Łączyński za Szubargę w kadrze

nim jako o jednym ze zdolniejszych koszykarzy młodego pokolenia. Uważam, że powinniśmy przestać mówić już o Łączce jako „młodym zdolnym” a powinniśmy przestawić się na określanie go mianem „zdolnego” koszykarza. Zawodnik ten ma już 23 lata i bogaty dorobek ligowy. Zadebiutował w PLK w 2006 roku mając zaledwie 17 lat. Niestety jednak kontuzje znacznie zatrzymały jego rozwój. W grudniu 2009 roku „Gazeta Wyborcza” określiła Kamila Łączyńskiego mianem „człowieka kontuzji”. I nie było tam raczej ani trochę złośliwości. Redaktorzy dziennika dopingowali młodego koszykarza z całych sił, jednak wyliczyli, że w okresie od maja 2007 roku do grudnia 2009 zawodnik miał aż 7 kontuzji: Maj 2007 - zerwane więzadła krzyżowe w prawym kolanie Marzec 2008 - naciągnięte więzadła boczne w prawym kolanie Październik 2008 - naderwane więzadła boczne w prawym kolanie Styczeń 2009 - złamana kość śródręcza prawej ręki Czerwiec 2009 - naciągnięte więzadła boczne w prawym kolanie Październik 2009 - naciągnięte więzadła boczne w prawym kolanie Grudzień 2009 - naciągnięte więzadła boczne w prawym kolanie - Nigdy się nie poddam, nawet jak będę miał 23 kontuzje – mówił wówczas Kamil. I nie ukrywam, że czytając te słowa aż przechodziły mnie dreszcze. Miłość tego człowieka do koszykówki jest tak ogromna, że potrafił on przezwyciężyć wszystko. Wielu w jego sytuacji już dawno zajęłoby się studiami bądź pracą w banku (kilku koszykarzy trafiło do polskich banków po tym, jak doznało kontuzji). Ale nie. On walczył do końca, a w walce nie był osamotniony. Miałem bowiem okazję poznać rodzinę Łączyńskich i wszyscy tam żyją koszykówką. Z zachwytem przyjeżdżali na mecze AZS do Koszalina i innych miast i z całych sił wspierali „swojego Kamilka” :) A oparcie w sytuacjach kryzysowych jest najważniejsze. Bo co by było gdyby zawodnik wracał do domu i zamykał się sam w sobie ze swoimi problemami. Wtedy wszystko by się kumulowało, a negatywne emocje powodowałyby to, że w końcu powiedziałby „dość”. Łączka miał jednak z kim rozmawiać. Kamila tata sam był koszykarzem i jest dla niego bez wątpienia mentorem, psychologiem, oparciem. Kiedy przed rokiem pojawiła się opcja zatrudnienia Łączki w Koszalinie ucieszyłem się. Pamiętałem bowiem jego rewelacyjne zagrania z czasów gry w Polonii Warszawa i miałem nadzieję, że limit pecha został przez niego wyczerpany. Kontrakt podpisano a Kamila czekały rutynowe badania medyczne. Przyszedł na nie z uśmiechem na twarzy i z pewnością, że jest już w zupełności zdrowy. I miał racje. Doktor zalecił mu pracę nad mięśniami dolnych partii ciała i życzył „zdrowego sezonu”. - Ludzie kojarzą mnie z kontuzjami. Chcę, aby zaczęli kojarzyć mnie dzięki temu, co prezentuje – mówił wówczas sam zainteresowany. Czy udało się? Myślę, że liczby najlepiej nam to zobrazują: Sezony/liczby występów: 2006/2007 – 31 spotkań 2007/2008 – 4 spotkania 2008/2009 – 13 spotkań 2009/2010 – 10 spotkań 2010/2011 – 11 spotkań 2011/2012 – 38 spotkań W ciągu 5 sezonów w barwach stołecznej Polonii Kamil rozegrał w sumie 69 spotkań. W jednym sezonie gry w AZS Koszalin zagrał natomiast w 38 meczach! Fajnie było patrzeć, pracując w klubie, na Igora Milicicia, który w czasie meczów, treningów, odpraw a nawet prywatnych spotkań tłumaczył Kamilowi pewne rzeczy. Jeszcze lepiej było patrzeć na to, jak Łączka tego słuchał a potem analizował i z każdym dniem stawał się jeszcze mądrzejszym i lepszym koszykarzem. - Po jednym z przedsezonowych sparingów Igor powiedział mi tak: "Kamil, ja ci mogę różne rzeczy mówić, bo na razie nie mam komu przekazywać wiedzy o koszykówce, moi synowie są jeszcze za mali. Jak chcesz to słuchaj i podpatruj, jak nie chcesz, to nie". Spodobało mi się to, że nie powiedział: rób to, co ja! Złożył propozycję, a ja ją przyjąłem - w trakcie sezonu odbyliśmy kilkanaście rozmów o graniu na pozycji rozgrywającego, o koszykówce. Uczyłem się od Igora prowadzenia drużyny na boisku, ale także od strony szatni – wspominał na łamach Gazety Wyborczej Łączka. 11 lipca spełniło się kolejne, po sezonie bez kontuzji, marzenie 23 letniego rozgrywającego. Został on powołany do kadry narodowej w miejsce Krzysztofa Szubargi. - Zadrżały mi aż ręce, kiedy obebrałem telefon od Waltera Jeklina (generalny menadżer reprezentacji – red.), który powiedział mi, że zostałem powołany do kadry narodowej – relacjonuje „Łączka”. - Cieszę się, że ktoś dostrzegł moją grę i ciężką pracę. Zdaje sobie sprawę, że powołano mnie, albowiem z gry w kadrze zrezygnował Krzysztof Szubarga, ale spełniają się właśnie moje marzenia. Zrobię więc wszystko, aby pokazać się z dobrej strony i nawet, jeżeli nie uda mi się tym razem znaleźć w kadrze na kwalifikacje do Mistrzostw Europy to dam z siebie wszystko, aby trener Pipan zapamiętał mnie z treningów, na których daje z siebie zawsze maksimum możliwości – zapowiedział Kamil Łączyński. Zawodnik zapytany o swoją przyszłość odpowiedział, że w chwili obecnej pozostaje nadal bez klubu i skupia się na treningach w kadrze narodowej. - Mam jeszcze czas na podjęcie decyzji, gdzie zagram w przyszłym sezonie – skomentował zawodnik. Czy istnieje realna szansa na powrót zawodnika do Koszalina? - Nie wykluczamy takiej możliwości - kwituje Paweł Gawienowski, Media Menager AZS Koszalin. Historia Kamila jest dowodem na to, że przy mocnym charakterze, wsparciu bliskich i silnej woli nawet mając cały czas w życiu pod górkę, można osiągnąć swój cel i realizować się w sporcie. I gdy kiedyś któryś z młodych zawodników będzie opowiadał mi jak bardzo mu ciężko, ponieważ nie może grać ze względu na uraz w koszykówkę, powiem mu, aby zapoznał się z historią Kamila. Człowieka, który mimo wszystko spełnia swoje marzenia. I mając na uwadze to, jak nazwała kiedyś Kamila "Wyborcza", ja określę go mianem "Człowieka z żelaznym charakterem". Trzymam za Ciebie kciuki Łączka!

bardzo powazna kontuzja. Należą mu się pieniądze, tak jak Michałowi Chylińskiemu.