Mijają trzy lata od upadku Lukasa Muellera na Kulm. Austriak wciąż śni o lotach narciarskich

Barbara Toczek 11 Stycznia 2019, 08:20

Newspix / Na zdjęciu: Lukas Mueller

• Andreas Wellinger w dołku. Po formie mistrza olimpijskiego nie ma ani śladu

13 stycznia 2016 roku Austriak brał udział w treningach przed mistrzostwami świata w lotach na Kulm, w trakcie których miał być przedskoczkiem. Padał śnieg, widoczność była bardzo ograniczona. Potem okazało się też, że nie do końca dobrze umocował jeden z butów. Upadł, obijając się o pokryty lodem zeskok. Diagnoza, którą usłyszał po operacji, była jeszcze bardziej dramatyczna niż sam nieszczęśliwy wypadek - paraliż od pasa w dół. Oznaczało to nie tylko koniec sportowej kariery mistrza świata juniorów, ale przede wszystkim karkołomną walkę o powrót do dawnej, "normalnej" rzeczywistości.

Choć wielu najchętniej wymazałoby z pamięci dzień, w którym życie zafundowało prawdziwą rewoltę, Lukas do nich nie należy. Jest realistą. - Moje myśli oczywiście wracają do tamtego dnia, ale to normalne. To część mojego życia. Dlatego mogę bez problemu wspominać datę: 13 stycznia 2016 roku. Nie ma wehikułu czasu, więc mojej sytuacji nie da się już odmienić - proste - mówi 27-latek.

Za dwa dni od upadku miną dokładnie trzy lata. Jedne z najtrudniejszych w życiu nieprzeciętnie sprawnego i gibkiego młodego człowieka, który zostaje nagle posadzony na wózku inwalidzkim. Tylko okazuje się, że nawet i ten wózek potrafi cieszyć. - I to jak! - wykrzykuje skoczek, dodając: - Mój pierwszy pobyt w szpitalu… Wtedy nie mogłem jeszcze poruszać się na wózku i transportowano mnie w pozycji leżącej. Wózek oznaczał mobilność! Każdy z tych nawet tak małych kroków ułatwia mi życie. Widzę to i nauczyłem się je doceniać.

Austriakowi, który kiedyś chciał walczyć o jak najdalsze skoki i wysokie lokaty, przyszło rozpocząć zupełnie inną batalię - o to, by odzyskać choćby częściową sprawność. Z determinacją sportowca i przyzwyczajeniem do treningowej rutyny robił wszystko co mógł. To "wszystko" to jednak i tak zbyt mało. Co jakiś czas na jego profilach społecznościowych pojawia się wprawdzie nagranie, na którym podnosi się z wózka i robi kilka kroków o kulach. Wysiłek i ból, jakie towarzyszą tym niby podstawowym czynnościom, są jednak trudne do wyobrażenia.

- Krok o kulach to dla mnie sport wyczynowy. Tak samo wstawanie. Potrzebowałem miesięcy, by się tego jako tako nauczyć. Jakby nie było, nie mogę już przecież liczyć na moje mięśnie, które odpowiadają za wszelki ruch poniżej klatki piersiowej - tłumaczy Mueller. Pytanie, na jakim etapie rehabilitacji jest teraz, Lukas uznaje za jedno z tych, na które nie ma jednej klarownej odpowiedzi.

- Trudno odpowiedzieć na to pytanie. Albo w ogóle nie da się na nie odpowiedzieć. Uszkodzenia rdzenia kręgowego są obecnie jeszcze nie do wyleczenia, co oznacza, że jestem zmuszony mierzyć się z ich konsekwencjami. I na to się właśnie nastawiłem. Obecnie dopracowuję chodzenie na bieżni, na której mogę iść jakby nie mając ciężaru. Spodnie połączone są ze specjalnym materiałem, który okala bieżnię. Z lewą nogą jest trochę trudniej, niż z prawą, i tą różnicę chcę właśnie wyrównać. Oczywiście idę bardzo powoli. Około 1km/h - wyjaśnia Austriak.