Rafael Nadal: Sięganie po niedozwolone środki jest oszustwem

środki, które powodują, że sportowiec może łatwo poprawić swoje wyniki, ale sięganie po nie jest oszustwem." Otóż to twierdzenie nieścisłe, a w związku z tym - nieprawdziwe. Jego prawdziwość zależy m.in. od tego, czy sportowiec "sięga" jawnie, czy skrycie. Jeśli jawnie, to na ogół jest karany i nie ma w tym "oszustwa". Ale można by powiedzieć, że to prawie nie występujące przypadki, o ile nie uwzględni się sprawy "oszustwa" w samym zakazie. "Niedozwolone" może znaczyć bowiem też "niedozwolone na ogół, ale nie dla wszystkich". Niektórym zawodnikom się zezwala, choćby "ze względów medycznych", chociaż innym - nie. Oszustwa (w pewnym znaczeniu) ze strony zawodnika w tym nie ma, ale czy nie ma go ze strony władz zezwalających takie zróżnicowanie zawodników - to już budzi większe wątpliwości. Bowiem 1) może w takich przypadkach zachodzić takie nadużycie, że zawodnik przy sposobności zyskuje dużą poprawę wyników, jakiej by nie uzyskał, gdyby tych środków nie brał. Ale też 2) sama zasada, że zawodnik bardzo zużywający swe ciało ma prawo do nadzwyczajnych środków i uprawiania nadal zawodowo sportu - jest bardzo wątpliwa. Przecież zakaz dopingu wprowadzono nie tyle lub nie tylko ze względu na "nieuczciwość" (bo w zasadzie wolno zawodnikom ulepszać sprzęt itp., choć też "bez przesady"), co ze względu na "troskę o zdrowie". Różne zabiegi i środki wypracowane przez lekarzy i chemików są w zasadzie niezdrowe, chociaż doraźnie mogą pomóc na jakąś dolegliwość. Jeśli zawodnik tak bardzo zużywa swe ciało, iż wciąż ma jakieś urazy i "potrzebę" by korzystać z niedozwolonych dla innych zawodników środków - to właśnie prowadzi "skrajnie niezdrowy tryb życia". Dlaczego mu na to pozwalać i w dodatku umożliwiać zwycięstwa nad innymi, którzy zachowują się w sposób bardziej naturalny. Przecież takie życie to jakby bezustanne katowanie siebie i ustawiczne leczenie się - słaby wzorzec "zdrowego życia". Sport zawodowy w ogóle jest zazwyczaj "niezdrowy", ale nie widać wielu powodów (poza może "finansowymi" czy "ambicjonalnymi") by dozwalać jednym na środki, które innym są zakazane (ze względów zdrowotnych). A samo to, że władze sportowe nagle uznają za "legalny" dla zawodników środek, który poprzednio uznawały za "nielegalny doping" - nie zmienia ani charakteru dopingującego środka, ani jego szkodliwości. I) P. Nadal niekoniecznie jest hipokrytą. Może sam nie ma jasności w tej sprawie i wypowiada się niedokładnie. II) P. Bjoergen bierze "zalegalizowane" niedawno środki, które poprzednio uznawano za ogólnie niezdrowe. Co nie znaczy, że te środki nie są "dopingiem", bo jeszcze kilka lat temu za "doping" je uznawano i wiedza medyczna o nich niezbyt się zmieniła. Po prostu uznano, że "tak bardzo nie szkodzą" i stały się "dopingiem legalnym", choćby nie chciano w odniesieniu do nich używać słowa "doping". W przypadku p. Nadala zdaje się, że bierze on - ze względów zdrowotnych - wciąż "nielegalne" dla innych, względnie zdrowych, zawodników środki. Co trudniej bronić niż przypadek p. Bjoergen obecnie, po "legalizacji", choć poprzednio był to przypadek bardziej podobny do "sprawy p. Nadala". III) Związki piłki nożnej z tenisem pod względem "dopingu" nie zostały przedstawione, więc wypisywanie tego zagadnienia jako jednej ze spraw istotnych - wygląda jak wyskok filipa z konopi. Czas na czerwone łapki obrażonych "wymądrzaniem się" - specjalność tych od "krótkich, żołnierskich słów" :)