Magdalena Śliwa: Czasem byłam taką mamuśką

Michał Kaczmarczyk 22 Sierpnia 2017, 10:00

Mówiliśmy o Rytrze, pomówmy o innej niedużej miejscowości, do której trafiła niedawno siatkówka. W Tleniu odbył się pierwszy zjazd mistrzyń Europy z 2003 i 2005 roku.

W końcu uznałyśmy, że będziemy się spotykać nie tylko na pogrzebach. Zamierzamy co roku organizować taki zjazd, bo nie mieliśmy w ostatnich latach zbyt dużo czasu w ciągu roku, żeby spokojnie siąść i pogadać o swoim życiu. U każdej z nas trochę się przez ostatnie lata pozmieniało, doszły dzieci, nowe obowiązki i zajęcia... Taki czas spędzony razem był naprawdę świetny. Można było porozmawiać o sprawach bieżących, były też zabawne wspomnienia.

A rozmawiałyście o obecnej sytuacji polskiej kobiecej siatkówki w porównaniu do czasów sprzed kilkunastu lat?

Tego nie komentujemy.

Przegrany sparing Polek. Etap przygotowań do ME zakończony

Bo trudno nie mieć wrażenia, że czas po sukcesach Złotek nie został należycie wykorzystany, czego efekty mamy w tej chwili. Podejrzewam, że to wynika w dużej mierze ze zmiany mentalności i w tym bym upatrywała przyczyny problemów naszej reprezentacji. Za naszych czasów zgrupowania trwały nawet pół roku, między jedną a drugą częścią przygotowań było maksymalnie tydzień wolnego. Jedna, ścisła grupa była ze sobą na kadrze i nikt nie prosił o urlopy, nikt nie był zmęczony, każdy wiedział, że jeśli chcemy coś stworzyć, to musimy trzymać się razem.

Ta reprezentacja była z nami od początku do samego końca i może grałyśmy w niej za nic, bo dopiero po sukcesach przyszły stypendia, ale grałyśmy, bo każda w środku miała dumę z reprezentowania kraju i chciała grać w barwach Polski.

Jeden z byłych trenerów reprezentacji gorzko stwierdził, że wychowywaliśmy w ostatnich latach siatkarki nie po to, by wygrywały, ale zarabiały.

Niestety, w którymś momencie doszło do takiej sytuacji, ale odnoszę wrażenie, że władze klubów przejrzały na oczy i doszło do naprawdę dużych zmian w wysokości wypłat. Wszystko po to, by nieco znormalizować sytuację i zmienić to, co było do tej pory. Zastanawiam się też, czy powiększenie ligi faktycznie przyniosło pozytywne efekty.

Wprowadzamy w ten sposób dużo młodych dziewczyn do zespołów i to dla niech jest z pewnością szansa na rozwój, ale jeśli nie będą grać, to jak mają się rozwijać? W niższej lidze taka zawodniczka grałaby i walczyła o awans do wyższej klasy rozgrywkowej. Gdyby ten awans wywalczyła, wiedziałaby, że zasłużyła na to. A tak mamy siatkarki, które nazywamy ekstraklasowymi, ale sportowo nie reprezentują jeszcze tego poziomu.

A zawodniczkom, które już teraz wystają ponad poziom Orlen Ligi, pozostaje wyłącznie wyjazd za granicę? Kiedyś było oczywiste, że najlepsze ligowe siatkarki robią krok do przodu i grają we Włoszech, wśród najlepszych.

Wyjazd do Włoch był w naszych czasach zaszczytem, bo tam sprowadzano zawodników, którzy prezentowali jakiś poziom. Nie jechało się tam na rok, tylko na kilka lat, wtedy się wiedziało, że jest się docenionym. A teraz mamy dużo transferów, które kończą się po roku powrotem do Polski.

Pewnie chciałaby pani zaczynać swoją karierę w obecnych czasach, bo młodzież ma łatwiejszy start niż choćby na początku tego wieku.

Zdecydowanie, mają dużo łatwiej. Miejmy nadzieję, że jest w tym kraju dużo dziewczyn, które grają w siatkówkę, bo ją kochają i traktują ją nie jako zawód, tylko pasję. W swoim zespole chciałabym mieć właśnie pasjonatki, a nie kogoś, kto odbębnia kolejne treningi i mecze.

Nie wszystkie Złotka podjęły się po latach pracy przy siatkówce, niektóre pomagają w popularyzacji siatkówki, a pani podjęła się trudnego trenerskiego fachu. I to na poziomie ekstraklasy.

Skoro nie wyobrażam sobie życia bez siatkówki... Zawsze mówiłam, że jak skończę z parkietem, będę chciała siedzieć w tym sporcie i ta potrzeba bycia blisko boiska, blisko grupy zawsze we mnie była.

Praca z obecną drużyną powinna być przyjemnością, w końcu jest pani dla większości podopiecznych autorytetem, kimś, kogo się oglądało i podziwiało w telewizji.

Tak, ale wtedy byłam zawodniczką, a teraz jestem w innej roli i chciałaby wywiązać się z tego jak najlepiej. Zobaczymy, jak to pójdzie.

Katarzyna Gajgał-Anioł: Nie jestem hurraoptymistką, na ME będą trudni rywale

Już teraz może pani określić swoją trenerską filozofię? Każdy człowiek jest indywidualnością i ślepe naśladowanie kogoś nie miałoby żadnego sensu. Natomiast w mojej karierze miałam wielu trenerów, od tych naprawdę dobrych do naprawdę złych. I każdy z nich czegoś mnie uczył, nawet trener z niższej półki, bo można się uczyć także na cudzych błędach. Pozbierałam to, co wydawało mi się cenne i najbardziej wartościowe w pracy, spisałam... i korzystam.

Start sezonu w roli pierwszego trenera wiązał się ze stresem?

Ja zawsze stresowałam się początkiem sezonu, i jako trener, i jako zawodnik… Ale naprawdę nie mogłam doczekać się startu tych przygotowań, żeby już zacząć pracę. Bycie pierwszym trenerem to pełna odpowiedzialność za pracę, ale mam swoich współpracowników, z którymi dobrze się rozumiem i których zdążyłam lepiej poznać. Jeśli staff trenerski będzie działał, to drużyna będzie tym bardziej działała.

Dąbrowscy kibice panią uwielbiają, ale miłość do każdego trenera szybko ucieka wraz z porażkami…

Myślałam, że jak się kogoś kocha, to do samego końca! Zdaję sobie sprawę, że kibic ma swoje prawa i może wykrzyczeć, co chce, jeśli nie podoba mu się mecz, tylko czasem taki nieprzemyślany okrzyk może zrobić dużo złego. Dziewczyny są przecież delikatne, słyszą różne słowa i potem ciężko jest im wytłumaczyć, że nie powinny się przejmować tym, co powie jeden lub drugi człowiek, który niekoniecznie zna się na siatkówce. To potem strasznie długo siedzi w głowie...

Wiadomo, że kibic inaczej odbiera mecz, jeżeli widzi styl i walkę, ale nie jesteśmy ideałami i nie damy rady wygrać wszystkich spotkań. Czasem po prostu coś się zatnie w grze i nikt nie jest w stanie wytłumaczyć, dlaczego. Proszę niekiedy takich kibiców-krzykaczy: sam spróbuj, czy granie jest naprawdę tak łatwe, jak widać to z boku.