Gdyby nie okres między sierpniem a październikiem, rok 2015 byłby jednym z najlepszych w historii Lecha. Zdobycie mistrzostwa kraju, awans do finału Pucharu Polski, powrót na poważną arenę europejskiej piłki klubowej po wcześniejszej serii kompromitacji z zespołami z Islandii czy Litwy, to pozytywy, na których cień kładzie tylko jedno zwycięstwo w pierwszych dwunastu kolejkach sezonu 2015-16 i długie tygodnie na ostatnim miejscu w tabeli.
Tak jak po Mariuszu Rumaku Lecha szybko odmienił Maciej Skorża, tak po nim w ekspresowym tempie udało się to Janowi Urbanowi. Chemia między szatnią a Skorżą skończyła się bardzo szybko, jakby zespół nie potrafił sobie poradzić z sukcesem i nową presją po zmianie z goniącego w uciekającego. Urban po objęciu stanowiska w czasie październikowej przerwy na mecze reprezentacji w lidze przegrał tylko raz i w Poznaniu jest dużą nadzieją na wykorzystanie kapitału tytułu, a kto wie czy nie obrony mistrzostwa, bo w ekspresowym tempie wyprowadził lokomotywę ponownie na tory grupy mistrzowskiej i nadrobił dystans do czołówki.
