Przed galą w Czengdu: Sylwetka Andrzeja Gołoty

Szymon Mierzyński 06 Listopada 2008, 15:21

Andrzej Gołota urodził się 5 stycznia 1968 r. w Warszawie. Już w wieku 18 lat wywalczył pierwszy z czterech tytułów mistrza Polski w wadze ciężkiej (startował wówczas w barwach Legii Warszawa). Swój największy sukces w amatorskiej karierze osiągnął jednak w 1988 roku w Seulu, gdzie sięgnął po brązowy medal olimpijski.

W wieku 24 lat Gołota stał się pięściarzem zawodowym. Początek jego kariery był imponujący. W ciągu ponad 4 lat polski bokser wygrał 28 walk z rzędu, a aż 25 z nich kończyło się przed czasem. Z każdym kolejnym zwycięstwem zyskiwał na renomie, jednak w 1996 r. nadeszły pierwsze niepowodzenia. Najpierw Gołota pokonał Danella Nicholsona, lecz znokautował go w sposób nieprzepisowy, wykonując cios głową. Od tego momentu za Polakiem ciągnęła się łatka pięściarza walczącego nie fair. Opinie obserwatorów potwierdziły dwa kolejne pojedynki z Riddickiem Bowe. W obu tych starciach Gołota toczył ze słynnym Amerykaninem wyrównany bój, ale boksował poniżej pasa. Efekt? Dwukrotnie został zdyskwalifikowany.

Kompletną klapą zakończyła się pierwsza szansa zdobycia przez 29-letniego wówczas pięściarza tytułu mistrza świata. W starciu z Lennoxem Lewisem Polak został znokautowany już po 90 sekundach, przyjmując dwie serie potężnych ciosów Brytyjczyka. Tytułu federacji WBC Gołota nie zdobył i, jak się później okazało, marzenia o mistrzowskim pasie pozostały niespełnione do dziś.

Po porażce Lewisem, Polakowi udało się jednak pozbierać i kolejne sześć pojedynków zakończyło się jego zwycięstwem. Pewien niedosyt pozostawiło starcie z Timem Witherspoonem. Doświadczony Amerykanin był zdecydowanie słabszy od Gołoty, a mimo to polskiemu pięściarzowi nie udało się go znokautować i ostatecznie wygrał tylko na punkty.

Kolejna szansa walki o mistrzowski tytuł miała nadejść wraz z pokonaniem Michaela Granta. Tym razem Polak, mimo że boksował całkiem nieźle, pod koniec starcia zaliczył knockdown i musiał pogodzić się z czwartą w karierze porażką.

W pamięci kibiców zapisał się także pojedynek Gołoty z Mike'm Tysonem, ale nie z powodu sukcesu Polaka, lecz dlatego, że w przerwie między drugą a trzecią rundą odmówił on kontynuowania walki i zszedł z ringu. Głodna wrażeń publiczność była wściekła i obrzuciła Gołotę wszystkim, co miała pod ręką. Później wprawdzie, ze względu na obecność w organizmie środków odurzających, Amerykaninowi odebrano zwycięstwo, ale po nieudanym wieczorze w Detroit wielu ekspertów nie wierzyło, że polski pięściarz może jeszcze wyjść na zawodowy ring. Mylili się jednak, bo po kilkuletniej przerwie Gołota wrócił do rywalizacji, a w 2004 r. po raz drugi w karierze stanął przed szansą wywalczenia mistrzowskiego pasa. Stawką było trofeum federacji IBF. Znów nie udało mu się jednak osiągnąć sukcesu. Walka z Chrisem Byrdem zakończyła się remisem. W kolejnym starciu o pas (tym razem organizacji WBA) Gołota przegrał na punkty z Johnem Ruizem i nie wykorzystał trzeciej już szansy.

Definitywny koniec kariery przepowiadano Polakowi po prawdziwej klęsce, jakiej doznał trzy lata temu w starciu z Lamonem Brewsterem. Walka z Amerykaninem trwała zaledwie 53 sekundy, w ciągu których Gołota aż trzy razy był liczony. Po porażce w takim stylu mało kto wróżył Polakowi powrót do boksowania. A jednak... Doświadczony pięściarz raz jeszcze nie dał za wygraną i po ponad dwuletniej przerwie skrzyżował rękawice z kolejnymi rywalami, pokonując Jeremy'ego Batesa, Kevina McBride'a i Mike'a Mollo. W efekcie w piątek zmierzy się z Rayem Austinem i jeśli znów zatriumfuje, być może otrzyma ponowną szansę zdobycia mistrzowskiego tytułu.

W 49 dotychczasowych walkach Gołota odniósł 41 zwycięstw (33 przed czasem) i 6 porażek (3 przed czasem). Jeden pojedynek z jego udziałem zakończył się remisem, natomiast wynik starcia z Mike'm Tysonem został anulowany. Oby 50. zawodowa walka Polaka przyniosła mu zwycięstwo. Być może wówczas podopieczny Sama Collonny skrzyżuje rękawice z Nikołajem Wałujewem i wreszcie po latach zdobędzie upragniony pas mistrza świata.