Raymond Kopaszewski - potomek polskich górników, który został gwiazdą Realu

Pod koniec lat 50. był jednym z najlepszych piłkarzy świata. Pochodzący z rodziny ciężko pracujących polskich górników Raymond Kopaszewski nigdy nie wyparł się swoich korzeni. W piątek zmarł. Miał 86 lat.

Marek Wawrzynowski 03 Marca 2017, 15:40

PAP

"Gdybym nie był Polakiem, nie musiałbym walczyć tak, jak walczyłem". Raymond Kopaszewski był ze swego pochodzenia dumny. To jego korzenie uczyniły go tym, kim się stał - jednym z najlepszych piłkarzy świata lat 50, zdobywcą Złotej Piłki w 1958 roku.

Francja w żałobie - zmarł Raymond "Kopa" Kopaszewski

Dorastał w rodzinie górniczej. Jego dziadek sprowadził się do francuskiego Noeux-les-Mines z całą rodziną, m.in z Franciszkiem - ojcem piłkarza. Ten, jako 16-latek, poznał dziewczynę z sąsiedztwa, Helenę, również pochodzącą z rodziny górniczej. Wiele lat później, w październiku 1931 roku, urodził się ich drugi syn, Raymond.

Była to osada, w której pod koniec XIX wieku wykryto złoża węgla, czemu zresztą zawdzięcza swoją nazwę. Rodzina Kopaszewskich mieszkała w zwykłym górniczym domu z małym ogródkiem. Przed domem znajdowała się hałda miejscowej kopalni, za domem stadion tutejszego klubu.

Kopaszewski zapamiętał z tamtego okresu, że po wejściu do górniczego domu z poczerniałego z zewnątrz od pyłu można było zastać porządek, niemal błysk, odseparowujący wnętrze od świata zewnętrznego.

ZOBACZ WIDEO Karygodne zachowanie i czerwona kartka Garetha Bale'a [ZDJĘCIA ELEVEN]

Jako 10-latek zapisał się do miejscowego klubu, ale długo nie było mowy o poważnym uprawianiu sportu. Owszem, marzył o wielkim futbolu, gdy grywał z miejscowymi w pierwszych "międzypaństwowych spotkaniach" dzieci z rodzin polskich z dziećmi z rodzin francuskich. Szybko na ziemię, czy raczej pod ziemię, sprowadzała go rzeczywistość. Jako 14-latek po raz pierwszy poszedł do pracy. Tak jak wszyscy w jego rodzinie, do miejscowej kopalni.

"Cierpki zapach świeżo palonej kawy, który rozgrzewa człowieka jeszcze przed pierwszym łykiem. Kawy podawanej przez matkę o czwartej rano, kiedy z bratem zwlekaliśmy się z łóżka przed pójściem do kopalni. Oczy miałem zaropiałe, włosy rozczochrane, byłem wściekły i zbuntowany. Miałem wszystkiego dosyć. Ale przecież byłem górnikiem. Nie umiałem robić nic innego" - pisał we wstępie swojej autobiografii.

W tych czasach powodziło się im dobrze, bo zarówno ojciec jak i starszy o cztery lata brat Henryk harowali jak woły. Raymondowi w kopalni podobało się średnio, wolał zostać elektrykiem. Nie mógł jednak znaleźć pracy w zawodzie. Ilekroć pracodawca słyszał polsko brzmiące nazwisko, zmieniał zdanie: "Przykro mi, nic nie mamy".