, awansować do finału Pucharu Polski, grę w Pucharze EHF niestety już skończyliśmy. Inne cele wciąż możemy osiągnąć, bo nic jeszcze nie przegraliśmy.

Co nie zmienia faktu, że pozycja niska.

Tak, ten rok jest dla nas bardzo trudny. Mieliśmy trzy czy cztery niespodzianki niekorzystne dla nas: przegraliśmy z Piotrkowem, Lubinem, zremisowaliśmy z Gdańskiem i Zabrzem - o tych meczach myślę. Nie wiem, dlaczego w tych spotkaniach nam nie poszło. Chyba taki jest po prostu sport. Piąta pozycja daje nam grę z Gwardią w ćwierćfinale, więc walczymy o najlepszą czwórkę. Potem czeka nas dwumecz z Kielcami, wtedy będzie bardzo trudno. Ale i tak będziemy grać o medal. W meczu z Wisłą w środę pokazaliśmy, że w Polsce możemy walczyć z każdym.

Z tego, co pan mówi, rywalizacja z Gwardią nie spędza wam snu z powiek?

To my jesteśmy faworytem, jak popatrzymy na rezultaty między naszymi zespołami w poprzednich latach, to wygrywamy przeważnie my. Teraz chcemy dołożyć kolejne dwa zwycięstwa i myślę, że tak właśnie będzie. Potem, no cóż, nastawiamy się na walkę o brąz.

Puchar EHF. Tu już jest po herbacie. Zmagania zakończyliście tylko z jednym punktem, na ostatnim miejscu w grupie. A wydaje mi się, że naprawdę była szansa z tej grupy wyjść.

Na pewno. W tej fazie rozgrywek graliśmy drugi raz z rzędu i to wymaga przyzwyczajenia. Dla zawodników indywidualnie i dla zespołu jako całości przerzucenie się na grę co trzy dni nie jest takie oczywiste. Oczywiście jeśli chcemy w obu spotkaniach zaprezentować się z najlepszej strony, bo o to w tym chodzi. Na arenie międzynarodowej Azoty to wciąż "świeżak". Ale nie chcę szukać alibi. Graliśmy słabo, trzeba to powiedzieć. Choć był super mecz w Kolonii, porażka tylko trzema bramkami z wielkim THW, tylko co z tego, jak za tydzień jedziemy do Gdańska, gdzie zwykle wygrywamy dziesięcioma bramkami i remis? Nie mam na to wytłumaczenia.

Tak, Granollers było do pokonania, ale Kiel i GOG to realnie lepsze od nas zespoły. O Kielu nie ma co gadać, nazwa mówi za siebie, a Duńczycy grają specyficzną piłkę ręczną: szybką, skandynawską, ale też bardzo taktyczną. A my? Mieliśmy swoje słabości, staraliśmy się je przykryć, ale na koniec nikt nie może być zadowolony z naszego występu.

Puchar Polski. W sobotę półfinał z Orlen Wisłą Płock. Co musicie poprawić od środy (porażka z Wisłą 21:24) do soboty?

Musimy zagrać... tak samo jak w Puławach! Jedyne, czego potrzebujemy, to skuteczności. Borbely w środę obronił kilka niesamowitych sytuacji, podobnie Morawski po przerwie. Gdyby razem zliczyć, nie wykorzystaliśmy ponad dziesięciu "setek". Musimy w tych sytuacjach zachować większą koncentrację. Do tego gubiliśmy się odrobinę w ważnych momentach, kiedy mogliśmy przejąć kontrolę nad spotkaniem. Jeśli wyeliminujemy nasze błędy w ataku, wszystko może się zdarzyć. Tyle, że wolelibyśmy grać przed naszymi kibicami, ale tak się złożyło, że to ligowy mecz był u nas. Wolelibyśmy odwrotnie.

Prezes Witaszek od kilku lat konsekwentnie budował w Puławach zespół, którego apogeum siły miało nastąpić teraz. Jak na polskie warunki, udało mu się zebrać naprawdę super skład. Zgoda?

Tak jest.

To dlaczego w obu sezonach utknęliście już w fazie grupowej Pucharu EHF, nie zagroziliście Wiśle w lidze? Bo jeśli rozumiem, takie były właśnie plany.

Bardzo trudne pytanie. Na każdej pozycji mamy po dwóch graczy wysokiej klasy, stanowimy dobry zespół, na papierze jesteśmy silniejsi od np. Piotrkowa czy Lubina i naprawdę robimy wszystko najlepiej, jak można, żeby osiągać dobre wyniki. Rozmawiamy między sobą, dlaczego czasem wygląda to gorzej, próbujemy znaleźć rozwiązania, ale to nie jest takie proste.

To może pomogę. W trakcie trzech sezonów na ławce Azotów zasiadło pięciu trenerów. Wam na pewno częste zmiany nie pomagały?

To są decyzje prezesa, wiem, że podejmuje takie, jakie uważa, że są najlepsze dla klubu. Samemu nie mam z nim jakiegoś większego kontaktu i dla mnie nie ma takiego znaczenia, kto jest trenerem. I tak muszę robić swoje i się go słuchać. To się nigdy nie zmieni.

Myślę, że zawodnik może tylko myśleć na zasadzie: co jest, to jest. Nie on decyduje o zmianie trenerów. Każdy z nich ma swój pomysł na drużynę, swój system i trzeba się do niego dostosować, choć nie zawsze przychodzi to od razu. Więc jeśli patrzymy na to w ten sposób, to zgoda, czasem zmiana trenera wymaga chwili, by zespół zaczął grać tak, jak nowy trener chce. Ale to nasza praca.

Co sprawiło, że Bartoszowi Jureckiemu trenerowi nie wypaliło?

Mnie się metody Bartka bardzo podobały. Jedyny błąd, jaki mogę powiedzieć, że zauważyłem u niego, to że za szybko chciał grać jak VIVE i Wisła. Od razu chciał zrobić ogromny krok do przodu. Czasem za duży. Był ogromnie ambitny. To oczywiście dobrze, taki musi być każdy trener. Ale czasem te pomysły nam nie wychodziły. Dla niego to też dopiero pierwszy klub, od razu pod dużą presją, każdy oczekiwał wyników, bez miejsca na wpadki, to było dla niego duże wyzwanie. Ale gdyby nie przyjął oferty, mógłby zrobić błąd. Przyjął, błędy były naturalne. Nie robi błędów tylko ten, kto nic nie robi. Mogę mówić o nim tylko w najlepszych słowach.

O ile w obronie wyglądacie naprawdę nieźle, taktyka w ataku oparta tylko na rzutach rozgrywających jest łatwa do rozkodowania. Patrząc na protokoły meczowe, skrzydłowi często tylko statystują.

Mamy problem, kiedy nie wyjdzie nam pierwsza zagrywka. Wtedy pojawia się pytanie, co robić za drugim razem i często nie ma rozwiązania. Ta kontynuacja akcji to nasz problem, przez to tracimy tempo. Mocno pracujemy nad tym na treningach.

Widziałem ostatnio mecz Flensburga z Mieszkowem, Lasse Svan - wg mnie najlepszy prawoskrzydłowy świata - pierwszą bramkę zdobył w 45. minucie. Czasem tak się po prostu zdarza, nie przykładałbym wagi do liczb. Musimy grać to, co nam wychodzi. Naszą siłą jest druga linia. Do tego w polskiej lidze dobrze kryje się skrzydłowych, pamiętam mecze z VIVE i Kwidzynem, gdzie nie dało się tam piłki zmieścić. I dlatego czasem tak to wygląda. Ale były też przecież mecze jak z Górnikiem czy Arką, kiedy skrzydłowi rzucali 15 bramek.

Mówi się też, że sporym problemem zespołu jest zaawansowany wiek kadry. To prawda, spotkania często przegrywacie w ostatnim kwadransie. Brakuje sił?

Brakuje wszystkiego! (śmiech) Wg mnie problem leży jeszcze gdzie indziej - w naszych przestojach. Czasem gramy super mecz, a przychodzi czas, kiedy nie rzucamy bramki przez 5-10 minut. Jest chaos na boisku, normalnie czarna dziura w naszych szeregach. To wtedy przegrywamy mecze. Tak się w tym sezonie zdarza bardzo często. Uważam, że stąd biorą się nasze kłopoty.

W związku z tym pojawiły się też głosy, że z uwagi na rewolucję w drużynie po sezonie, w szatni opadły morale i nikt już nie chce "umierać" za klub.

Mogę mówić tylko za siebie, ale każdy jest profesjonalistą, każdy musi dawać z siebie sto procent do końca kontraktu. Robię, co mogę. Chciałbym, żeby w Puławach wciąż mówili o mnie fajnie. Każdemu trenerowi mówiłem, że choć kontrakt z Mieszkowem podpisałem dawno temu, bo 10 miesięcy temu, będę grał na maksa. Czasem się uda, czasem nie, ale ważne, żeby grać do końca. Jako sportowiec, kiedy bym nie grał z pełnym zaangażowaniem, miałbym do siebie pretensje.

Na drugiej stronie Marko Panić opowiada o grze we Francji, oburęczności, dwóch paszportach, szansie na pierwszy awans na mistrzostwa Europy dla reprezentacji Bośni i nadchodzącym transferze do Mieszkowa Brześć.