Nowy tor w Krośnie znowu nie dawał ani atutu, ani widowiska (plusy i minusy sezonu)

Wojciech Ogonowski 15 Października 2018, 19:30

WP SportoweFakty / Karol Słomka / Na zdjęciu: Ilja Czałow w kasku czerwonym

• Zawodnik Wandy Kraków wsparł szkółkę KSM-u Krosno

Kiedy w 2017 roku wymieniano w Krośnie nawierzchnię, wiązano z tym spore nadzieje. Tor w końcu miał być atutem, a kibice mieli oglądać bardziej emocjonujące zawody. Nic z tego. Już drugi sezon z rzędu, zespół lepiej prezentował się, kiedy nie trenował przed meczami u siebie. W derbowym starciu ze Stalą Rzeszów mimo braku treningu był bliski sprawienia sensacji i zwycięstwa, z kolei w spotkaniu z Polonią Bydgoszcz do połowy zawodów liderem KSM-u był Kenneth Hansen, który wówczas jechał na tej nawierzchni jak na wyjeździe - pierwszy raz w sezonie. To najlepiej pokazuje jaką tajemnicą dla miejscowych był tor. Niestety walki na nim także jest mało. Wyjątkiem było spotkanie z Kolejarzem Opole, poprzedzone opadami deszczu. Aura zrobiła nawierzchnię, jakiej w Krośnie nie było od dobrych kilku lat, a widzowie obejrzeli kilka bardzo ciekawych wyścigów.

PLUS: Reaktywacja szkółki. Wkrótce wychowankowie

To największy pozytyw tego roku. Szkółka kiełkować zaczęła pod koniec zeszłego sezonu, a w tym działała już pełną parą. Zimą adepci mieli organizowane treningi ogólnorozwojowe, a od kwietnia dwa razy w tygodniu trenowali na torze pod okiem Ireneusza Kwiecińskiego. Mimo niskiego budżetu, KSM na młodzież wydał przynajmniej 100 tys. zł. W efekcie jeden z adeptów już teraz jest gotowy do egzaminu na licencję, a kolejny powinien być na wiosnę przyszłego roku (na razie blokuje go wiek). Gdyby nie szkółka, być może udałoby się zbudować skład, który wygrałby więcej niż jeden mecz. Z drugiej strony postawiono na rozwiązanie przyszłościowe - punkty wychowanków mogą kiedyś bardzo cieszyć.

MINUS: Udane mecze Polaków można by policzyć na palcach jednej ręki

Brak pieniędzy odbił się na składzie, który zbudowano. Tradycyjnie łatwiej było znaleźć obcokrajowców, którzy są w stanie dobrze pojechać aniżeli Polaków. Mariusz Puszakowski prezentował się solidnie, ale to był poziom bliższy zawodnika doparowego. Stanisław Burza był jednym z nielicznych zawodników, który w tym roku wygrał z Gregiem Hancockiem, ale tak naprawdę może być zadowolony z dwóch, góra trzech meczów. Marcin Rempała - z jednego. Na domiar złego, po okresie transferowym w Polsce część zawodników podpisała kontrakty w Anglii, Josef Franc miał zawody na długim torze i przez to kilkukrotnie trzeba było jechać trójką krajowych zawodników, co nie pomagało w odnoszeniu zwycięstw.

PLUS: Ilja Czałow wyciągnął wnioski. Jeździł efektywnie i efektownie

W 2017 roku miewał mecze świetne, ale i fatalne. Teraz ustabilizował formę i jechał na miarę oczekiwań - przede wszystkim na domowym torze. Swoje zrobiła zmiana numeru startowego. Rok wcześniej trener Stanisław Kępowicz regularnie ustawiał go jako doparowego, co nie do końca mu pasowało. Rosjaninowi brakowało luzu, a po jednym słabszym wyścigu potrafił się totalnie zagubić. Teraz prowadzący drużynę kierownik Dawid Cysarz wystawiał go z młodzieżowcem, przez co miał nieco łatwiej. Jeździł efektownie i efektywnie, a prawdziwe show dał w meczu z Kolejarzem Opole, kiedy mijał na dystansie rywali jak slalomowe tyczki. Z drugiej strony trzeba wspomnieć, że choć miewał bardzo dobre mecze na wyjazdach, to nie zabrakło też wpadek. Mimo wszystko za spory progres względem 2017 roku należy mu się plus.