Przed galą we Wrocławiu: Sylwetka Tomasza Adamka

Tomasz Adamek stał się bokserem zawodowym w 1999 roku, lecz sukcesy (w karierze amatorskiej) odnosił już kilka lat wcześniej, m. in. dwukrotnie był mistrzem Polski seniorów. Dość szybko podjął decyzję o przejściu na zawodowstwo i jego pierwszym rywalem był reprezentant RPA, Israel Khumalo. "Góral" triumfował przed czasem, rozpoczynając w ten sposób niemal 8-letnią serię zwycięstw.

Początki zawodowej kariery były dla Adamka niezwykle udane. Dość powiedzieć, że żaden z dziesięciu jego pierwszych przeciwników nie dotrwał do końca pojedynku. Pierwszym pięściarzem, który przegrał z Polakiem na punkty, był Belg Rudi Lupo. Wówczas "Góral" wywalczył swój premierowy tytuł - został mistrzem interkontynentalnym federacji IBC. Nieco później na jego konto powędrowały podobne trofea organizacji IBF (po zwycięstwie z Edem Daltonem) oraz WBO (po pokonaniu Gabraila Gabrailova).

Po 28. triumfie w zawodowej karierze polski bokser otrzymał szansę zdobycia pasa mistrza świata WBC w wadze półciężkiej. 21 maja 2005 roku skrzyżował rękawice z Paulem Briggsem i wygrał na mocy niejednogłośnej decyzji sędziów.

Po takim sukcesie promotorzy kontraktowali dla 29-letniego wówczas pięściarza coraz trudniejszych rywali. Pięć miesięcy po pokonaniu Australijczyka Adamek obronił swój tytuł w starciu z Niemcem Thomasem Ulrichem, nokautując go w szóstej rundzie. Następnym przeciwnikiem, którego pokonał Polak, był ponownie Briggs. Bokser z Antypodów pałał żądzą rewanżu za pierwszą walkę, lecz raz jeszcze został skarcony.

3 lutego 2007 roku mistrz świata federacji WBC w wadze półciężkiej stracił pas, doznając pierwszej porażki w zawodowej karierze. Sposób na "Górala" znalazł Chad Dawson. Amerykanin nie zdołał doprowadzić do nokautu, jednak zwyciężył na punkty w sposób bezdyskusyjny. Obserwatorzy podkreślali, że Adamek był zdecydowanie wolniejszy od oponenta i nie miał szans na nawiązanie wyrównanej rywalizacji.

Po przegranej z Dawsonem Polak stracił tytuł federacji WBC, lecz już po czterech miesiącach (9 czerwca 2007 roku) wywalczył inny pas. Dzięki znokautowaniu Luisa Andresa Pinedy został mistrzem świata organizacji IBO w wadze junior ciężkiej.

Możliwość pojedynku ze Stevem Cunninghamem dało "Góralowi" zwycięstwo z O'Neilem Bellem. Starcie z Jamajczykiem zakończyło się w siódmej rundzie i Adamek triumfował przez techniczny nokaut. W grudniu 2008 roku Polak stoczył jedną z najbardziej widowiskowych walk w swojej karierze. Cunningham okazał się rywalem wymagającym i niezwykle agresywnym, ale taktyka naszego reprezentanta w pełni się sprawdziła. Amerykanin trzykrotnie znalazł się na deskach, w tym raz w okresie swojej wyraźnej przewagi, gdy nadział się na zabójczy cios kontrujący Polaka. Ostatecznie Adamek triumfował po regulaminowych dwunastu rundach dzięki niejednogłośnej decyzji sędziów i zdobył pas federacji IBF.

W lutym 2009 roku przyszła pora na pierwszą obronę tytułu - starcie z Johnathonem Banksem. Ten przeciwnik nie sprawił "Góralowi" żadnych kłopotów i pojedynek zakończył się w ósmej rundzie przy miażdżącej przewadze mistrza świata. Jeszcze łatwiej pięściarz z Gilowic rozprawił się z kolejnym pretendentem, Bobbym Gunnem.

Wspomniane wyżej potyczki nie przyniosły jednak pożądanego rozgłosu i nie pozwoliły Polakowi poważniej zaistnieć. Stąd decyzja o zmianie kategorii. Podopieczny Andrzeja Gmitruka nie mógł sobie wymarzyć lepszego debiutu w wadze ciężkiej niż zwycięstwo z Andrzejem Gołotą. W październiku 2009 roku podczas Polsat Boxing Night legendarny polski pięściarz nie znajdował się wprawdzie w najwyższej dyspozycji, ale wciąż niesłabnąca magia jego nazwiska w połączeniu z ogromnym rozgłosem, jaki towarzyszył gali w łódzkiej Atlas Arenie, sprawiły, iż ten triumf miał dla "Górala" niebagatelne znaczenie.

Później przyszła pora na wydarzenie o mniejszym ciężarze gatunkowym. Starcie z Jasonem Estradą nie było w wykonaniu zawodnika z Gilowic zbyt efektowne, ale przyniosło mu pewne zwycięstwo na punkty. Wydawało się, że żarty się skończyły wraz z zakontraktowaniem konfrontacji z Chrisem Arreolą. Tyle że "Nocny Koszmar" nie okazał się nadzwyczaj trudną przeszkodą i nasz reprezentant nie miał większych problemów z jego pokonaniem. Bardziej kłopotliwy był Michael Grant. Były oponent Andrzeja Gołoty, mimo iż eksperci nie dawali mu większych szans, postawił twardy opór i zmusił "Górala" do ogromnego wysiłku. Adamek wygrał, lecz akurat ten triumf przyszedł mu wyjątkowo trudno.

Na temat następnej przeprawy - z Vinnym Maddalone - rozwodzić się nie warto. "Góral" tą konfrontację mógł potraktować jako trening, bo rywal nie był w stanie mu zagrozić. Niewiele więcej pokazał w ringu Kevin McBride. Jego Polak nie zdołał wprawdzie pokonać przed czasem, ale zwycięstwo nie wisiało na włosku nawet przez chwilę. Teraz przyszła wreszcie pora na prawdziwe wyzwanie. Witalij Kliczko to zupełnie inna półka i podczas gali we Wrocławiu Adamek musi wspiąć się na wyżyny umiejętności. Tylko wtedy będzie miał szansę przejść do historii jako pierwszy polski mistrz świata w wadze ciężkiej.

Przebieg zawodowej kariery Tomasza Adamka