Michał Pazdan: Minister obrony. Na lądzie i w powietrzu
- Takiego wojownika jak Michał potrzebujemy - ogłosił w końcu Maciej Wandzel, jeden z udziałowców Legii i stało się jasne, że na Ligę Mistrzów obrońca zostanie na Łazienkowskiej.
Doceniony i wyceniony
Miał być silnym punktem mistrza Polski w wymarzonych rozgrywkach, tymczasem zaczęło się koszmarnie: dla Legii i Pazdana. We wrześniu był kontuzjowany, nie mógł pomóc reprezentacji na początku kwalifikacji MŚ 2018, nie mógł pomóc Legii, a zwłaszcza drużynie klubowej jego pomoc była potrzebna. Drużyna zderzyła się ze ścianą, została zniszczona przez Borussię Dortmund. Powoli jednak zaczęła dochodzić do równowagi, Michał jeździł z kolegami do Lizbony i Madrytu, ale zagrać jeszcze nie mógł. Rosło zniecierpliwienie, złość i niedosyt. A także przeświadczenie, że może przygoda życia właśnie przechodzi mu koło nosa.
Mimo że do zagranicznego transferu jakoś mocno nie przebierał nogami, to jednak fakt, że Legia nie przyjęła żadnej z wpływających do klubu ofert, trochę go rozczarował. - Ale nie obrażam się o to - wypowiadał się bardzo profesjonalnie, co oczywiście docenili właściciele klubu. Piłkarzowi w październiku zaproponowano nowy kontrakt. Tej samej długości, co poprzedni, czyli do 30 czerwca 2019, ale z podwyżką uposażenia. Szacunkowe dane ("Super Express") mówią o około 140 tysiącach złotych miesięcznego wynagrodzenia, co sytuuje go na najniższym stopniu podium legijnej listy płac; za Vadisem Odjidją-Ofoe i Arturem Jędrzejczykiem (obaj po ponad 200 tysięcy złotych). Co równie istotne, w nowej wersji kontraktu znalazła się również klauzula odejścia, co dla piłkarza jest niewątpliwie okolicznością korzystną, nawet jeśli wynosi ona 3 miliony euro. Generalnie Pazdan został przez klub doceniony zarówno za wkład sportowy w sukces (dublet i awans do LM na stulecie klubu), jak i nieprzesadnie roszczeniową postawę. Bogusław Leśnodorski zapewniał przy okazji, że zimą Pirania otrzyma zielone światło na transfer.
Zdążył w ostatniej chwili
Pod koniec roku dyrektor sportowy Legii Michał Żewłakow powiedział jasno: - Prawda jest taka, że Pazdan nie jest dwudziestolatkiem, żeby czekać na transfer. Jeśli przez dwa najbliższe okienka nie wydarzy się coś dużego, to potem może być już ciężko z jego wyjazdem. Tyle że nie oszukujmy się - Michał w Legii ma teraz tak dobrze, że ofertami takimi jak z Pescary, która ostatnio go oglądała, nie musi sobie w ogóle zaprzątać głowy.
Na wymarzoną Ligę Mistrzów tak naprawdę zdążył w ostatniej chwili. Po wyleczeniu kontuzji, wrócił i zagrał w kluczowych meczach, między innymi z Realem Madryt i Sportingiem Lizbona w Warszawie, i znów nie dał pograć Cristiano Ronaldo.
Kiedy podczas Gali "PN" spytaliśmy go, czy faktycznie najlepszy piłkarz świata Anno 2016 dał mu w Warszawie do zrozumienia, że zapamiętał go z występu na Euro, przyznał z rozbrajającą szczerością: - Skądże znowu, nie sądzę by tak było.
Ronaldo może nie pamiętał, hiszpańskie media - na pewno. "Michał Pazdan - jego największy koszmar" zatytułowała "Marca" tekst zapowiadający starcie Legii i Realu, dodatkowo ilustrując go zdjęciem walczących ze sobą CR7 i łysego obrońcy z Polski. "Ronaldo podejdzie do walki z Michałem Pazdanem bardzo ambicjonalnie. Polak wcześniej napsuł mu sporo krwi" - pisał dziennik.
Pazdan ma w sobie coś takiego, że choć przymilnie nie lgnie do mediów (a lata temu nawet ich świadomie unikał), to wzbudza sympatię. Kiedy jesienią przyjechał do Białegostoku na mecz z byłą drużyną, nie odczuł wrogości trybun. Kibice Jagi powitali go ciepło, gdy wyszedł na murawę jeszcze przed rozgrzewką.
Michał Probierz ma wyłącznie dobre zdanie o byłym podopiecznym. Utrzymuje stały kontakt z zawodnikiem, u którego szczególnie cenił zaangażowanie, profesjonalizm i zwyczajną chęć do ciężkiej pracy. Dla Probierza - ideał. Zwłaszcza że wspierał to inteligencją i niezłym wyszkoleniem. Lubili się i lubią. Niezależnie od tego, że nieustannie rywalizowali na treningach w wymyślanych przez trenera konkursach i gierkach, których stawką była dobra książka.
- Z trenerem Probierzem trudno jest wygrać - mówi Pazdan. - Ma taką cechę, że nie lubi przegrywać i nawet kiedy jest blisko remisu, raczej to on zwycięża, często zrobi coś tak, że na końcu jest górą. Podpuszcza zawodników, zazwyczaj ustalając gry, w które jest dobry.
Finisz rundy, kapitalne występy w Champions League oraz z reprezentacją w Bukareszcie - jesienią nie było żadnych wątpliwości, że mamy do czynienia z rodzimą gwiazdą. Charakterystyczne, że najlepiej wypada w meczach z silnymi rywalami, a najlepiej z tymi najsilniejszymi. Niby podkreśla, że nie ma kłopotów z motywacją, ale różnica bywa jednak widoczna.
Głowacki czy Cannavaro?
- Dopiero w ostatnich dwóch latach wszedłem na najwyższy poziom pod względem psychicznym - wyjaśniał w rozmowie z "Gazetą Wyborczą". - Nauczyłem się jeszcze lepiej przygotowywać do meczów. Lepiej poznałem siebie. I wiem na przykład, że nie muszę mieć trenerów, którzy są wielkimi motywatorami. Ja potrzebuję spokoju. Takiego choćby, jaki wprowadził do szatni Legii trener Jacek Magiera przed meczem z Realem. I postawiliśmy się im. Podejście do meczu to bardzo ważna sprawa, często lekceważona. Znam byłych piłkarzy, którzy dopiero gdy zostali trenerami, zrozumieli, że to u nich szwankowało. Dziś mentalność to moja najlepsza cecha.
Zawsze lubił grę wślizgiem, stawiał na przewidywanie zdarzeń na boisku i czytanie gry, na myślenie. Mówi, że jak dobrze wejdzie w mecz, to po prostu wie, gdzie zawsze piłka spadnie. Gdyby był napastnikiem, pewnie nie opuszczałby pola bramkowego. Zmienił się. Kiedyś łapał dużo kartek. Po meczu z Irlandią w Poznaniu, na początku kadencji Nawałki, w stylu najlepszego karateki zlikwidował Jonathana Waltersa, a w sieci narodził się Kung-fu Pazdan. Minęły dwa lata i Michał już wiedział, że czasami lepiej odpuścić, nie napinać się tak bardzo. Choć zawsze chce grać na pograniczu ryzyka.
Jako dziecko oglądał jak Tomasz Kłos w meczu z Ukrainą niczym rasowy karateka wybił piłkę zmierzającą do pustej bramki. Może stąd mu się to wzięło… - Miło, że Michał pamiętał to zdarzenie - mówi były obrońca reprezentacji Polski. - Z podziwem patrzę jak dojrzał. Jeśli będzie zdrowy, powinien być mocnym punktem każdej drużyny, w której będzie występował. Także zagranicznej, bo byłoby dziwne, gdyby po ostatnich sukcesach poważnie nie myślał o podbiciu Zachodu. Jest ograny i doświadczony, a jeszcze piłkarsko niespełniony. Poradziłby sobie w każdej lidze. Nie wydaje mi się, by niedostatek wzrostu czy masy był dla niego przeszkodą w Anglii czy gdziekolwiek. Fabio Cannavaro też nie był olbrzymem, a został najlepszym piłkarzem świata 2006 roku.
Tomasz Frankowski, były kolega z Jagiellonii Białystok: - Podobał mi się i bardzo ceniłem go już wówczas, kiedy grał w Jadze. Wróżyłem mu pewne miejsce w kadrze i dobry zagraniczny transfer. Zrealizował na razie jeden cel, ale zapewne dopnie swego także, zmieniając klub na jeszcze lepszy. Michał jako zawodnik po przejściu do Legii wcale się nie zmienił. Zmieniło się natomiast nastawienie i postrzeganie jego osoby. Wcześniej uchodził, niesłusznie, za brutala. Teraz zaś jest opisywany jako agresywny stoper, ale w pozytywnym znaczeniu. Być może pomogły mu występy w drużynie narodowej. Stał się dla kibiców takim ukochanym piłkarzem, wzbudzającym sympatię. Na boisku idzie w ślady Arka Głowackiego, jeśli chodzi o styl gry. Wypisz, wymaluj - ten sam przypadek, aczkolwiek Michał jest lepszy technicznie od Głowy.
Jeszcze raz Pazdan: - Na tej pozycji po skoku na głęboką wodę w zbyt młodym wieku możesz zginąć. Nawet Kamil Glik, który sobie poradził, potrzebował kilku lat, żeby wejść do składu Torino i dobrze wyglądać. Grając na obronie najważniejsze jest doświadczenie: umiejętność ustawienia się, kiedy czujesz, gdzie może spaść piłka, jak się zachowa rywal. Wiem, że wieku nie oszukam. Wydaje mi się, że jestem młodszy, że nie zbliżam się przebiegiem do trzydziestki. Czuję się dobrze, bo poznałem swój organizm. Powinno się to jednak stać trzy lata wcześniej…
Zbigniew Mucha
