Genialny żużel! Robert Lambert odzyskał mistrzostwo po szokującym biegu finałowym

Decydujące zawody Indywidualnych Mistrzostw Wielkiej Brytanii odbywają się w Manchesterze nieprzerwanie od 2016 roku, czyli od kiedy żużlowcy mogą ścigać się na National Speedway Stadium. Tegoroczna rywalizacja w brytyjskim finale była jednak trochę inna niż pozostałe. A to dlatego, że na 13-14 czerwca właśnie na obiekcie, który na co dzień użytkowany jest przez Belle Vue Aces, zaplanowano dwie rundy Grand Prix Wielkiej Brytanii.

Jak wiadomo, w finale na Wyspach od wielu lat niezmiennie toczy się walka nie tylko o krajowy tytuł, ale również o "dziką kartę" na jazdę w brytyjskim turnieju serii GP. Teraz nagroda była podwójna, ponieważ najlepszy zawodnik obok Daniela Bewleya i Roberta Lamberta (obaj są stałymi uczestnikami światowego cyklu), wywalczał sobie dwukrotny start przed swoimi kibicami już niewiele za ponad miesiąc.
 
ZOBACZ WIDEO: "Nas nawet nie słuchają". Lebiediew krytycznie o sędziach

Wspomniani Bewley i Lambert byli rzecz jasna zdecydowanymi faworytami do zajęcia dwóch pierwszych miejsc w poniedziałkowej imprezie, tym bardziej że z powodu kontuzji nieobecny był wicemistrz z ubiegłorocznej edycji - Tai Woffinden. Ten pierwszy od roku 2022 zdobywał dotąd kolejne tytuły, podczas gdy drugi w ojczyźnie zdobył mistrzostwo raz, tj. w 2018.

Dwaj główny faworyci dobrze spisywali się od początku ścigania, a kiedy spotkali się ze sobą w drugiej serii, stoczyli świetny pojedynek na dystansie. Tuż przed metą Bewley zdołał odeprzeć ostateczną próbę Lamberta. Potem jeden i drugi często musiał gonić rywali w polu, lecz dzięki skutecznym manewrom ostatecznie unikali przegranych z bardzo ambitnie radzącymi sobie konkurentami. Ostatecznie Bewley oraz Lambert zdobyli w rundzie zasadniczej po 14 punktów, a to oznaczało, że od razu awansowali do finału.

Ściganie zresztą w Manchesterze musiało się podobać. Zgodnie z przypuszczeniami żużlowcy często toczyli zaciętą walkę na trasie. Za plecami dwóch gwiazd pozostali twardo rywalizowali o to, aby dostać się do barażu. Świetny początek jeżdżącego z dużym animuszem Andersa Rowe'a finalnie pozwolił mu załapać się do wyścigu ostatniej szansy kosztem Dana Thompsona. Sporo punktów zdobywał Charles Wright, a podobać mogła się postawa Adama Ellisa i Chrisa Harrisa i to ta trójka znalazła się w pierwszej szóstce. To nie udało się więc brązowemu medaliści sprzed roku, Tomowi Brennanowi, który okazał się największym rozczarowaniem.

Baraż padł łupem coraz lepiej czującego się po zewnętrznej Harrisa, który zbudował szybkość pod bandą. Wraz z nim awansował do finału Wright, więc to między nimi rozstrzygała się kwestia jazdy z "dzikusem" podczas tegorocznego GP Wielkiej Brytanii.

Wyścig finałowy w Manchesterze przejdzie nie tylko do historii speedwaya brytyjskiego, ale również całej dyscypliny. Nie sposób w prostych słowach opisać to, co działo się przez niewiele ponad minutę na 347-metrowym owalu. Było tam dosłownie wszystko. Lambert dwukrotnie zamykał bramę Bewleyowi, jednocześnie musząc uważać na Harrisa. Na koniec jeszcze wmieszał się we wszystko Wright. To było coś wprost genialnego. Ostatecznie na metę na czele wpadł indywidualny wicemistrz świata, wracając na szczyt w kraju po siedmiu latach.

Zobacz bieg finałowy w Manchesterze [WIDEO] -->

Wyniki finału IM Wielkiej Brytanii:

1. Robert Lambert - 17 (3,2,3,3,3,3) - 1. miejsce w finale
2. Charles Wright - 13+2 (1,3,3,2,2,2) - 2. miejsce w finale
3. Daniel Bewley - 15 (2,3,3,3,3,1) - 3. miejsce w finale
4. Chris Harris - 10+3 (3,1,1,2,3,0) - 4. miejsce w finale
5. Adam Ellis - 10+1 (1,1,3,2,3)
6. Anders Rowe - 9+0 (3,3,0,1,2)
7. Dan Thompson - 9 (3,1,2,1,2)
8. Daniel King - 8 (0,2,1,3,2)
9. Craig Cook - 7 (1,0,2,3,1)
10. Leon Flint - 6 (1,3,0,1,1)
11. Tom Brennan - 6 (0,2,2,2,0)
12. Steve Worrall - 6 (2,2,1,0,1)
13. Connor Mountain - 5 (2,0,2,1,0)
14. Jason Edwards - 3 (2,1,0,0,0)
15. Drew Kemp - 2 (0,0,1,0,1)
16. Vinnie Foord - 0 (w,0,0,0,0)
17. Freddy Hodder - ns
18. Jack Shimelt - ns

Bieg po biegu:
1. (60,55) Harris, Edwards, Flint, Brennan
2. (61,37) Thompson, Mountain, Cook, Foord (w/u)
3. (61,24) Lambert, Worrall, Ellis, Kemp
4. (60,62) Rowe, Bewley, Wright, King
5. (61,86) Flint, King, Thompson, Kemp
6. (61,01) Bewley, Lambert, Harris, Cook
7. (61,79) Rowe, Worrall, Edwards, Foord
8. (61,67) Wright, Brennan, Ellis, Mountain
9. (62,34) Wright, Cook, Worrall, Flint
10. (63,15) Ellis, Thompson, Harris, Rowe
11. (62,36) Bewley, Mountain, Kemp, Edwards
12. (62,40) Lambert, Brennan, King, Foord
13. (63,47) Bewley, Ellis, Flint, Foord
14. (63,40) King, Harris, Mountain, Worrall
15. (63,31) Lambert, Wright, Thompson, Edwards
16. (63,34) Cook, Brennan, Rowe, Kemp
17. (63,47) Lambert, Rowe, Flint, Mountain
18. (63,57) Harris, Wright, Kemp, Foord
19. (63,29) Ellis, King, Cook, Edwards
20. (62,94) Bewley, Thompson, Worrall, Brennan

Baraż:
21. (64,19) Harris, Wright, Ellis, Rowe

Finał:
22. (63,47) Lambert, Wright, Bewley, Harris

Sędzia: Phil Griffin
NCD: 60,55 sek. - uzyskał Chris Harris w biegu 1.

Poczuj ryk silników! Żużel w Pilocie WP – włącz Eleven Sports i oglądaj na żywo (link sponsorowany)