Przed Polsat Boxing Night: Sylwetka Andrzeja Gołoty

Szymon Mierzyński 23 Października 2009, 18:00

Najlepszy polski pięściarz wagi ciężkiej urodził się 5 stycznia 1968 r. w Warszawie. Już w wieku 18 lat wywalczył pierwszy z czterech tytułów mistrza Polski (startował wówczas w barwach Legii). Swój największy sukces w amatorskiej karierze osiągnął jednak w 1988 roku w Seulu, gdzie sięgnął po brązowy medal olimpijski.

W wieku 24 lat Andrzej Gołota stał się pięściarzem zawodowym i zaliczył imponujący początek. W ciągu ponad 4 lat polski bokser wygrał 28 walk z rzędu, a aż 25 z nich kończyło się przed czasem. Z każdym kolejnym zwycięstwem zyskiwał na renomie, jednak w 1996 r. nadeszły pierwsze niepowodzenia. Najpierw Gołota pokonał Danella Nicholsona, lecz znokautował go w sposób nieprzepisowy, wykonując cios głową. Od tego momentu przylgnęła do niego łatka pięściarza walczącego nie fair. Opinie obserwatorów potwierdziły dwa kolejne pojedynki z Riddickiem Bowe. W obu tych starciach Gołota toczył ze słynnym Amerykaninem wyrównany bój, ale boksował poniżej pasa. Efekt? Dwukrotnie został zdyskwalifikowany.

Kompletną klapą zakończyła się szansa zdobycia przez 29-letniego wówczas zawodnika tytułu mistrza świata. W starciu z Lennoxem Lewisem Polak został znokautowany już po 90 sekundach, przyjmując dwie serie potężnych ciosów. Trofeum federacji WBC Gołota nie zdobył i, jak się później okazało, marzenia o mistrzowskim pasie pozostały niespełnione do dziś.

Po porażce Lewisem, Polakowi udało się jednak pozbierać i kolejne sześć pojedynków zakończył zwycięstwami. Pewien niedosyt pozostawiło starcie z Timem Witherspoonem. Doświadczony Amerykanin był zdecydowanie słabszy od Gołoty, a mimo to naszemu reprezentantowi nie udało się go znokautować i ostatecznie wygrał tylko na punkty.

Kolejna szansa walki o mistrzowski tytuł miała nadejść wraz z pokonaniem Michaela Granta. Tym razem Polak, mimo że boksował całkiem nieźle, pod koniec starcia zaliczył nokdaun i musiał pogodzić się z czwartą w karierze porażką.

W pamięci kibiców zapisał się także pojedynek Gołoty z Mike'm Tysonem, ale nie z powodu sukcesu Polaka, lecz dlatego, że w przerwie między drugą a trzecią rundą odmówił on kontynuowania walki i zszedł z ringu. Głodna wrażeń publiczność była wściekła i obrzuciła naszego reprezentanta wszystkim, co miała pod ręką. Później wprawdzie, ze względu na obecność w organizmie środków odurzających, Amerykaninowi odebrano zwycięstwo, ale po nieudanym wieczorze w Detroit wielu ekspertów nie wierzyło, że polski pięściarz może jeszcze wyjść na zawodowy ring. Mimo to po kilkuletniej przerwie Gołota wrócił do rywalizacji, a w 2004 r. raz jeszcze stanął przed szansą wywalczenia mistrzowskiego pasa. Stawką było trofeum federacji IBF. Znów nie udało mu się jednak osiągnąć sukcesu. Walka z Chrisem Byrdem zakończyła się remisem. W kolejnym starciu o tytuł (tym razem organizacji WBA) Gołota przegrał na punkty z Johnem Ruizem.

Definitywny koniec kariery przepowiadano Polakowi po prawdziwej klęsce, jakiej doznał cztery lata temu w starciu z Lamonem Brewsterem. Walka z Amerykaninem trwała zaledwie 53 sekundy, w ciągu których Gołota aż trzy razy był liczony. Po porażce w takim stylu mało kto wróżył Polakowi powrót do boksowania. A jednak... Doświadczony pięściarz raz jeszcze nie dał za wygraną i po ponad dwuletniej przerwie skrzyżował rękawice z kolejnymi rywalami, pokonując Jeremy'ego Batesa, Kevina McBride'a i Mike'a Mollo.

W ostatnim jak dotąd pojedynku (7 listopada ubiegłego roku) najlepszy polski bokser królewskiej kategorii stanął naprzeciw Raya Austina. Niestety już w trakcie pierwszej rundy doznał kontuzji lewej ręki i musiał się poddać. Rekonwalescencja trwała niemal rok, ale jak zapewnia Gołota, po urazie nie ma już śladu.

W 50 dotychczasowych walkach 41-letni pięściarz odnotował 41 zwycięstw (33 przed czasem) i 7 porażek (4 przed czasem). Jeden pojedynek z jego udziałem zakończył się remisem, natomiast wynik starcia z Mike'm Tysonem został anulowany.