Roger Guerreiro: Upicie mnie było marzeniem reprezentantów

Paweł Kapusta 11 Listopada 2016, 07:57

PAP / Radek Pietruszka

• Rumunia - Polska. Adam Nawałka: Rozegramy jeden z najlepszych meczów!

WP SportoweFakty: Na przykład?

- Dużo jest takich rzeczy, na myśl przychodzi mi na przykład tradycja, którą poznałem w Polsce i sam zacząłem ją kultywować - malowanie jajek na Wielkanoc. Kiedyś, jeszcze w czasach, gdy grałem w Legii Warszawa, zorganizowano w klubie przed Wielkanocą spotkanie z dziećmi i wspólne robienie pisanek. U nas - w Brazylii - nie ma takiej tradycji, ale bardzo mi się to spodobało. Do tego stopnia, że moje dzieci przed Wielkanocą też zawsze się w to bawią.

W Polsce ponownie pojawił się pan przed kilkoma dniami, odwiedził między innymi reprezentantów szykujących się do meczu z Rumunią. Wróciły wspomnienia?

- Przypomniały mi się czasy, gdy sam przyjeżdżałem na zgrupowania. Zresztą, w tej drużynie jest jeszcze kilku piłkarzy, z którymi grałem w reprezentacji bądź klubie. Mam na przykład na myśli Maćka Rybusa czy Łukasza Piszczka.

Uciął pan sobie z nimi sympatyczne rozmowy.

- Nie było za dużo czasu na dyskusje i wspominki. Choć akurat z Rybusem pogadaliśmy dłużej. Mało kto o tym wie, ale Maciek w czasach, gdy występowaliśmy wspólnie w Legii, był dla mnie jak syn. Byłem doświadczonym zawodnikiem, piłkarzem pierwszego składu, a "Ryba" dopiero zaczynał, wchodził do szatni jako młodziutki, trochę zagubiony piłkarz. Pomagałem mu, udzielałem rad, byliśmy bliskimi kolegami. Nasze drogi się rozeszły, bardzo długo się nie widzieliśmy, w tym czasie wiele się wydarzyło w naszych karierach i ogólnie w życiu, więc trzeba było sobie trochę poopowiadać.

Łatwego zadania pan nie miał, "Ryba" był niepokornym młodzieńcem.

- To był czas, gdy przechodził z zespołu juniorów do pierwszej drużyny. Był cichy, wycofany. W takich momentach dobrze chłopakowi pomóc, żeby poczuł się swobodniej. Zresztą, to nie dotyczyło tylko Maćka, do zespołu wchodziła większa grupa, między innymi Ariel Borysiuk i Artur Jędrzejczyk. Wprawdzie był to czas, w którym chłopaki nie potrafili za bardzo porozumiewać się w języku angielskim, ale zawsze służyłem im radą.

W dzisiejszej kadrze jedną z osób odpowiedzialnych za robienie atmosfery jest Artur Jędrzejczyk. Kto był nią wtedy?

- Jedna z nich siedzi właśnie naprzeciwko was.

Żarty w stylu "Jędzy" też się zdarzały?

- Nie, to było coś zupełnie innego. Przeważnie sprowadzało się to do żartów z mojego języka polskiego, chłopaki często prosili mnie, żebym coś konkretnego powiedział po polsku. Generalnie chodziło o robienie pozytywnego klimatu w kadrze.

Ponoć kilka razy dał się pan wypuścić…

- Tak, ale to zdarzało się raczej w czasach początków gry w Legii. Na kadrze się nie dawałem, wtedy dużo rozumiałem już po polsku i wkręcać mnie tak łatwo nie było można. Ale w Legii bywało z tym różnie. Pamiętam jedną sytuację, może nie do końca związaną z wypuszczaniem mnie przez kolegów, bardziej z wpadką językową. Jechaliśmy gdzieś, być może na mecz, i widząc duży zakręt, krzyknąłem: - Ale curva! Curva to po portugalsku po prostu zakręt, a w Polsce - wiadomo. Pomyślcie sobie, jaka była reakcja kolegów z drużyny. Trochę się to później za mną ciągnęło.

Który mecz w polskich barwach utkwił panu najbardziej w pamięci?

- Każde powołanie, które otrzymywałem, traktowałem, jakby było ostatnie. Dlatego wszystkie mecze były dla mnie szczególne. Zapewne wiele osób uważa, że najbardziej utkwiło mi w pamięci spotkanie na Euro 2008, gdy strzeliłem pierwszą w historii bramkę dla reprezentacji Polski na mistrzostwach Europy. Tylko te specyficzne okoliczności… Pozycja spalona, poza tym trafienie nie było zbyt ładne. Ale pozostałe gole bardzo dobrze pamiętam. Było to w meczach przeciwko Irakowi, Walii oraz Irlandii. Bardzo dobrze wspominam też mecz przeciwko Czechom w ramach kwalifikacji do mundialu 2010. Dograłem wtedy piłkę Kubie Błaszczykowskiemu, który strzelił gola, wygraliśmy z bardzo mocnym rywalem.

W momencie, gdy był pan jedną z najważniejszych postaci polskiej kadry, reprezentacyjną karierę zaczynał też Robert Lewandowski. Jak pan wspomina ten czas? Widać było, że "Lewy" jest materiałem na piłkarza światowego formatu?

- Od samego początku widać było, że to zawodnik, który ma predyspozycje do grania na wysokim poziomie. Zresztą, dostrzegalne było to już gdy był w Legii i później w Zniczu. On od zawsze miał w sobie jedną, bardzo charakterystyczną cechę - zimno w momencie wykańczania akcji. On ma po prostu zamrożone serce. To tak, jakby wokół nikogo nie było, jakby liczyło się tylko strzelenie gola. Tę cechę ma także Leo Messi.