Zapamietała nas cała Europa - I część rozmowy z Pauliną Maj, libero Banku BPS Muszynianki i reprezentacji Polski

Marcin Foltyn 16 Maja 2013, 10:00

Marcin Foltyn: Jak zawsze w Muszynie liczono na sukces w Lidze Mistrzyń. Tymczasem nie udało się nawet wyjść z grupy. Mecze były zacięte, ale końcówki wygrywały rywalki z Moskwy i Baku. Jak teraz, z perspektywy czasu, zapatrujesz się na wasz występ w LM?

Paulina Maj: Miałyśmy mocną grupę i walczyłyśmy w niej solidnie, ale troszeczkę niefortunnie przegrałyśmy trzy mecze po 2:3. Także zmiana przepisów postawiła nas w takim a nie innym położeniu, bo mogłyśmy równie dobrze grać dalej, a okazało się odwrotnie. Szkoda, że nie dostałyśmy się dalej, ale takie były wówczas przepisy. Inna sprawa, że gdybyśmy wygrały choć jeden mecz z Lokomotivem, to inaczej by się to teraz przedstawiało.

Paradoksalnie jednak wyciągnęłyście szczęśliwy los trafiając do Pucharu CEV, który wygrałyście w ładnym stylu. Kiedy tak naprawdę uwierzyłyście, że możecie sięgnąć po to trofeum?

- Myślę, że po pierwszym wygranym meczu z Omiczką w Omsku. Kiedy wygrałyśmy i zobaczyłyśmy, że jednak da się i potrafimy wygrać z zespołem z wyższej półki. Wydaje mi się, że uwierzyłyśmy wówczas, że zdołamy zwyciężyć także u siebie. Nie sądziłyśmy tylko, że mecz potoczy się bez większych problemów i zakończy się 3:0. Potem z Fenerbahce postawiłyśmy wszystko na jedną kartę i to nam się opłaciło.

Z perspektywy czasu, który z twoich największych sukcesów uważasz za najcenniejszy? Puchar CEV, medal mistrzostw Europy czy mistrzostwo Polski z Atomem?

Bank BPS Muszynianka Fakro jako pierwszy polski zespół sięgnął po europejskie trofeum

- To nie było na takiej zasadzie, że nagle znakomicie grająca drużyna zupełnie przestała grać. Po prostu zabrakło nam sił. Tauron Dąbrowa Górnicza i Atom Trefl Sopot, które grały w Lidze Mistrzyń, skończyły zmagania w europejskich pucharach wcześniej, my walczyłyśmy praktycznie do samego końca. Odpadłyśmy z Ligi Mistrzyń i trafiłyśmy do Pucharu CEV, tym samym nasz "pobyt" w europejskich pucharach trochę się wydłużył, co skutkowało tym, że troszeczkę byłyśmy wyeksploatowane. Ciągłe przejazdy i przeloty są bardzo męczące. W dodatku jeszcze w tym samym tygodniu, kiedy był turniej finałowy, grałyśmy jeszcze z Eliteskami. Można pomyśleć, że to zespół z pierwszej ligi i nie powinnyśmy mieć większych problemów z wygraniem tego spotkania, ale mimo wszystko trzeba było zagrać ten mecz i to też nam nie pomogło. Chciałyśmy zdobyć ten puchar, ale nie wytrzymałyśmy kondycyjnie. Na otarcie łez dla nas było to, że przegrałyśmy, mimo zmęczenia, dopiero po tie-breaku z zespołem, który był wtedy bardzo chwalony. W pewnym sensie "tylko" 2:3 zważywszy, że nasza dyspozycja nie była najlepsza a mimo wszystko to nie był mecz do jednej bramki.

Podczas kiedy wy miałyście napięty kalendarz, rywalki, co zresztą same podkreślały, przygotowywały się specjalnie na turniej w Pile.

- My nie miałyśmy tyle czasu na przygotowania. Tak naprawdę niecałe cztery dni. Ponadto dziewczyny, które miały kończyć akcje były mocno wyeksploatowane, nie było takiej siły jak w meczach z Fenerbahce, nie było dynamiki. Tych kilku piłek brakowało nam w Pucharze Polski.

Przy tym natężeniu spotkań, miałyście w ogóle między tymi przelotami i meczami czas na trening?

Siatkarki z Muszyny zakończyły sezon dopiero na trzecim miejscu

- Na pewno dla nas, zawodniczek, które stawiają sobie zawsze wysoko poprzeczkę, jest to jakieś rozczarowanie. Walczyłyśmy do samego końca w półfinale z Atomem. Mecze były różne, bardzo duża sinusoida tych spotkań. Były bardzo dobre akcje, były takie, które teoretycznie nie powinny mieć miejsca w takich momentach (śmiech). Uważam z perspektywy czasu, że te mecze półfinałowe przegrałyśmy przez zbyt dużą liczbę własnych błędów, bo jeżeli chodzi o inne elementy, to miałyśmy podobne, a czasami nawet lepsze wskaźniki. Po prostu w tych newralgicznych momentach mocniejsze okazały się sopocianki i to one mogły się cieszyć z awansu do półfinału. Taki jest sport, pewnych rzeczy też się nie przeskoczy. Dziewczyny z Sopotu pokazały charakter, a nam została walka o trzecie miejsce. Chciałyśmy zdobyć ten brązowy medal, który także jest cenny. Ta rywalizacja wyglądała już tak jak powinna i wygrałyśmy trzy spotkania, i cieszyłyśmy się z medalu. Niedosyt jest, ale zobaczymy co przyniesie kolejny sezon.

Jak wypada generalna ocena tego sezonu? Na pierwszy rzut oka wydaje się on taki słodko-gorzki. Najpierw gorzko, bo odpadnięcie z Ligi Mistrzyń, potem słodko ze względu na historyczny wyczyn w Pucharze CEV i od tego nieszczęsnego Pucharu Polski znów gorzko.

- Ciężko oceniać mi zakończony sezon. Po sukcesie w Pucharze CEV, który był wielkim wydarzeniem, nie zdobyłyśmy Pucharu Polski, który zmienił swój charakter, bo nie jest już przepustką do Ligi Mistrzyń, tak więc ranga turnieju zmalała. A brązowy medal nie był do końca spełnieniem naszych ambicji siatkarskich. Jednak dwa medale w tym roku osobiście mnie cieszą i dają motywację do jeszcze większej pracy.

Mimo wszystko wydaje się, że klub powinien być zadowolony z tego sezonu. Mistrzostwo Polski czy Puchar Polski zawsze są ważne, ale tak naprawdę to triumf w Pucharze CEV odbił się szerokim echem i zostanie zapamiętany na lata.

- Nie odbieram ważności wcześniejszych osiągnięć Muszynianki, medali mistrzostw Polski czy Pucharu Polski, bo to jest naprawdę cenne, ale wydaje mi się, że to, co w tym roku dołożyłyśmy do klubowej gablotki, czyli Puchar CEV, to jest wielka sprawa. Zapamiętała nas cała Europa i ukłoniła się przed polską drużyną, i usłyszeli o miasteczku, które liczy zaledwie 5 tys. mieszkańców. Dlatego tym bardziej było nam miło widzieć te patrzące z niedowierzaniem twarze w Stambule, kiedy wręczali nam medale, podczas gdy wszyscy byli pewni, że to właśnie oni będą się cieszyć ze zdobycia pucharu.

Siatkówka na SportoweFakty.pl - nasz nowy profil na Facebooku. Dla wszystkich fanów volleya i nie tylko! Kliknij i polub nas. Wolisz ćwierkać? Na Twitterze też jesteśmy!