W tym artykule dowiesz się o:
Dominacja (prawie) absolutna Nadala
Sezon 2013 zaczął się dla Rafaela Nadala później niż dla pozostałych tenisistów. Hiszpan ponad pół roku leczył poważną kontuzję kolana, a nie brakowało opinii wieszczących, że już nigdy nie wróci do optymalnej dyspozycji. Sezon zainaugurował 6 lutego malutkim turniejem w chilijskim Vina del Mar, w którym doszedł do finału. Następnie triumfował w dwóch kolejnych imprezach: w Sao Paulo i Acapulco. Po podboju latynoskiej mączki przyszedł czas na poważniejsze wyzwania. Pierwszym było Indian Wells. Jeżeli ktoś miał wątpliwości co do formy Rafy, to po tym turnieju już ich się wyzbył. Hiszpan wygrał, w drodze po triumf pokonując natchnionego Gulbisa, miażdżąc Federera, a w finale po niesamowitym boju ogrywając Del Potro. Mączka od zawsze była królestwem Rafy i tak też było w tym roku. Wprawdzie abdykował w Monte Carlo, gdzie w finale pokonał go Djoković, ale wygrał Rzym, Madryt i po raz ósmy w karierze wielkoszlemowy Roland Garros. Porażka w I rundzie Wimbledonu była jedyną wpadką Nadala. Odbił to sobie z nawiązką w Ameryce Północnej, zwyciężając w Montrealu, Cincinnati i w wielkoszlemowym US Open, za co zainkasował największą pojedynczą premię w historii tenisa (3,6 mln dolarów). W końcówce sezonu nieco spuścił z tonu. Dochodząc do finału w Pekinie został liderem rankingu ATP (pierwszy raz od dwóch lat), ale nie triumfował już w żadnym turnieju i dwukrotnie uległ Djokoviciowi. Dla Majorkanina był to wyjątkowy rok. Przegrał ledwie siedem meczów, wygrał dziesięć turniejów, w tym dwa wielkoszlemowe i powrócił na fotel lidera rankingu. Czego chcieć więcej? - Przede wszystkim zdrowia - mówi Rafa.
Zmierzch Federera
"Maestro", "Tenisista wszech czasów", "Geniusz z Bazylei" przez całe lata dominacji Rogera Federera powstało wiele zwrotów określających klasę i kunszt Szwajcara. Jednak o sezonie 2013 Federer musi jak najszybciej zapomnieć. Po raz pierwszy od 2002 roku bazylejczyk nie zagrał w finale turnieju wielkoszlemowego, wygrał ledwie jeden turniej (w Halle, o randze ATP World Tour 250), a w rankingu ATP spadł nawet na siódme miejsce. Federer, niegdyś nieosiągalny geniusz dla pozostałych rywali, stał się łatwą zdobyczą dla mniej znanych tenisistów. W minionym sezonie do skóry Szwajcara dobrali się nie tylko Julien Benneteau (drugi raz na siedem konfrontacji) czy Tommy Robredo (wygrywając w US Open pierwszy raz w 11. meczu przeciw Szwajcarowi), ale także gracze dla wielu anonimowi, jak choćby: Federico Delbonis, Serhij Stachowski i Daniel Brands. 17-krotny mistrz wielkoszlemowy zmagał się nie tylko ze słabą formą, ale i z kontuzją pleców. Na nic zdały się również eksperymenty z nową rakietą z większą główką, która testował w lipcu. Wśród coraz częściej pojawiających się głosów o sportowej agonii Federera, przebija się jeden - jego samego, który wciąż twierdzi, że stać go na kolejny triumf w Wielkim Szlemie.
Trzy wielkie rywalizacje, każda na innym etapie
Tenis, jak każda inna dyscyplina sportu, potrzebuje wielkich rywalizacji, które napędzają koniunkturę. Przez poprzednie lata tym kołem ponaglającym tryby tej całej skomplikowanej machiny, jaką jest cykl ATP World Tour, była rywalizacja Rafaela Nadala z Rogerem Federerem. Niestety w tym roku starcia pomiędzy dla wielu najlepszymi tenisistami w historii przypominały tani spektakl, wyjęty spod z ręki niezbyt utalentowanego reżysera, w którym geriatryczny staruszek (w tej "roli" Federer) jest bezradny wobec niszczycielskiej siły despoty. Hiszpan ze Szwajcarem zmierzyli się w tym roku czterokrotnie. W Indian Wells Federer zdobył sześć gemów. W Rzymie Szwajcar został zniszczony, ugrywając ledwie cztery gemy. W Cincinnati Nadal przetrwał trudne chwile, odwracając losy meczu i wygrywając w trzech setach. Na koniec Majorkanin podbił ostatni bastion swojego wielkiego rywala, wygrywając z nim w londyńskim Masters, zarazem po raz pierwszy pokonując Federera w Finałach ATP World Tour i na korcie w hali.
W zupełnie innym punkcie są boje Nadala z Djokoviciem. Hiszpan i Serb zapisali już 38 aktów swej rywalizacji, co jest rekordem Ery Otwartej. W tym roku grali przeciw sobie sześciokrotnie. Trzy razy wygrał Hiszpan (Roland Garros, Montreal i US Open), a Serb triumfował w Monte Carlo, Pekinie i Finałach ATP World Tour. Djoković pierwszy raz pokonał Nadala w Monte Carlo, ale wciąż marzy, by dobrać się mu do skóry w paryskiej lewie Wielkiego Szlema.
Fantastyczne tegoroczne pojedynki Djokovicia z Juanem Martínem del Potro sprawiły, że zaczęto mówić o zalążku kolejnej wielkiej rywalizacji we współczesnym ATP - właśnie pomiędzy tą dwójką. Serb z Argentyńczykiem zmierzyli się w tym sezonie czterokrotnie, a trzy starcia były wielkimi widowiskami. Półfinały Indian Wells i Wimbledonu oraz finał Szanghaju mogły zadowolić każdego, nawet najbardziej wymagającego fana białego sportu. Czas pokaże czy boje mistrza defensywy, jakim jest Djoković, z Del Potro, stawiającym na atak i dysponującym nadludzką siłą w forhendzie, staną się rywalizacją godną zapisania w annałach historii.
Wspominając boje największych, warto zauważyć nieobecność w tym gronie Andy'ego Murraya. Szkot w 2013 roku tylko jeden raz mierzył się z Federerem i Del Potro, dwukrotnie z Djokoviciem, zaś ani razu nie stanął naprzeciw Nadala.
Biało-czerwony kolor wimbledońskiej trawy
Na przełomie czerwca i lipca w Wimbledonie, miejscu nazywanym mekką tenisa, dzięki trzem muszkieterom polski tenis przeżywał swoje wielkie chwile. Michał Przysiężny, Łukasz Kubot, a przede wszystkim Jerzy Janowicz zapisali się złotą czcionką w annałach polskiego białego sportu. Przysiężny odpadł już w II rundzie, lecz Kubot i Janowicz nie zwalniając tempa, odsyłali z kwitkiem kolejnych rywali, aż w końcu stanęli naprzeciw siebie w ćwierćfinale. Historyczny dla naszego tenisa bój na korcie nr 1 Wimbledonu wygrał łodzianin i stał się pierwszym polskim tenisistą, który dostąpił zaszczytu gry o finał wielkoszlemowy. W półfinale 23-latek z Łodzi wprawdzie przegrał z późniejszym mistrzem całej imprezy, Andym Murrayem, ale pozostawił po sobie znakomite wrażenie, wzbudzając ogromny podziw i uznanie światowych ekspertów oraz kibiców.
Historyczny Murray
- Będę kibicował wszystkim, tylko nie Anglikom - wypalił w trakcie piłkarskich mistrzostw świata w 2006 roku. Anglicy, hołdujący swojej wyższości nad pozostałymi nacjami tworzącymi wraz z nimi Zjednoczone Królestwo, długo nie mogli się przekonać do charakteru tego czupurnego Szkota i jego mamy, Judy. Jednocześnie, gdy tylko Andy Murray pojawił się w zawodowych rozgrywkach, od razu został okrzykniętym tym, który przerwie klątwę. Tym, który wygra Wimbledon. W 2013 roku w końcu tego dokonał. Został pierwszym od 77 lat i sukcesu Freda Perry'ego brytyjskim triumfatorem The Championships. Droga po tytuł nie była łatwa. W ćwierćfinale Murray wygrzebał się ze stanu 0-2 w setach z Fernando Verdasco. W półfinale do najwyższego wysiłku zmusił go Janowicz. Ale Szkot przezwyciężył wszystkie trudności i pokonując w finale Djokovicia, dokładnie 7 lipca 2013 roku o godz. 18:24, ziścił marzenie swoje i milionów rodaków.
Lipcowe podboje szalonego Fabio
Człowiek-zagadka. Tenisista sprawiający wrażenie, jakby kompletnie nie zależało mu na tym co dzieje się na korcie, wykonujący poszczególne uderzenia niemal nie uginając kolan. Dodatkowo frustrat, któremu nigdy nie wiadomo, co w danym momencie przyjdzie do głowy. Jednak Fabio Fognini miał w tym roku swoje wielkie momenty. Włoch w lipcu zanotował serię znakomitych turniejów na ceglanej mączce. Wygrał w Stuttgarcie i w Hamburgu, a zwycięską passę przerwał dopiero Tommy Robredo w finale w Umagu. Fognini w ciągu trzech tygodni triumfował w dwóch turniejach, w trzecim dotarł do finału. Zwyciężył w kolejnych 13 pojedynkach i dumnie wkroczył do grona 20 najlepszych tenisistów globu.
Życiowy sezon hiszpańskiego Pitbulla
W wieku 31 lat David Ferrer osiągnął życiową formę. Hiszpan od wielu sezonów należał do szerokiej światowej czołówki, ale 2013 rok był bez wątpienia najlepszy w jego karierze. Ferrer wspiął się w rankingu na trzecią pozycję, wygrał dwa turnieje (Auckland i Buenos Aires), nie notował poważniejszych wpadek, w niemal każdej imprezie dochodząc do rozstrzygających faz. Z początkiem czerwca spełnił swoje największe marzenie - na kortach im. Rolanda Garrosa doszedł do pierwszego w karierze finału wielkoszlemowego. Nader skromny, na każdym kroku podkreślający, że wszystko zawdzięcza najbliższym i ciężkiej pracy, którą wykonuje, po porażce w paryskim finale z Rafaelem Nadalem przyznał, że... musi jeszcze mocniej pracować nad sobą. Ot, cały Ferrer. Tenisista nieobdarzony wielkim talentem, ale poświęcający się tytanicznej pracy.
Tenis na SportoweFakty.pl - polub i komentuj nasz profil na Facebooku. Jesteś fanem białego sportu? Kliknij i obserwuj nas także na Twitterze! Wawrinka zburzył hierarchię
Niemcy o takich ludziach mówią multi-kulti. Stanislas Wawrinka reprezentuje Szwajcarię, ale jego korzenie sięgają ziem polskich, czeskich i węgierskich. Lozańczyk od zawsze pozostawał w cieniu wielkiego rodaka, Rogera Federera, ale w 2013 roku to właśnie on stał się postacią numer jeden w szwajcarskim tenisie. W czasie, gdy Federer zmagał się z kryzysem, Wawrinka zachwycał cały tenisowy świat, na przestrzeni całego sezonu prezentując równą i znakomitą formę, poczynając już od styczniowego Australian Open, gdzie rozegrał magiczny pięciosetowy bój z Novakiem Djokoviciem. 27-letni tenisista na dobre zadomowił się w ścisłej światowej czołówce i po raz pierwszy w karierze wystąpił w Finałach ATP World Tour. Wawrinka w minionym sezonie wygrał dziewięć meczów z tenisistami z Top 10 rankingu, pokonując choćby w US Open broniącego tytułu Murraya. Dla porównania Federer odniósł tylko cztery takie zwycięstwa.
Trzęsienie ziemi przy Church Road
Wimbledon 2013 roku zostanie zapamiętany jako jeden z najbardziej sensacyjnych turniejów ostatnich kilkudziesięciu lat. Nim na dobre rozkręcił się, już stracił jedną z największych gwiazd i faworyta do końcowego sukcesu - Rafaela Nadala, który przegrał ze Steve'em Darcisem. Ledwie jedną rundę dalej zawędrował siedmiokrotny mistrz, Roger Federer, przegrywając z grającym tego dnia na kosmicznym poziomie Serhijem Stachowskim. Z wimbledońską trawą bardzo wcześnie pożegnali się także: Jo-Wilfried Tsonga, John Isner, Milos Raonić (w II rundzie), Richard Gasquet, Kei Nishikori (w III rundzie), czy Stanislas Wawrinka, który potknął się już na pierwszej przeszkodzie. To właśnie m.in. dzięki tym wydarzeniom mieliśmy przy Church Road polski ćwierćfinał.
Gasquet wrócił, gdzie jego miejsce
Już jako nastolatek potrafił wygrywać z najlepszymi. W 2007 roku zagrał o finał Wimbledonu. Richard Gasquet na pierwszy rzut oka ma wszystko co potrzebne, by być jedną z czołowych postaci rozgrywek, jednak zawsze czegoś mu brakowało. Wszystko się zmieniło, gdy trenerem Francuza został Riccardo Piatti. Gasquet już nie tylko czarował jednoręcznym bekhendem, ale i zaczął wygrywać ważne mecze. Pod wodzą Piattiego tenisista z Beziers dotarł do półfinału US Open i wrócił do pierwszej dziesiątki rankingu. Byłby to dla niego wymarzony sezon, gdyby nie fakt, iż w czasie Finałów ATP World Tour twórca jego sukcesów niespodziewanie zerwał z nim współpracę.
Hiszpania to nie tylko Nadal
Mówiąc "Hiszpania" niemal każdy fan tenisa natychmiast przywołuje na myśl postać Nadala, ewentualnie Ferrera, ale w 2013 roku wybitnymi osiągnięciami popisali się również inny reprezentanci tego kraju. Pablo Carreno rozpoczynał sezon na 654. miejscu na świecie, ale dzięki serii wspaniałych wyników w turniejach ITF Futures (siedem triumfów) i Challengerach, w których odniósł dwie wygrane, na koniec sezonu awansował w rankingu o 590 pozycji i zakończył rozgrywki jako 64. rakieta globu.
Natomiast weteran Tommy Robredo dokonał rzeczy niebywałej. W Roland Garros jako pierwszy gracz w historii Ery Otwartej wygrał trzy kolejne mecze, wychodząc ze stanu 0-2 w setach. 31-latek z Hostarlic dochodząc do dwóch wielkoszlemowych ćwierćfinałów (Roland Garros i US Open) udowodnił, że mimo zaawansowanego wieku i licznych kontuzji, z którymi zmagał się w przeszłości, wciąż stać go na wielkie wyniki.
Czeska dominacja
Godłem państwowym Czech jest lew. Reprezentacja naszych południowych sąsiadów znów pokazała iście lwią dominację w Pucharze Davisa. Czesi w 2013 roku triumfowali w tych rozgrywkach po raz drugi z rzędu, pewnie pokonując Szwajcarię, Kazachstan, Argentynę, a w finale Serbię. Od czasu wprowadzenia Grupy Światowej (1981 rok) Czesi stali się szóstą ekipą, która triumfowała w Pucharze Davisa dwa razy z rzędu, a Radek Stepanek został pierwszym tenisistą w dziejach, który w dwóch kolejnych latach wygrał piątą, decydującą grę w finałowej rozgrywce.
Młode wilki nie potrafią kąsać
- Gdy w rozgrywkach nie będzie już żadnych Federerów, przejmiemy władzę - powiedział w imieniu swoim oraz kolegów z grupy "młodych wilków", "wschodzących" gwiazd", "młodych strzelb" (zwrotów określających to towarzystwo istnieje bez liku) Bernard Tomic. Wielki rodak Tomicia, Lleyton Hewitt, czy też Marat Safin, którzy zaczynali swoje kariery z początkiem XXI wieku, nie czekali aż zakończy się era Samprasa i Agassiego, tylko sami bezceremonialnie pokazali starzejącym się mistrzom miejsce w szyku. Obecne młode pokolenie nie jest do tego zdolne. Owszem, zdarzają im się pojedyncze "wystrzały", ale w ogólnym rozrachunku Jerzy Janowicz, Milos Raonić, Grigor Dimitrow i reszta tego grona nie są w stanie nawiązać równorzędnej walki z tenisistami ze ścisłego topu. Rozgrywkom ATP potrzebny jest napływ świeżej krwi. W czołowej "100" rankingu znajduje się jedynie trzech graczy, którzy nie ukończyli jeszcze 22 lat, ale żaden z nich nie mieści się w pierwszej "50". Natomiast najwyżej notowany nastolatek, 18-letni Nick Kyrgios, jest ledwie 182. rakietą globu. Pokoleniu młodych wilków nie można odmówić jednego - władze męskiego tenisa skutecznie lansują ich postacie. Ich status jest wyraźnie niewspółmierny do wyników, które osiągają. A dowcipem jest umieszczanie w tym gronie 24-letniego (!) Benoita Paire'a, tenisisty jeszcze nie w pełni ukształtowanego, ale na pewno już nie będącego na dorobku.
Genialny finisz Djokovicia
Od czasu porażki w finale US Open z Nadalem nie przegrał ani jednego meczu. Novak Djoković stracił w październiku pierwsze miejsce w rankingu na rzecz swojego wielkiego hiszpańskiego rywala, ale zaliczył wyborna końcówkę. Wygrał 24 kolejne spotkania, triumfując w pięciu turniejach, w tym w Finałach ATP World Tour. Nie powiodło mu się jedynie z reprezentacją kraju w finale Pucharu Davisa. Serbowie przegrali z Czechami, ale Djoković zadanie wykonał, wygrywając oba pojedynki singlowe. Po wspaniałym finiszu sezonu 2013 belgradczyk z wielkimi nadziejami patrzy na start nowej kampanii męskich rozgrywek.
Biały sport nie taki biały
To, że określenie "biały sport" nie pasuje do współczesnego tenisa wiadomo nie od dziś. Od czasu nastania Ery Otwartej i przypływu wielkich pieniędzy, tenis przeszedł transformację. Tenisiści imają się różnorakich sposobów, by wygrywać kolejne mecze, a co za tym idzie, być znanymi i bogatymi osobistościami. Sprawia to także, iż coraz trudniej mówić o tenisie jako o krystalicznym sporcie bez żadnej skazy. W 2013 roku kilka afer, w tym dopingowe z udziałem Viktora Troickiego i Marina Cilicia oraz bukmacherska, w której Guillermo Olaso został oskarżony o ustawianie spotkań, nieco nadszarpnęły wizerunkiem tej dyscypliny. Jednak musimy pamiętać, iż dopóki w tenisie będą hojni sponsorzy, którzy z chęcią będą wydawać wielkie pieniądze - a jest ich z każdym rokiem coraz więcej - dopóty tenis ciągle będzie się rozwijał i pozostanie jednym z najpopularniejszych sportów na kuli ziemskiej.
Wolno, wolno, coraz wolniej...
Ogólny trend, by zwalniać nawierzchnie, zbiera swoje żniwo. Spowalnianie i homogenizacja nawierzchni powodują, że we współczesnym tenisie jest coraz mniej miejsca na subtelną, techniczną grę. Beneficjentami takiego obrotu spraw są tenisiści, którzy na pierwszym miejscu stawiają regularność, dysponujący nadludzkimi zdolnościami atletycznymi, mogący przebijać piłkę nad siatką w nieskończoność. Niestety wpływa to także na jakość widowisk. Gra staje się jednowymiarowa, w najważniejszych fazach najbardziej prestiżowych imprez zawodnicy coraz częściej raczą widzów niestrawnymi widowiskami, po których na długi czas odechciewa się tenisa. Turniejów rozgrywanych w 2013 roku na naprawdę szybkich (nie tylko z nazwy) nawierzchniach można policzyć na palcach jednej ręki. Zaś tych, które odbywały się na bardzo wolnych podłożach, było aż nadto.
Tenis na SportoweFakty.pl - polub i komentuj nasz profil na Facebooku. Jesteś fanem białego sportu? Kliknij i obserwuj nas także na Twitterze!
Najważniejsze wydarzenie 2013 roku w rozgrywkach ATP to: 
Zgłoś błąd w treści
na Instagramie 
na Facebooku 
Rozwiń odpowiedzi (2)
