Wspomnienie Lee Richardsona (1979-2012)

Łukasz Witczyk 01 Listopada 2013, 14:04

Lee Richardson urodził się 25 kwietnia 1979 roku w angielskim Hastings. Jak sam przyznawał od dziecka chciał jeździć na żużlu. Starty w polskiej lidze Richardson rozpoczął w 1999 roku, a jego pierwszym klubem była święcąca wtedy największe triumfy Polonia Piła. Wystąpił w siedmiu meczach wielkopolskiej drużyny i zdobył dla niej łącznie z bonusami 40 punktów. Rok 1999 był dla Richardsona najlepszym w karierze. Osiągnął on wtedy swój największy indywidualny sukces - na torze w duńskim Vojens został Indywidualnym Mistrzem Świata Juniorów. Richardson zdobył wtedy 13 punktów. Jest ostatnim Brytyjczykiem, który zdobył tytuł najlepszego juniora świata.

W roku 2000 "Rico" przeniósł się do klubu z Grudziądza. W barwach tej ekipy prezentował się zdecydowanie lepiej niż rok wcześniej i po raz pierwszy na polskich torach wykręcił średnią biegową powyżej dwóch punktów na bieg. Jego dobrą dyspozycję na torach I ligi dostrzegli włodarze drużyny z Zielonej Góry, lecz w tym klubie nie dostawał zbyt dużo okazji do startów. Przed sezonem 2003 Richardson postanowił po raz drugi przenieść się do niższej ligi. Jak się okazało była to trafna decyzja. W Lublinie był bezapelacyjnym liderem drużyny. W tym samym roku Brytyjczyk zadebiutował w elitarnym cyklu Grand Prix jako jego stały uczestnik. W debiutanckim sezonie Anglik zajął 16. miejsce.

Po roku spędzonym w Lublinie "Rico" musiał powrócić do Ekstraligi. Wymusił to regulamin, który zabraniał uczestnikom cyklu Grand Prix startów w niższych ligach. Tym samym Brytyjczyk powrócił do Zielonej Góry, gdzie spędził kolejne dwa lata. Następnie przeszedł do Włókniarza Częstochowa i właśnie pod Jasną Górą jego kariera rozkwitła na nowo. Miał pełne zaufanie od włodarzy częstochowskiego klubu, a on sam odpłacał się dobrymi wynikami.

Kibice pod Jasną Górą darzyli "Rico" dużym szacunkiem. Po jego tragicznej śmierci na ścianie budynku klubowego zawisło jego zdjęcie, a kibice spontanicznie odpalali tam znicze. Blisko związany z Brytyjczykiem był Jarosław Dymek, który kilka lat temu był menedżerem Richardsona. - Bardzo dziwnie, wręcz nienaturalnie patrzy się na czarno-białe zdjęcia Lee Richardsona. W niedzielę mówiłem do swojej żony, że w poniedziałek minie dokładnie rok od jego śmierci, a wydaje się, jakby to było może nie wczoraj, ale dopiero co. Może to przez to, że Lee jest cały czas w naszych sercach, w głowie, w pamięci. Jakoś tak ciężko jest się pogodzić z jego śmiercią, od której minęło już 12 miesięcy. Brakuje go wśród nas - przyznał w rozmowie z naszym portalem Dymek.

Po odejściu z Częstochowy Richardson trafił do Rzeszowa. W ekipie z Podkarpacia notował dobre rezultaty. Był pewnym punktem tej drużyny. - Lee był miłym, sympatycznym, uśmiechniętym, dobrym człowiekiem. Do "Rico" trudno przypiąć jakąkolwiek łatkę. Często mówi się, że Polacy są tacy, a Szwedzi, czy Anglicy tacy. Lee był taki międzynarodowy. Zarażał wszystkich dookoła swoim uśmiechem, energią, samymi pozytywnymi cechami. Dodawał otuchy. Dla każdego znalazł czas, z każdym zawsze chętnie porozmawiał. Całe żużlowe środowisko darzyło Richardsona wielką sympatią. Był dla nas wszystkim dobrym kumplem. Zawsze będę o nim pamiętała - wspominała Richardsona na łamach naszego portalu Marta Półtorak.

13 maja 2012 roku na torze we Wrocławiu rozegrał się dramat. Upadek jakich wiele na żużlowych torach miał tragiczne konsekwencje. Na wyjściu z pierwszego łuku "Rico" stracił panowanie nad motocyklem i uderzył w bandę. Tor opuścił w karetce pokazując kibicom, że wszystko jest w porządku. Kilka godzin później w wyniku obrażeń wewnętrznych Richardson zmarł w szpitalu... To był szok.

Środowisko żużlowe było poruszone śmiercią Lee Richardsona. "Rico" był dżentelmenem na torze, a poza nim człowiekiem, który nad wszystko stawiał rodzinę. Wielu kibiców pamięta jego niesamowitą ambicję. Nigdy nie odmówił wspólnej fotografii, udzielenia autografu. Nawet po słabszym meczu potrafił znaleźć chwilę na rozmowę z dziennikarzami. Z jego twarzy niemal nigdy nie schodził uśmiech. Takiego Lee zapamiętamy!

Cześć Jego Pamięci!