Żużel. Budowa domu, dar od Boga i zbyt szybki progres. Jak Włókniarz tracił nieoczekiwanych liderów

Mateusz Makuch 09 Stycznia 2021, 08:00

WP SportoweFakty / Anna Dymek / Na zdjęciu: Daniel Nermark w kasku czerwonym

• Żużel. Greg Hancock o życiu na sportowej emeryturze, chorobie żony, turnieju pożegnalnym i dominacji Zmarzlika [WYWIAD]

Gdyby przyjrzeć się nie tak odległej historii, znajdziemy innych zawodników, którzy swoje kariery na dobre zaczynali w klubie z Częstochowy i osiągnęli sukcesy. Tai Woffinden, trzykrotny mistrz świata, teraz już staje się legendą Betard Sparty Wrocław, zaczynał w biało-zielonych barwach. Albo bracia Łagutowie. To Włókniarz jako pierwszy sięgnął po Grigorija i Artioma z Lokomotivu Daugavpils.

Byli też tacy, którym Włókniarz dał szansę wybicia się, uwierzył w nich, ci skorzystali i odwzajemnili się bardzo dobrymi wynikami, ale później z różnych względów opuszczali szeregi Lwów, i już nigdy nie byli w stanie nawiązać do udanych występów z częstochowskiego klubu.

Był... za dobry!

- Mówiłem mu: "Lukas, za wcześnie. Ty jeszcze jesteś nieułożony. Odpuść, daj spokój, jedźmy jeszcze rok, żebyś sobie wszystko poukładał." On mi na to: "Ale prezes, co mam zdziałać? Podařilo mi się, podařilo (udało mi się, udało)". Niestety, ale to oznaczało koniec naszej współpracy. Musieliśmy się pożegnać - wspomina Marian Maślanka, który w tamtym czasie był prezesem klubu z Częstochowy.

Włókniarz zrezygnował z Drymla, bo w klubie były wielkie plany związane z powrotem na podium Drużynowych Mistrzostw Polski. W tym celu sprowadzono ówczesnego mistrza świata Nickiego Pedersena, który wtedy nie brał jeńców i wygrywał z kim chciał i jak chciał. Dla Drymla miejsca zabrakło, gdyż wedle przepisów w drużynie mogło występować maksymalnie dwóch zawodników z Grand Prix (drugim we Włókniarzu był Greg Hancock).

Czech został więc poniekąd ofiarą przepisów i... zbyt dobrej jazdy. We Włókniarzu miał drugą średnią w zespole. Z Częstochowy przeniósł się do Ostrowa, później był Rzeszów i Lublin. Takiej furory jak we Włókniarzu już jednak nigdy nie zrobił.

Dołożył, by się wykupić

Szwed wcześniejsze trzy lata spędził w Polonii Bydgoszcz. Spisywał się słabo. - W tamtym czasie był jednym z najgorszych zawodników w lidze, jego średnia była jedną z najsłabszych. Na rozmowy przyjechał wraz z ojcem. Mieli przygotowaną ofertę. Twierdzili, że Jonas potrzebuje zmienić klub. Powiedziałem, że to co prezentuje rzeczywiście na Ekstraligę jest bardzo marne - opowiada Marian Maślanka.

Davidsson z ojcem przekonali jednak ówczesnego prezesa Włókniarza. Przedstawili kompleksowy plan na przygotowania i jakie zmiany wprowadzą. Mało tego, zapłacili połowę kwoty za zerwanie kontraktu z Polonią. - Spojrzałem mu w oczy. Potrzebowałem dostrzec czy mówi prawdę, czy zwyczajnie blefuje. Tacy podczas negocjacji też się zdarzali. Stwierdziłem, że wchodzimy w to - zdradza Maślanka.

Nie pożałował, bo Szwed zaskoczył. - Jonas miał bardzo delikatną psychikę. Trzeba było umiejętnie z nim postępować. Jak były niepowodzenia to najlepiej było nie rozmawiać przy nim o tym meczu czy wyścigu. Przechodził obok tego mimowolnie i zaczął walić nam punkty - po 12 - 13 "oczek". Świetnie startował, był kapitalnym technikiem - komplementuje byłego już zawodnika niegdysiejszy prezes Lwów.

Oferta nie do odrzucenia

- Falubaz od razu zagiął na niego parol, a my nie byliśmy w stanie przebić ich oferty. Przypomniałem Jonasowi i jego ojcu, że ustalaliśmy, że umawiamy się na trzy lata i Jonas wchodzi do cyklu Grand Prix, krok po kroku się rozwija. Mówiłem, że w Zielonej Górze jest silna drużyna i będzie mu o wiele ciężej niż u nas, gdzie już zdążył poznać klimat. W odpowiedzi usłyszałem, że on ma tam dziewczynę, wybudowałby sobie dom, bo dostał wielkie pieniądze. Uszanowałem to, każdy jest wolnym człowiekiem. Sportowiec ma prawo zadecydować czy determinuje go ambicja, chęć zdobywania sukcesów, a na resztę czas przyjdzie później. Można też podjąć próbę prowadzenia tego równolegle. Jonas spróbował i już nigdy takich wyników jak w Częstochowie nie osiągnął - opowiada były prezes Włókniarza.

Pierwszy rok w barwach Falubazu w wykonaniu Davidssona był jeszcze do zaakceptowania. Spisał się zwłaszcza w fazie play-off korzystając z silników Hancocka. Ogólnie obniżył loty w porównaniu z tym, co pokazywał we Włókniarzu, ale tragedii nie było. Kolejne dwa sezony to już jednak była droga przez mękę. - Sprawdziło się to, co mu tłumaczyłem. W Falubazie była większa konkurencja, dostał też większe pieniądze, a za tym poszły większe wymagania. Nie dziwię się temu, bo skoro otrzymał wielką kasę to klub miał prawo oczekiwać wyników. Tymczasem dla niego nie było to dobre - uważa Maślanka.

Zaskakująco mogą brzmieć słowa o awansie do cyklu Grand Prix, ale okazuje się, że rzeczywiście był taki plan. - To było możliwe, ale Jonas musiałby być skoncentrowany tylko na żużlu. Trafiła mu się jednak wielka okazja i nie można mieć mu za złe, że z niej skorzystał. To są sportowcy, ale też zwykli ludzie, którzy mają w głowie sprawy rodzinne, bytowe. Pozostaje kwestia decyzji zawodnika - ocenia wieloletni szef Lwów.

Dar od Boga

To wtedy do klubu z Częstochowy sprowadzono wspomnianych braci Łagutów. Być może mało kto wie, że wówczas od pozyskania Nielsa Kristiana Iversena biało-zielonych dzielił już tylko podpis pod kontraktem. Szczegóły były ustalone, ale w ostatniej chwili ofertę o kilkadziesiąt tysięcy złotych przebiła gorzowska Stal. Częstochowianie znów musieli szukać. Nie tylko kogoś wartościowego, ale również z odpowiednim KSM-em.

- I tak trafił do nas Daniel Nermark. Różnie o nim mówiono. Ja natomiast zwróciłem uwagę na jedną rzecz. Mianowicie zawodnika obdarzonego taką umiejętnością startu i dojazdu do łuku nie widziałem w całej swojej karierze. To było nieprawdopodobne. Andrzej Korolew, który przyjechał wtedy z Łagutami, mówił, że Daniel ma jakiś nadprzyrodzony dar od Boga - opowiada Maślanka.

- Gdy usiedliśmy do rozmów, Daniel opowiadał mi o wyjazdach do Nowej Zelandii z samym plecakiem, na luzie. Mówił mi: "wiesz, ja tam czerpię radość z życia, z jazdy na żużlu itd.". Od razu się zorientowałem, że trafił mi się kolejny, którego trzeba prowadzić spokojnie, bez żadnych napięć, nerwów i to powinno wydać. I wydało - kontynuuje.

Nermark spisywał się niesamowicie. Nagle z zawodnika pierwszoligowego stał się czołową postacią drużyny ekstraligowej. Razem z Grigorijem Łagutą bardzo często stanowili duet nie do pokonania w decydującym, ostatnim biegu nominowanym. Zwłaszcza w Częstochowie. To była ich twierdza. I choć Włókniarz jechał ponownie o utrzymanie, to towarzyszyła mu rzesza fanów, bo kibice wiedzieli, że będą mieli na co popatrzeć. Bo choćby Nermark, dla wielu dotychczas postać znikąd, objeżdżał uczestników Grand Prix.

Przygoda Daniela Nermarka z Włókniarzem zakończyła się po dwóch sezonach. Wtedy już Marian Maślanka z klubu odchodził, ale jego następcy chcieli, by Szwed został. On jednak przeniósł się do gorzowskiej Stali i właściwie na tym zakończyła się jego poważna jazda. - Tam mu się nieszczęśliwie ułożyło. Może w Stali zrobiłby wynik, ale pojawiły się kontuzje, jedna, druga. Na dodatek tor był dla niego zbyt wymagający - podsumowuje Maślanka.

Czytaj również:
-> Nowe informacje w sprawie Maksyma Drabika

KUP BILET NA 2024 ORLEN FIM Speedway Grand Prix of Poland - Warsaw -->>