Wimbledon: Agnieszka Radwańska walczyła o tenisowe niebo. Pięć lat minęło

Łukasz Iwanek 09 Lipca 2017, 12:00

PAP/EPA

W 2012 roku Agnieszka Radwańska uwolniła się z pajęczyny niemocy w wielkoszlemowych ćwierćfinałach (wcześniej pięć razy odpadła na tym etapie). Przełomowy okazał się niebywały, ciągnący się w nieskończoność, rozpoczęty na korcie 1, a dokończony na korcie centralnym pod dachem, mecz z Marią Kirilenko. Wydawało się, że właśnie wtedy zrodziła się ulepszona wersja Radwańskiej, która wyrwała się z sideł paraliżu i dojrzała do tworzenia wielkich dzieł w wielkoszlemowych turniejach. Czas pokazał, że jedna jaskółka wiosny nie uczyniła. Polka wciąż dzielnie trzymała się czołówki, ale bram nieba nie udało się jej otworzyć. Jeszcze cztery razy dotarła do wielkoszlemowych półfinałów (po dwa w Australian Open i Wimbledonie), ale po pięciu latach nie doczekała się na kolejny finał.

• Wimbledon: Agnieszka Radwańska, Novak Djoković i Roger Federer na korcie centralnym

- Radwańska pokazała niesamowitą regularność, ale przy tym olbrzymią różnorodność uderzeń i rotacji. No i antycypację, która tak często pozwala jej prowadzić doskonałą obronę. To dziewczyna, która może pokonać każdą rywalkę. Ma w ręku wszystkie składniki potrzebne do wygrywania największych imprez, teraz musi z tego przyrządzić dobre danie. W dzisiejszej erze mocy, siły, potężnych uderzeń z linii końcowej jest absolutnie unikalna - mówiła wtedy Mary Joe Fernandez, trzykrotna finalistka wielkoszlemowych turniejów. To najlepsza charakterystyka nietuzinkowego, pozbawionego monotonii, opartego na zastawianiu na rywalki taktycznych pułapek tenisa Radwańskiej. Polka taki styl opanowała niemal do perfekcji i przez lata doprowadzała większość przeciwniczek do szewskiej pasji, ale obecne młode gniewne, coraz bardziej utalentowane tenisistki radzą sobie z nią coraz lepiej.

Pięć lat temu Radwańska została drugą polską finalistką Wimbledonu (Jadwiga Jędrzejowska w 1937) i była o krok od tenisowego nieba. Bliżej nigdy się nie znalazła, choć wydawało się, że rok później miała wszystkie atuty w swoich rękach. Jednak w półfinale przegrała po dreszczowcu z Sabiną Lisicką nie wykorzystując prowadzenia 3:0 w III secie. Krakowiance ze składników, które posiada, nie udało się stworzyć najpyszniejszego dnia. Jednak w 2012 roku dała sobie i własnym kibicom nadzieję, że to wcale nie musi być utopia zobaczyć ją w wielkoszlemowej koronie, tenisistkę idącą pod prąd, buntującą się przeciwko siłowym schematom, ostatnią romantyczkę światowych kortów (jak nazwał ją dziennik L'Equipe).

Radwańska od początku kariery pozostaje wierna swoim ideałom w dążeniu do przełamywania barier na drodze do sportowej nieśmiertelności. Lecz "tylko nieliczni wybrańcy sportowych bogów zwyciężają w Wimbledonie", mówił redaktor Bohdan Tomaszewski podczas finału mężczyzn 2012 roku (Roger Federer pokonał Andy'ego Murraya, Szkot wciąż pozostał bez wielkiego skalpu, ale już niedługo, bo wygrał US Open 2012). Krakowiance prawdopodobnie nie będzie dane trafić do panteonu wielkoszlemowych mistrzów. Jest od tego coraz dalej, a szans będzie miała coraz mniej. Jednak Radwańska jest najlepszym dowodem na to, że nawet w erze totalnie fizycznej gry, kierując się zasadą "maksimum inteligencji i wyobraźni, minimum siły" można prawie dotknąć tenisowego nieba. Wątpię, czy kiedykolwiek jeszcze w świecie WTA pojawi się druga tak delikatna zawodniczka, z komputerem w głowie, bez porażającej siły ognia, potrafiąca przez długie lata być jedną z czołowych rakiet świata.

Łukasz Iwanek

Zobacz więcej tekstów Łukasza Iwanka ->