Przed galą we Wrocławiu: Sylwetka Witalija Kliczko

Witalij Kliczko rozpoczął zawodową karierę w 1996 roku i na przestrzeni trzech lat dokonał czegoś niesamowitego. Odniósł 27 zwycięstw z rzędu i za każdym razem (!) triumfował przed czasem. Efektowny bilans sprawił, że już w 1998 roku został mistrzem Europy (po pokonaniu Mario Schiessera), natomiast rok później, gdy uporał się z Herbie Hidem, świętował zdobycie pasa WBO. Ten tytuł obronił dwukrotnie, zwyciężając z Edem Mahonem i Obedem Sullivanem.

Pierwsze niepowodzenie "Doktora Żelazna Pięść" nadeszło w 28. zawodowej walce. Sposób na rosłego Ukraińca znalazł Chris Byrd. Amerykanin triumfował po dziewięciu rundach i przejął trofeum... ale nie na długo. Stracił je bowiem już w kolejnej potyczce na rzecz Władimira Kliczko.

Witalij tymczasem odpoczął siedem miesięcy i zaliczył zwycięski powrót na ring. Nie oczarował jednak obserwatorów, gdyż jego starcie z Timo Hoffmannem nie zakończyło się przed czasem. Niemiec był pierwszym zawodnikiem, który zdołał boksować z "Doktorem Żelazna Pięść" na pełnym dystansie.

Po serii pięciu triumfów Kliczko otrzymał kolejną mistrzowską szansę. Tym razem pojedynkował się z Lennoxem Lewisem o pas organizacji WBC. Konfrontacja zakończyła się w szóstej rundzie. Zadecydował o tym sędzia, który nie pozwolił Ukraińcowi kontynuować rywalizacji ze względu na kontuzję. W tym momencie na wszystkich kartach punktowych prowadził Brytyjczyk i to on zwyciężył.

Kliczko dopiął swego półtora roku później. Wygrał w eliminatorze z Kirkiem Johnsonem, a następnie wywalczył pas po triumfie nad Corrie Sandersem. Trofeum WBC "Doktor Żelazna Pięść" obronił jeden raz (w starciu z Dannym Williamsem), a następnie na cztery lata zawiesił rękawice na kołku.

Wielki powrót Ukraińca nastąpił w październiku 2008 roku. Doświadczony zawodnik pokonał wówczas Samuela Petera i znów został czempionem najbardziej prestiżowej federacji na świecie. Pas Kliczko dzierży do dziś, gdyż zaliczył sześć udanych obron. W pierwszych trzech mierzył się z: Juanem Carlosem Gomezem, Chrisem Arreolą oraz Kevinem Johnsonem. Żaden z tych rywali nie stanowił dla niego większego problemu, choć ostatni z wspomnianych pojedynków nie był zbyt efektowny. "Doktor Żelazna Pięść" zaprezentował się wówczas niemrawo i po raz drugi w karierze nie zdołał zakończyć potyczki przed czasem. Jego oponent przegrał głównie dlatego, że nie potrafił wykorzystać słabszego dnia Ukraińca, a wręcz nie zależało mu na tym. Johnson pozostawił po sobie wrażenie boksera, który był zainteresowany wyłącznie zainkasowaniem wysokiej gaży, a nie realnym zaatakowaniem mistrzostwa świata.

Dopiero Albert Sosnowski zdecydował się na większe ryzyko i choć przegrał przez nokaut, dał dobrą walkę. Chwalił go zresztą sam Kliczko. Później przyszła pora na dwóch następnych pretendentów: Shannona Briggsa i Odlaniera Solisa. Występ Amerykanina lepiej pominąć milczeniem, bo "Doktor Żelazna Pięść" obijał go niczym worek treningowy. Większe nadzieje wiązano z Solisem, tyle że to starcie zakończyło się już po pierwszej rundzie z uwagi na kontuzję Kubańczyka. Obecnie wszyscy zadają sobie pytanie, czy po sobotniej gali we Wrocławiu bracia Kliczko pozostaną dominatorami w królewskiej kategorii, czy też jeden z nich będzie zdetronizowany. W Tomaszu Adamku polscy kibice pokładają wielkie nadzieje, jednak zadanie jest piekielnie trudne. Ukrainiec nie schodził z ringu pokonany od ponad ośmiu lat, a ostatnio wszystkie potyczki wygrywał w sposób bezdyskusyjny.

Przebieg zawodowej kariery Witalija Kliczko