Tai Woffinden - fascynująca droga na szczyt. Pierwsza część opowieści Tomasza Lorka

Tomasz Lorek 04 Kwietnia 2014, 09:02

W wieku 23 lat Tai znalazł się w wyjątkowym miejscu na mapie sportów motorowych. Jak to możliwe, skoro w 2002 roku z nudów zrezygnował z oglądania speedwaya i przełączył na kanał o tematyce muzycznej? Pamiętam GP w Sydney, ale sprzed ekranu telewizora. "Johno" (Steve Johnston, były australijski żużlowiec) poprosił mojego tatę, Roba, aby pomógł mu mechanikować podczas GP na Telstra Stadium. Obejrzeliśmy z mamą pierwsze trzy wyścigi GP Australii, ale uznaliśmy, że to niezbyt interesujące i przełączyliśmy na inny kanał! – to dość szokujące wyznanie indywidualnego mistrza świata na żużlu z 2013 roku.

Z drugiej strony to dobrze, bo Tai wolał poznawać speedway empirycznie. Nie znał wyników Marka Lorama i Gary’ego Havelocka w Bradford Dukes, nie studiował namiętnie kariery Davida Norrisa i nie wiedział, że Andy Smith trzy razy z rzędu zdobył tytuł indywidualnego mistrza Wielkiej Brytanii. Za to miał ochotę do wszelakich psot. - Kiedy Tai miał 10 lat nie było tygodnia, żeby nauczyciel nie skarżył się na naszego syna – wspomina Sue, mama "Woffy’ego". - Belfer zwykł mawiać: wasz syn znów zrobił sobie wolne od zajęć. Wagarowicze daleko nie zajadą. Przyznaję, Tai był małym diabełkiem, ale któż z nas nie psocił mając 10 lat? – uśmiecha się znacząco Sue.

Zachodnia Australia, przedmieścia Perth, najbardziej odizolowanego miasta na świecie. Stąd do najbliższego miasta o populacji przekraczającej 100 000 mieszkańców jest aż 2104 kilometrów… Szmat drogi do Adelajdy. Nikogo w Perth to nie przeraża. Pięknie plaże, wiatr, słońce, doskonałe wino, świetne restauracje, futbol australijski, krykiet, netball, koszykówka… - Nie chcieliśmy ruszać się z tak uroczego zakątka. Nie myśleliśmy o powrocie do Anglii, bo w Scunthorpe często padał deszcz. Nie zapomnę słów jednego z nauczycieli, który stanowczo stwierdził, że Tai niczego nie osiągnie w swoim życiu. Pomyślałam: przeprowadzka na Wyspy, ciężka praca i tytuł mistrza świata - to pachniało surrealem - wspomina Sue, mama Taia.