Dagur Sigurdsson: Choroba zmienia priorytety

Maciej Szarek 09 Stycznia 2019, 10:15

WP SportoweFakty / Damian Filipowski / Na zdjęciu: Dagur Sigurdsson

• Kompendium MŚ 2019: Niemcy głodni sukcesów, mocarni Francuzi

Oto człowiek renesansu. Dagur Sigurdsson

Maciej Szarek, WP SportoweFakty: Lubi pan mieć dużo na głowie?

Dagur Sigurdsson: Tak. To był styl życia, który prowadziłem bardzo długo. Teraz jednak znacznie odpuściłem. Zwolniłem tempo nie tylko w świecie piłki ręcznej. Po latach na stałe wróciłem na Islandię. Mam teraz czas na relaks oraz czas dla mojej rodziny, co obecnie jest dla mnie najważniejsze. Aktualnie nie prowadzę żadnego nowego biznesu. Zachowałem swoje udziały, ale nie udzielam się już na co dzień, jak wcześniej. W skrócie: mam trochę mniej obowiązków na każdym polu. Koncentruję się wyłącznie na piłce ręcznej i rodzinie. To są moje zajęcia na dziś i jest mi z tym dobrze. To była moja samodzielna decyzja. Nie dlatego, że czułem, że to za dużo, ale dlatego, że chciałem poświecić więcej czasu dla moich rodziców i mojej rodziny. Priorytety uległy zmianie. Do tego praca z reprezentacją Japonii wymaga czasu. Wiadomo, cel to igrzyska w Tokio za półtora roku i od początku robimy wszystko, by właśnie wtedy być w najlepszej formie.

Po co było to wszystko?

Inne aktywności - to może być biznes, uprawianie sztuki czy inna kreatywna działalność - naprawdę pomaga w stawianiu się lepszym trenerem i bogatszym człowiekiem. Sprawia, że mózg odpoczywa, ale jednocześnie rozwija się w innych dziedzinach. Niektórzy wolą pójść na wykład, ja z kolei na koncert czy festiwal. To mnie inspiruje - różne kultury, style w jednym miejscu.

To przystopowanie było podyktowane czymś szczególnym?

Tak. To wiąże się też z moim odejściem z reprezentacji Niemiec. Złożyło się na to wiele czynników, ale głównym jest choroba mojego ojca. Cierpi na Alzheimera, stąd chęć powrotu do ojczyzny, by spędzać z nim możliwie jak najwięcej czasu. Każdy rok wiele dla mnie znaczy.

To możliwe, trenując Japonię?

Tak, mieszkam na Islandii i dolatuję do Japonii na treningi i zgrupowania. Mogę poświęcić mu dużo czasu.

W Japonii wyznaczyli panu jasny cel: igrzyska w Tokio w 2020 roku.

2020 to dla nas wszystkich ważna data, ale ten zespół ma przyszłość poza nią. Nie myślimy obsesyjnie tylko o tych trzech tygodniach, to nie będzie koniec tej ekipy i trzeba o tym pamiętać. Są turnieje przed, jak rozpoczynające się zaraz mistrzostwa w Niemczech i Danii, będą turnieje po. Chcemy naprawdę zmienić coś w japońskim świecie piłki ręcznej na lepsze.

Dlaczego tę misję powierzyli akurat panu?

Jeszcze jako zawodnik grałem w Hiroszimie; porozumiewam się po japońsku. W perspektywie są igrzyska, więc to pewnie najważniejszy powód, dlaczego w Japonii tak postawili teraz na handball i ściągnęli mnie do siebie. Myślę, że chcieli mieć doświadczonego trenera, a ja byłem najbardziej doświadczonym trenerem, mającym już znajomość japońskiej szkoły i kultury gry. Nie ma takich wielu na rynku.

Coś pana zdziwiło po przyjeździe?

Gdy objąłem zespół - nie. Grałem tam przecież jako zawodnik (w latach 2000-03 w zespole Wakunaga Hiroshima - red.) i żyłem tam całe trzy lata. Wtedy jednak wiele rzeczy zaskakiwało mnie czy rodzinę: kuchnia, muzyka, zwyczaje - wszystko. To bardzo ekscytująca kultura, polubiłem ją. To też jeden z powodów, dlaczego zdecydowałem się tu wrócić.

Teraz już wiedziałem dokładnie, czego się spodziewać. Wiedziałem też od strony sportowej, że jest tu ogrom pracy do wykonania, stąd długoterminowy kontrakt, do igrzysk. Chcę rozwijać i wspierać piłkę ręczną w Japonii.

Język to duża bariera w azjatyckich krajach, mało kto zna go dobrze.

Za dużym słowem by było, gdybym powiedział, że znam ten język. Tak, komunikuję się z zespołem po japońsku, staram się mówić jak najwięcej po japońsku, ale wciąż się uczę. To na pewno pomaga w prowadzeniu reprezentacji.

Będzie pan chciał zeuropeizować grę Japończyków? Dla nas – egzotyczną.

Nie sądzę. Myślę, że złapałem i zachowałem dużo japońskiego stylu gry wewnątrz drużyny, oczywiście stawiam też swój stempel na zespole, ale nadal mogą grać z dużą swobodą, wolnością, więc określiłbym to jako mix mojej wizji piłki ręcznej z japońską. Niemożliwym byłoby przecież uczynienie z tego zespołu kopii chociażby niemieckiej ekipy, którą ostatnio prowadziłem. Tu wszystko jest inne: warunki fizyczne zawodników, ich nastawienie, zmęczenie sezonem, kultura, system. Chcemy wykreować swój własny styl.

Na turnieju w Opolu widzieliśmy wasze atuty: szybkość, mobilność, zespołowość.

Tak, Japończycy są znakomitymi graczami zespołowymi i - co ważne - też po prosu dobrymi ludźmi i kolegami. Świat piłki ręcznej w Japonii jest bardzo mały, to tylko 10 zespołów, które właściwie się nie zmieniają. Więc mierzą się ciągle ci sami zawodnicy, te same zespoły. Zawodnicy są jednak bardzo zdyscyplinowani, pracują i trenują ciężko i stąd nasz progres.

Nie brakuje wam indywidualności? Tylko trzech zawodników przebiło się do Europy.

Czasem tak. Byłyby przydatne, żeby w ten sposób zaskoczyć przeciwnika czy przejąć kontrolę nad grą, ale koniec końców i tak jestem zadowolony z tego, jak mój zespół wygląda i kto się w nim znajduje.

NA DRUGIEJ STRONIE DAGUR SIGURDSSON OPOWIADA O REALIACH PIŁKI RĘCZNEJ W JAPONII, STARTUJĄCYCH MISTRZOSTWACH ŚWIATA I SWOICH POPRZEDNICH SUKCESACH.